"Ο πατέρας" του Αύγουστου Στρίντμπεργκ

1.      

Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης
1. Κάπου στην Αθήνα, παραμονή Πρωτοχρονιάς ή αλλιώς πώς ένα κείμενο του 1887 του Στρίντμπεργκ συναντά μια ελληνική μικροαστική οικογένεια του 2019.
2. Ακραίος ρεαλισμός όπως το «Άνθρωποι και Ποντίκια» (πάλι του Μπισμπίκη), το «Στέλλα κοιμήσου» (του Οικονομίδη) αλλά και το «Αξύριστα πηγούνια» (του Τσίρου).
3. Κοινό σημείο: Ο επαγγελματικός προσανατολισμός της κόρης είναι η αρχή και στο έργο του Στρίντμπεργκ και στην εκδοχή του Μπισμπίκη.
4. Στη συνέχεια σκηνοθέτης και ηθοποιοί κεντούν τους ρόλους τους.
5. Εξαιρετικές οι ερμηνείες. Οι ηθοποιοί δανείζουν ακόμη και τα ονόματά τους στους ρόλους. Γίνονται ρόλοι. Όπως και στο «Άνθρωποι και ποντίκια».
6. Μουσική: Το έργο ξεκινάει και τελειώνει με Rory Galacher. Για αρχή το “Shadow Play” και φινάλε με “Moonchild”. Ενδιάμεσα Doors, Pink Floyd, David Bowie και Lou Reed.
7. Πόλεμος σε τέσσερις τοίχους. Όπως ο δεύτερος τίτλος στο «Σπιρτόκουτο» από το μακρινό 2002. Πάλι ο Οικονομίδης.