Έχουν ξεκινήσει έργα στον δρόμο μας στην Άνω Γλυφάδα από το Πάσχα κι εδώ και κάποιες μέρες έχουν σταματήσει. Υποτίθεται θα μας προστάτευαν από πλημμύρες, αλλά έχουν βουλιάξει την περιοχή στη λάσπη. Δεν υπάρχει πουθενά άσφαλτος και τα πεζοδρόμια ακόμα είναι σπασμένα. Κολυμπάμε κάθε μέρα στο χώμα, το αναπνέουμε, το τρώμε και το πίνουμε έτσι όπως κατακάθεται παντού και σιγά σιγά το συνηθίζουμε.
Πήρα λοιπόν τηλέφωνο στη Γραμμή Δημότη να ρωτήσω πότε θα τελειώσουν τα έργα. Η πρώτη φωνή μόλις άκουσε πως ο δρόμος είναι μες στο χώμα και το χαλίκι δε χρειαζόταν τίποτε άλλο, είχε καταλάβει και με συνέδεσε με το Τμήμα Καθαριότητας. Εκεί βέβαια κατάλαβαν αμέσως το πρόβλημα και μου είπαν να πάρω στην Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου, μου έδωσαν το τηλέφωνο και μου ευχήθηκαν, δε θυμάμαι τι ακριβώς.
Η φωνή στην Τεχνική Υπηρεσία ήταν η πιο νυσταγμένη και η πιο ήρεμη που ακούστηκε τουλάχιστον στο δικό μου τηλέφωνο.
- Είναι θέμα εργολάβου, κύριε.
- Σπάμε τα αυτοκίνητά μας, κύριε.
- Σας καταλαβαίνω, κύριε.
- Πνιγόμαστε στη σκόνη, κύριε.
- Σας καταλαβαίνω, κύριε.
Η φωνή ακουγόταν όλο και πιο νυσταγμένη όλο και πιο ήρεμη σα να ήταν μαγνητοφωνημένη, ίδιο μήνυμα για κάθε παράπονο.
- Όλοι καταλαβαίνετε, αλλά δεν γίνεται κάτι…
- Ο εργολάβος ξέρει που έχει αναλάβει το έργο.
- Και δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα;
- Και φυσικά υπάρχει.
- Ποιο είναι;
- Ο εργολάβος το ξέρει.
- Και; Μας Το κρατάει για έκπληξη;
- Δεν τον γνωρίζουμε τον εργολάβο, κύριε. Με ειρωνεύεστε;
- Κι αυτό το καταλάβατε;
Κάτι του ευχήθηκα, κάτι μου ευχήθηκε.
Δε θυμάμαι τι ακριβώς. Σε όσους διηγήθηκα τη συνομιλία κούνησαν το κεφάλι:
«Και τι τους πήρες; Δεν ήξερες τι θα γίνει;»
Υ.Γ.
Δεν πρόκειται να σταματήσω να γράφω για αυτά τα χάλια.
Μέχρι κάποιος να ενδιαφερθεί και να δώσει λύση.
