Λέξεις που λιώνουν ...

Βγαίνεις απ’ τ’ όνειρο,

προσπαθείς να φέρεις πίσω εικόνες,

όμως μπροστά σου μόνο λέξεις λιώνουν,

κυλάει το νόημα έξω απ’ τις προτάσεις.

Πάντα προτιμούσες να εξηγείς

και αυτό που ποτέ δεν έμαθες, 

τώρα το μετανιώνεις.

Ας λεν πως είν’ αργά,

τώρα πια δε βιάζεσαι 

και χαίρεσαι ό,τι ζεις.

Ανάγνωση

Παρόν φλεγόμενο.

Μέλλον - κατ' ασφαλείς πληροφορίες - σκοτεινό κι αβέβαιο.

Διαδρομή ΜΕΤΡΟ λίγο πριν το Σύνταγμα.

Μέρα παράξενη.

Ισορρόπησε όρθιος 

και βρήκε από ένστικτο τη σελίδα, 

ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο παρελθόν.

Η μουσική στο δάσος

«Η μουσική ακουγόταν πάντα 

σε αυτό το δάσος», 

έλεγε η φωνή. 

«Και δεν πρέπει κανείς 

να καλύπτει αυτή τη μουσική 

με ήχους δικούς του. 

Πρέπει να κάνετε όλοι ησυχία, 

να είστε φρόνιμοι 

και δε χρειάζεται να συνεννοείστε.

Η μουσική θα ακούγεται πάντα από το βάθος, 

δε χρειάζεται να αναρωτηθείτε 

ποιος παίζει, 

κανείς από σας δε θα μάθει να παίζει το ίδιο καλά 

(είναι σίγουρο πως όλοι 

θα σου πουν πως παίζεις χειρότερα).

Και μία λεπτομέρεια: 

όταν ακούτε τη μουσική, 

δε θα περπατάτε αμέριμνοι, 

δε θα σκέφτεστε, 

δε θα ονειρεύεστε. 

Όλοι μαζί θα χορεύετε. 

Όταν χορεύετε 

δεν είσαι εσύ, 

είστε εσείς. 

Τα βήματα του χορού είναι συγκεκριμένα 

και ίδια για όλους».

Η φωνή ευχήθηκε σε όλους 

«Καλή διαμονή στο δάσος» 

και χάθηκε στο βάθος 

από όπου ξανακούστηκε η μουσική.

Εικόνα: 

Evelyn Williams, 

"...I went to the Garden of Love 1" (2000)

Σε καιρούς άγριους ...

Σε άγριους καιρούς …

τον φόβο δεν τον νιώθεις,

τα μάτια δε σημαδεύουν μάτια,

τα λόγια τρέμουν σαν απλωμένα χέρια.

………………………………………..

κρύβονται μισόλογα στο βάθος της εικόνας,

και μάτια σβήνουν από τον ίδιο φόβο, 

που κολλάει πάνω σου 

και μόνο τον κουβαλάς.

Σε καιρούς άγριους… 

Εικόνα: 
Daniel Maclise, A Scene from 'Undine', 1843.

Φόβος

Χρειάστηκε να τα ξαναδώ 

όλα στον ύπνο μου 

και πιο ψύχραιμα,

για να καταλάβω 

πως ο φόβος είναι όπλο 

και με σημαδεύει …

Εικόνα: Edvard Munch, Anxiety, 1894.

Μια στιγμή

Είναι κι εκείνη η στιγμή 

που ο ήλιος χάνεται,

το μυαλό θυμάται μόνο του 

όσους έφυγαν 

κι άφησαν πίσω τους 

αντικείμενα, υποσχέσεις, χρέη 

και κάποια υπονοούμενα 

που αλλάζουν σημασία 

όποτε τα επαναλαμβάνεις μόνος. 

Εκείνη τη στιγμή

που το μυαλό θαμπώνει,

θέλω να είμαι μόνος 

και κάπου ψηλά,

να φωνάζω 

και κανείς να μη με κρατάει,

να κλαίω 

και κανείς να μην ακούει.

Είναι μια στιγμή όμως,

που κρατάει λίγο, 

σχεδόν όσο ένα τραγούδι...