Ζωή είναι ...

Ζωή είναι άνθρωποι γύρω σου, 

μοιράζονται σκέψεις, δάκρυα και φόβους, 

γκρινιάζουν, αστειεύονται, στενοχωριούνται, 

με τον καιρό βουρκωμένο

και πάνω ένας ουρανός σκονισμένος.

Ζωή είναι και άνθρωποι μακριά σου, 

τους θυμάσαι, τους σκέφτεσαι, σου λείπουν, 

σε παίρνει ο ύπνος μπροστά στην τηλεόραση,

μέσα σου όλα βουρκωμένα

και πάνω ένας ουρανός σκονισμένος.

Εικόνα: Walther Caspari, Night Writer (1898)

Απορίες

Μπορεί η μελαγχολία να είναι γλυκιά;

Μπορεί ο χειμώνας να φεύγει 

και να ξανάρχεται όποτε θέλει;

Εικόνα: Kaulbach, Hermann von, (1846-1909), The Surprise, 1906

Όνειρο

Ο Νίκος ήταν κόκκινος από θυμό. Όλα τα ξαδέρφια είχαν κάνει κύκλο και τον περίμεναν να μιλήσει. Τον τράβηξα απ' τον λαιμό να σταματήσει. Ανάμεσα στα μάτια που κοιτούσαν και περίμεναν ήταν και η γιαγιά. "Δεν ακούει" μου είπε δυνατά ο Νίκος. 

Έμεινα στην άκρη και δεν άκουσα τίποτα από τα σημαντικά που θα μας έλεγε ο Νίκος. Η γιαγιά χαμογελούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια να διαβάσει τα χείλη κι όταν το πήρε απόφαση πως δεν μπορεί, κοίταξε προς το μέρος μου. Έκλεισα τα μάτια και διπλωνόμουν σε ένα ζεστό συναίσθημα. Πονούσα. Όταν τα άνοιξα πάλι, ήταν σκοτάδι και ήμουν μόνος...

Το παραμύθι συνεχίζεται ...

Όταν "το ωραιότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή" 

δεν είναι γιορτή 

αλλά μεταμφιεσμένη μελαγχολία 

και καλά κρυμμένη 

στο ίδιο βαρετό έργο ...

έρχονται στο μυαλό μου άλλες εικόνες,

ο ηττημένος ξέρει να χάνει 

και ο νικητής σέβεται τον αντίπαλο.

Μόνο που μπερδεύεται ο κακός ο λύκος 

και ... 

το παραμύθι συνεχίζεται ...

Αλλιώς ...

Στενοχωριέσαι με όσα βλέπεις,

βουλιάζεις σε μια κακή διάθεση,

περιμένεις τα χειρότερα

κι όμως …

ανοίγεις τα μάτια «λίγο» διαφορετικά

και βλέπεις ό,τι σε στενοχωρούσε

αλλιώς …

Ο κλόουν και ο ακροβάτης

Το κορίτσι δεν ήθελε να μοιραστεί τίποτε από αυτά που ένιωθε. 

Έκρυψε το δάκρυ τη στιγμή που ο κλόουν ψέλλιζε την ίδια ατάκα. 

Τη διάβασε πολλές φορές. 

"Μη σε δουν που κλαις". 

Ξαναδιάβασε και όλη τη σκηνή που ο ακροβάτης ανέβαινε στο τεντωμένο σχοινί. Μία ρωγμή στον τοίχο της τράβηξε την προσοχή. 

Δίπλωσε το βιβλίο και κοίταξε ελπίζοντας να δει πίσω από τους τοίχους. 

Ο κλόουν και ο ακροβάτης τώρα της γελούσαν. 

"Θα ξαναπροσπαθήσω" έγραψε στην τσακισμένη σελίδα. 

"Θα ξαναπροσπαθήσω κι ας πέσω"

Εικόνα: Michael Parkes, The Juggler (1981).

Άρωμα εποχής

Είναι η ιστορία που λες με τον δικό σου τρόπο,

το βιβλίο που στριμώχνεις στο πάνω ράφι,

φωτογραφία φθαρμένη στο πορτοφόλι,

και τα χρώματα που μπερδεύεις ακόμα.

Είναι όλοι εκείνοι που έφυγαν, 

τους θυμάσαι όταν βρέχει 

και ένα άρωμα εποχής πετάει μπροστά σου.

Εικόνα: Rene Magritte, Golconde, 1953

Χαρταετοί

''Χαρταετοί στην Ακρόπολη'' ονόμασε το έργο του ο Ν. Χατζηκυριάκος Γκίκας. Θα ταίριαζε μάλλον και ο τίτλος μιας παλιάς ταινίας με Ρίτσαρντ Μπάρτον και Κλιντ Ίστγουντ. "Όπου τολμούν οι αετοί". Αλλά ίσως παίρναμε θάρρος με τέτοιους συνειρμούς και δεν κάνει. Άλλωστε μόνο στις παλιές ταινίες νικούν στο τέλος οι καλοί. Νηστεία και προσευχή, λοιπόν, μέχρι το τέλος. Και βλέπουμε ...

Εκείνες οι μέρες ...

Πού είναι εκείνες οι μέρες; 

Έπεφταν οι υπογραφές, 

οι Ευρωπαίοι δε μας ειρωνεύονταν, 

δε διαβάζαμε τι υπογράφαμε

κι οι Ευρωπαίοι μας αγαπούσαν. 

Η ζωή μας δε γινόταν καλύτερη, 

αλλά υπήρχαν

χαμόγελα στα κανάλια, 

ευχάριστες ειδήσεις στα πρωτοσέλιδα,

όχι αυτός ο τρόμος κάθε μέρα!

Τι ωραίες μέρες 

και τόσο κοντινές,

αλλά χάθηκαν!!!

frown emoticon

από αύριο μόνο 

αντιγραφή κι ορθογραφία 

να μαθαίνουν τα μικρά παιδιά! 

ανάγνωση στο περίπου 

και διαγώνια!!!