Running Towards Nothing: ταξίδια

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ταξίδια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2019

Ναός της Αφαίας (Αίγινα)

Οι αρχαίοι Έλληνες έχτιζαν τους χώρους λατρείας τους κατά τρόπο που να δημιουργούν στον χάρτη ισόπλευρα και ισοσκελή τρίγωνα. Δύο από αυτά έχουν κλέψει όλη τη δόξα.

1. Ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο, Ναός της Αφαίας στην Αίγινα και Ναός του Ηφαίστου στο Θησείο της Αθήνας

2. Ναός του Απόλλωνα στους Δελφούς, Παρθενώνας και Ναός της Αφαίας στην Αίγινα.

Και στα δύο πρωταγωνιστεί ο Ναός της Αφαίας στην Αίγινα.

Ένα όμορφος ναός που κρύβει την ιστορία μιας νύμφης της Αρτέμιδας (κατά άλλη εκδοχή κόρης του Δία) η οποία κυνηγημένη έφτασε στην Αίγινα, πήρε τον δρόμο προς το δάσος του νησιού και σαν από θεϊκή παρέμβαση έγινε άφαντη, αφανέρωτη, δηλαδή Αφαία.

Τρίτη 23 Ιουλίου 2019

Σίκινος

Κάστρο και χωριό

Δυο οικισμοί σε δυο αντικριστές βουνοπλαγιές.

Μακριά από τα μάτια των πειρατών.

Εκεί που τα νησιά κάνουν κύκλο.

Νότια.

Εικόνα: Χώρα, Σίκινος

Επισκοπή, Σίκινος
Ρωμαϊκό μαυσωλείο του 3ου αιώνα μ.Χ. μετατράπηκε στο πιο ξεχωριστό ίσως ξωκκλήσι του Αιγαίου.

Στην ομορφιά απαντάς...

Υπάρχουν ακόμη μέρη που

ο χρόνος έχει σταματήσει...

Εικόνα: Αλοπρόνοια, Σίκινος

Αλς = θάλασσα
Αλοπρόνοια = φροντίδα από τις κακουχίες της θάλασσας.
Αλοπρόνοια στη Σίκινο = μια φιλόξενη αγκαλιά ν' αράξεις.

Ξεκίνησε από την άλλη άκρη του κόσμου σαν τους παλιούς εξερευνητές. Δικαιούται το σπίτι του να είναι διαφορετικό. Και να έχει ταμπέλα. Τον βρήκαμε να μιλάει με τον Μπρα που φτιάχνει βραχιόλια από κηροκλωστές και λίγη ώρα μετά στο Σουλάτσο να πίνει το ποτάκι του.
"Είμαι ο Άγγλος πυροσβέστης", μας λέει.
"Τέλειο σπίτι", απαντάμε στο χαμόγελό του.
"Αν το φωτογράφισες, μου χρωστάς ένα ευρώ".
Γελάει δυνατά. Κατεβάζει μια ακόμη γουλιά από το ποτό του. Είναι πια ντόπιος.

Κολπίσκος με άμμο, βότσαλα και κρυστάλλινα νερά.
Θέα το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου αλλά και το ξερονήσι Άγιος Γεώργιος.
Ένα ταβερνάκι κι αρκετά αρμυρίκια.
Άγιος Γεώργιος, Σίκινος

Κι επειδή ως γνωστόν ο σπάρος ήταν απασχολημένος με την κυρία καβουρίνα, ο ψαράς μας έφερε την οικογένεια του σκάρου.

Σάββατο 25 Αυγούστου 2018

Το λιοντάρι της Κέας

Μια φορά κι έναν καιρό, στα πανάρχαια χρόνια, ένα μεγάλο κακό συνέβη στην Τζια.

Οι Νύμφες άρχισαν να σκοτώνουν τις γυναίκες του νησιού.

Ο Δίας που είδε από ψηλά πόσο υπέφεραν οι κάτοικοι, είπε να τους βοηθήσει και τους έστειλε ένα τεράστιο λιοντάρι.

Αποτέλεσμα; Οι Νύμφες έφυγαν τρομαγμένες,

αλλά μετά από αυτές ήρθε η ξηρασία

και οι κάτοικοι του νησιού πάλι βρέθηκαν σε δύσκολη θέση.

Κι επειδή ο Δίας δεν πολυέδινε σημασία στις νέες δεήσεις τους,

ζητούσαν τώρα από όλους τους θεούς κάτι για να φύγει η ξηρασία.

“Στείλτε μας κάτι άλλο, όχι πάλι τις Νύμφες” προσεύχονταν και κάπως έτσι ήρθαν σαν θείο δώρο για την Τζια αλλά και για όλες τις Κυκλάδες τα μελτέμια.

Όταν τα πράγματα ηρέμησαν, ξαναγύρισε στο νησί ο τρόμος, αυτή τη φορά σαν σκέψη:

“Κι αν μας ξαναστείλουν τις Νύμφες;”

Κοίταξαν σχεδόν ταυτόχρονα και όλοι μαζί ένα ψηλό βράχο απέναντι από την Ιουλίδα, τη μοναδική από τις τέσσερις πόλεις του νησιού που χτίστηκε στην ενδοχώρα.

Και κάπως έπρεπε να κρατήσουν μακριά τις Νύμφες.

Α και μετά από όλα αυτά... μάλλον αυτοί ζήσαν καλά

κι εμείς καλύτερα...

Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017

Γλασκώβη, Βοτανικός Κήπος

Επειδή λίγο να ψάξετε στο internet, θα βρείτε χιλιάδες φωτογραφίες του Glasow Green, είπα να μην ανεβάσω πρασινάδες, αλλά τα μπαλκόνια απέναντι.
Λοιπόν, η ιστορία μας σήμερα θα μπορούσε να έχει τίτλο "Όχι άλλο κάρβουνο" ή αγγλιστί Glasgow Green.
Ήταν περίπου στο τέλος του 17ου αιώνα, όταν ο βασιλιάς Ιάκωβος Β΄ της Αγγλίας ξύπνησε μια μέρα στις καλές του και είπε "τι να κάνω; τι να κάνω;", το μάτι του έπεσε σε μια τεράστια έκταση της Γλασκώβης άχρηστη και σκέφτηκε "Βρε, δεν τη χαρίζω ολόκληρη την περιοχή στους κατοίκους της πόλης;". Οι κάτοικοι του απάντησαν "Εξοχότατε, μεγαλειότατε κλπ, με όλο το θάρρος, αλλά τι να το κάνουμε το δώρο σας;" κι αυτός μούτρωσε, είπε μέσα από τα δόντια του "αξία έχει η κίνηση και όχι το ίδιο το δώρο" και ο βιογράφος του τον πέτυχε να βρίζει τον εαυτό του που δεν τους πήγε ένα κουτί σοκολατάκια ή ένα κιλό παγωτίνια και να τους αφήνει να τρώγονται μεταξύ τους ποιος θα πρωτοπρολάβει να κεραστεί. Βέβαια, μεταξύ μας, το δώρο δεν ήταν της προκοπής, το πράσινο ήταν λίγο και παντού υπήρχαν στεκούμενα νερά, κουνουπάκια πετούσαν, βατραχάκια χοροπηδούσαν και το μέρος μόνο ειδυλλιακό δεν το έλεγες.
Όμως οι κάτοικοι δέχτηκαν το δώρο και με πολλή δουλειά βάλθηκαν να το μεταμορφώσουν σε καταπράσινο και ειδυλλιακό παράδεισο, αλλά… έτσι όπως έσκαβαν, ανακάλυψαν πως η περιοχή είχε κάρβουνο. Αμέσως τους μπήκε η ιδέα ο καταπράσινος και ειδυλλιακός παράδεισος να μετατραπεί σε ένα τεράστιο υπερσύγχρονο ορυχείο, αλλά ακούστηκε μια φωνή, που επαναλάμβανε με πάθος «όχι άλλο κάρβουνο» και είπαν όλοι μαζί με μια φωνή «πράσινο και πάλι πράσινο».
Έφτιαξαν μέσα σιντριβάνια, έστησαν αγάλματα για σημαντικούς Βρετανούς βασιλιάδες, στρατηγούς και ναυάρχους κι άφησαν τον ποταμό Clyde να περνάει ανάμεσα. Για να μη φύγουν τα κουνουπάκια και τα βατραχάκια που λέγαμε.

Εμείς το επισκεφθήκαμε 24/6/2017 και τρομάξαμε να βρούμε τη στάση να κατέβουμε και μετά να ανέβουμε στο λεωφορείο. Τόσο τρομάξαμε που είπαμε όχι άλλη στάση στο hop on hop off. Γυρίσαμε όλη την πόλη και καταλήξαμε στη Buchanan Street σε ένα εστιατόριο που η σερβιτόρα ενθουσιάστηκε μαθαίνοντας ότι είμαστε Έλληνες κι άρχισε να μιλάει για τις διακοπές της στα νησιά μας και για τον ωραίο καιρό που έχουμε. Χαιρετίσαμε και τον σεφ, ο οποίος (έκπληξη) ήταν από την Κεφαλλονιά.
Στρίψαμε δεξιά στην George Street και φτάσαμε στον σταθμό. Το επόμενο τρένο για Εδιμβούργο θα έφευγε σε 10 λεπτά.

Σάββατο 26 Αυγούστου 2017

Γλασκώβη, Καθεδρικός και Νεκρόπολη

24/6/2017
Επόμενος σταθμός ο Καθεδρικός.
Γοτθικός ναός και πίσω του στην κορυφή του λόφου βικτωριανό νεκροταφείο. Το ιδανικό σκηνικό για θρίλερ. Η Ιωάννα θέλει εντυπώσεις από Ghost Tours και φαντάζομαι ένα γκρουπ να γυρνάει εδώ βράδυ. Κανείς δεν το τόλμησε και ούτε πρόκειται μάλλον να το οργανώσει στο μέλλον. Ο ναός από τους ελάχιστους που διασώθηκαν ανέπαφοι στο πέρασμα του χρόνου. Στο υπόγειό του υπάρχει κρύπτη με τον τάφο του πολιούχου της πόλης, άγιο Κέντιγερν, που λένε πως εδώ έχτισε την πρώτη εκκλησία.
Έξω από τον Καθεδρικό η ομάδα χωρίζεται. Εμφύλιος κανονικός. Δύο δε θέλουν να ανέβουν τον λόφο να δουν τη Νεκρόπολη και ψάχνουν κοντινή καφετέρια. Είναι νωρίς ακόμα και δε θα έλεγα όχι σε ένα καφεδάκι, αλλά όλοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί συνωμοτούν εναντίον μου. Ξεφυλλίζω και διαβάζω: «Η περιοχή είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρική, και υπάρχουν πολλές ιστορίες για παράξενα φαινόμενα» γράφει ο ένας κι ευτυχώς που ακόμα έχει ήλιο. «Όσο κι αν δεν το πιστεύετε, θα απορροφήσει κάμποσο από το χρόνο σας η βόλτα ανάμεσα σε μνημεία και η απόλυτη ησυχία θα βάλει σε τάξη τη σκέψη σας».
Τελικά, συνεννοούμαστε με τα μάτια για τη συνέχεια της περιπέτειας. Είμαστε τέσσερις και ανεβαίνουμε τον λόφο.

Παρασκευή 25 Αυγούστου 2017

Γλασκώβη: Πλατεία Γεωργίου

24/6/2017
Αν έχεις λίγες ώρες να γυρίσεις μία τεράστια πόλη, τότε μία είναι η καλύτερη λύση. Hop on Hop off λεωφορεία. Κάνω και τσάμπα διαφήμιση (φτου). Βέβαια κάποιοι επιμένουν να τα φωνάζουν Pop on Pop off. Και σε αυτό το όνομα γυρίζουν να το ξέρετε. Κατεβαίνετε από το τρένο και πέφτετε μούρη με μούρη με την πλατεία του Γεωργίου του Τρίτου. Όχι, οι Γιώργηδες δεν είναι 45 σαν τους Γιάννηδες. Είναι εκατομμύρια και έχουν πιάσει όλα τα καλά πόστα, τους έχουν αφιερώσει τις πιο κεντρικές πλατείες. Για την ακρίβεια στη Γλασκώβη η πλατεία Γεωργίου του Τρίτου (λέγε με σκέτο George Square) είναι το σημείο μηδέν της πόλης. Πιο κέντρο δηλαδή δε γίνεται. Αν και από το 1781 ήταν πάντα η κεντρική πλατεία της πόλης, τα πρώτα χρόνια δεν ήταν να περνάς από κει και να φοράς τα καλά σου. Βούρκος με λασπωμένα νερά και έσφαζαν άλογα. Τα χρόνια περνούσαν σπίτια Γεωργιανής αρχιτεκτονικής άρχισαν να χτίζονται, άνοιξε ο σιδηροδρομικός σταθμός και από το 1842 η πλατεία άρχισε να θεωρείται πλέον το κέντρο της οικονομικής ζωής της πόλης. Η πλατεία σήμερα περιβάλλεται από σημαντικά και ιστορικά κτίρια και ξεκινούν ή καταλήγουν διαδηλώσεις, ενώ πολύ συχνά γίνονται και εκδηλώσεις.
Επόμενος σταθμός: Καθεδρικός και Νεκρόπολη. Τον νου σας.

(Γεωργιανή αρχιτεκτονική λέγεται η αρχιτεκτονική της Γεωργιανής εποχής.
Γεωργιανή εποχή είναι η περίοδος από το 1714 έως το 1830, όταν στη Βρετανία βασίλευαν Γιώργηδες. Για την ακρίβεια ο Γεώργιος Α', ο Γεώργιος Β΄, Ο Γεώργιος Γ΄και ο Γεώργιος Δ΄)

Σάββατο 8 Ιουλίου 2017

Μπέλφαστ

Υπογραφές στις αποκαλούμενες "γραμμές ειρήνης", murals στους τοίχους των σπιτιών μαζί με σημαίες που θέλουν να μην ξεχαστούν ιστορίες ταραχών και βίας, θανάτου και μίσους. Κοινότητες που επιμένουν να ζουν διχοτομημένες, που θέλουν τους φράχτες να υψώνονται ανάμεσά τους, που προσδιορίζουν ακόμη και σήμερα την ύπαρξή τους και την ταυτότητά τους με το μίσος.
Στο κέντρο ένα υπέροχο Δημαρχείο και ρωτάς το μαγικό χέρι που σε προσγείωσε στη διχοτομημένη πόλη που έφτιαξε το μεγαλύτερο πλοίο-ναυάγιο: "Είμαστε στην πλευρά των Καθολικών ή των Προτεσταντών;" Παίρνεις αμέσως απάντηση σαν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο: "Εδώ είναι η ουδέτερη ζώνη". Ορολογία πολέμου, απλά στα πεζοδρόμια δεν περπατούν κυανόκρανοι. Ένας νεαρός βρίζει τον οδηγό μας και φωνάζει πως η 1η Ιουλίου δεν είναι η γιορτή μιας μάχης, αλλά η μάχη. "Μεθυσμένος" τον δικαιολογεί και μου εξηγεί για το πρώτο γεγονός που χώρισε Ιρλανδούς και Άγγλους: Battle of the Boyne και William of Orange 1 Ιουλίου 1690. "Και πώς σε κατάλαβε πως είσαι από το Δουβλίνο;" τον ρώτησα.
Φανταζόμουν πως οι Βόρειοι έχουν πιο μεγάλη μύτη ή οι νότιοι πιο σκούρα μαλλιά. "Οι πινακίδες εδώ είναι όλες πορτοκαλί" μου λέει και πάλι σαν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Στην επιστροφή προς Δουβλίνο μετρούσα πόσες πινακίδες ήταν άσπρες και πόσες πορτοκαλί. Θυμόμουν τον Προτεστάντη οδηγό στα μαύρα ταξί που καμάρωνε για τη Manchester United.
Οι άνθρωποι πρέπει να βρουν κάτι να τους χωρίζει.