Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας

«Όταν ήμουνα ζωντανός κι είχα ανθρώπινη καρδιά», του απάντησε το άγαλμα, «δεν ήξερα τι είναι τα δάκρυα, διότι ζούσα στο ανάκτορο Σαν Σουσί, που σημαίνει «Ανέμελο». Κι εκεί η θλίψη απαγορεύεται να μπει. Την ημέρα έπαιζα με τους φίλους μου στον κήπο και τα βράδια άνοιγα το χορό στην Αίθουσα Δεξιώσεων. Γύρω από τον τοίχο υψωνόταν τοίχος πανύψηλος, αλλά εγώ δε σκέφτηκα ποτέ να ρωτήσω τι υπήρχε από την άλλη πλευρά, διότι όλα γύρω μου ήταν τόσο ωραία. Οι αυλικοί μου με ονόμασαν Ευτυχισμένο Πρίγκιπα και, πράγματι, υπήρξα ευτυχισμένος, αν θεωρήσουμε δεδομένο πως οι υλικές απολαύσεις συνεπάγονται ευτυχία. Έτσι έζησα κι έτσι τέλειωσα τις ημέρες μου. Όμως τώρα, που είμαι πεθαμένος, με στήσαν εδώ, τόσο ψηλά, που βλέπω την ασχήμια και την αθλιότητα της πόλης μου. Και παρ’ όλο που η καρδιά μου είναι φτιαγμένη από μολύβι, δεν αντέχω και κλαίω συνέχεια»

Όσκαρ Ουάιλντ, Ευτυχισμένος Πρίγκιπας (1888).

Ο κήπος του προφήτη

“Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε. Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ’ τη σοδειά του. Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε
που δεν υψώνει τη φωνή
παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται
παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί
παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του
ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα….
Το έθνος να λυπάστε
που έχει αλεπού για πολιτικό,
απατεώνα για φιλόσοφο,
μπαλώματα και απομιμήσεις
είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε
που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.

Xαλίλ Γκιμπράν (1883-1931),
απόσπασμα από έργο του “ο Κήπος του Προφήτη”

Ο Αϊ-Βασίλης στη ζώνη του λυκόφωτος

Τι σχέση μπορεί να υπάρχει
ανάμεσα στον πολλαπλασιασμό κλασμάτων
και στον Αϊ- Βασίλη;
Πιθανόν καμία, εκτός και αν βρεθείς
Τετάρτη πρωί λίγο πριν τις 11 στην τάξη μου.
Είμαστε στη ζώνη του λυκόφωτος
ελάχιστα λεπτά πριν μπει η Νέβι
και μεταφέρει το μάθημα εις την αγγλικήν.
- Τι πρέπει να προσέχουμε όταν πολλαπλασιάζουμε ακέραιο με κλάσμα; έχω τη φιλοδοξία να μάθω.
- Ο Αϊ-Βασίλης δεν υπάρχει, πετάγεται με σιγουριά η Ν.
- Υπάρχει, αλλά είναι πνεύμα, υποστηρίζει με παράπονο η Θ.
- Ο μπαμπάς μας είναι Αϊ-Βασίλης. Πέρσι ξύπνησα το βράδυ απ' την αγωνία μου, άκουσα κάτι περίεργους θορύβους και τα ανακάλυψα όλα. Κρυβόταν πίσω από το δέντρο με τα δώρα στα χέρια. Και δεν ήταν καν μεταμφιεσμένος. Πιτζάμες φορούσε.Τι πνεύμα μου λες;
Εκείνη τη στιγμή μπαίνει η Νέβι και απειλεί πως θα καλέσει γονείς, παππούδες και γιαγιάδες.
- Για ποιο λόγο; την κοιτάει με απορία η Ν.
- Μία έρευνα για την κληρονομικότητα ίσως, ψιθυρίζω στη Νέβι ...
Χαμογελάμε και κοιτάμε ξανά τα παιδιά. Τρίβουν στους καρπούς πολύχρωμα λουράκια. Δε χρειάζεται καν να τα δουν. Ξέρουν. Δεν είναι ρολόγια. Δείχνουν μέρες. 11 ακόμα γι' αυτά. Για μας 7.