Αυτό το βιβλίο θα το διαβάζω και θα θυμάμαι
την απογευματινή υποψία βροχής να πετά ανάμεσα στα σύννεφα,
έναν θεατρικό μονόλογο να διώχνει την ανία που πολύ συνηθίζουν ανάλογες στιγμές
εικόνες να δραπετεύουν προκλητικότατα από σελίδες
να μας βγάζουν τη γλώσσα κλαίγοντας και γελώντας
και τέλος να σωπαίνουν στην τελευταία ατάκα του Ξανθούλη:
«Όλες οι λύπες αντέχονται αν τις βάλεις σε μια ιστορία»
