Το πιο δύσκολο ήταν να κοιτάς, αλλά όχι… είχε
συνηθίσει να προσπερνά την αθλιότητα, μόνο εστίαζε στο κενό.
Δεν άντεχε τα πτώματα που είχαν στοιβαχτεί έξω
από τους λάκκους, αλλά δεν τα έβλεπε. Μόνο την πρώτη φορά τα είδε, άρχισε να
σκέφτεται κι αυτό από μόνο του τράβηξε όλη τη δύναμη που είχε μείνει στα χέρια.
Τον έκανε ορατό στους δεσμοφύλακες.
«Νύχτα και ομίχλη». Έτσι τους έλεγαν τους
κρατούμενους σαν αυτόν. Η επιχείρηση ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 1941 με διαταγή
του Χίτλερ. Με το κεφάλι έτοιμο να εκραγεί φυγαδεύτηκε νύχτα από τα κρατητήρια
για άγνωστο προορισμό. Τους είπαν πως προορισμός τους ήταν η Γερμανία. Μια
κομψή λέξη, για να μην πεις «θάνατος». Του ήταν αδιάφορο. Ίσως αυτό το τέλος να
ήταν η λύτρωση.
Το σχέδιο του Χίτλερ; Όλοι οι κρατούμενοι «Νύχτα
και ομίχλη» να εξαφανιστούν και να μην μπορεί να τους βρει κανείς. Ούτε δίκες
ούτε εκτελεστικό απόσπασμα ούτε χαρτιά… απλά να χαθούν μια νύχτα στην ομίχλη.
Σκέψεις και συναισθήματα πετούσαν γύρω τους μέσα
στο βαγόνι που τους μετέφερε από το άγνωστο κρατητήριο στο άγνωστο στρατόπεδο.
Το πιο δύσκολο ήταν να ακούς τους άλλους κρατούμενους
να σωριάζονται στο έδαφος και η τελευταία διαμαρτυρία τους μια πνιχτή
προσπάθεια να ανασάνουν, αλλά όχι… είχε συνηθίσει να απομονώνει τη φρίκη, μόνο
ησυχία υπήρχε.
Το σχέδιο στα γερμανικά είχε δύο αρχικά Νι «Nacht und Nebel» και στο στρατόπεδο οι κρατούμενοι κουβαλούσαν στην πλάτη
ένα κόκκινο Νι, για να ξεχωρίζουν από τους ποινικούς με τα πράσινα σύμβολα,
αλλά αυτοί θύμιζαν τον Χριστό όπως κουβαλούσε τον σταυρό του.
Το πιο δύσκολο από όλα ήταν να σκέφτεσαι και να
αισθάνεσαι, επειδή σκέψεις και συναισθήματα, τα είχε αφαιρέσει όλα ο
πόλεμος.
Γιώργος Γιώτης, 29/9/2018
