"Ένα παιδί αφηγείται"

Ναι, έρχομαι από ΕΚΕΙ.

Τι μέρα είναι σήμερα;

Απ’ την Τετάρτη μπήκα μέσα.

Τι να σας πω;

Κόσμος πολύς στα κάγκελα, στο δρόμο, στην αυλή,

στα κάγκελα δεμένα χέρια,

χέρια, πλακάτ, κεφάλια, όπλα,

τι να σας πω;

Και βέβαια είχε αίμα.

Μήπως έχετε ένα τσιγάρο;

Τ' αφήσαμε ΕΚΕΙ τα τσιγάρα,

πολλά τσιγάρα

κι ένα ταψί με κριθαράκι που μας έφερε η γριά.

Μήπως έχετε ένα ηρεμιστικό;

Ή, καλύτερα, ένα τσιγάρο.

Μα, ναι... Ήμουνα ΕΚΕΙ.

Τι να σας πω;

Δυο χιλιάδες; Τρεις χιλιάδες;

κι άσε τους έξω...

Όχι, το αίμα δεν είναι δικό μου.

Βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ

απ' την Τετάρτη... ή την Τρίτη;

Στα κάγκελα δεμένα χέρια, πρόσωπα, πλακάτ,

με το φορείο φέραν μια κοπέλα.

Όχι, δεν ξέρω πόσων χρονών.

Όχι, δε φαινότανε το πρόσωπό της.

Όχι, σας λέω, το αίμα δεν είναι δικό μου...

Τι σας έλεγα; Για την κοπέλα.

Όχι, δεν ξέρω πώς τη λένε.

Ναι, ήμουνα ΕΚΕΙ.

Κανείς δεν ήθελε να φύγει.

Τα τανκς στεκόντουσαν στην πόρτα,

έξω απ' τα κάγκελα,

όχι, μέσα απ' τα κάγκελα,

όχι... έξω...

Μα, βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ.

Τι να σας πω;

Όχι, δεν θέλω επίδεσμο, το αίμα δεν είναι από μένα..,

Δύο φαντάροι μ' έκρυψαν σ' ένα σκουπιδοτενεκέ

Χέρια δεμένα στις ερπύστριες,

μάτια, μαλλιά,

τα μάτια στα κάγκελα,

ανάμεσα στα κάγκελα...

Μόνο να ξημερώσει, λέγαμε...

Και βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ.

Πώς να τα πω με τη σειρά;

Πέρασαν κι άλλοι από δω;

Κάτι κορίτσια, κάτι αγόρια...

Και βέβαια είχαμε νεκρούς.

Τι θα πει «πόσους;»

Όχι, το αίμα δεν είναι δικό μου,

δε θέλω επίδεσμο...

Με συγχωρείτε, πρέπει να πηγαίνω,

η μάνα μου θ' ανησυχεί.

Τι να σας πω;

Δεν ξέρω...

Μα ναι...

ήμουνα ΕΚΕΙ...

Από την ποιητική συλλογή "Ρεπορτάζ για ένα ζεστό Νοέμβρη" του Δημήτρη Ραβάνη - Ρεντή

Ο Δημήτρης Ραβάνης-Ρεντής ήταν παρών στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973 και τα ποιήματα που περιλαμβάνει η ποιητική συλλογή "Ρεπορτάζ από ένα ζεστό Νοέβρη" τα έγραψε εν θερμώ, εκείνες τις μέρες. Η συλλογή κυκλοφόρησε σε καμιά δεκαριά χειρόγραφα αντίτυπα χέρι με χέρι, παράνομα, αμέσως μετά την καταστολή της εξέγερσης. Μετά τη μεταπολίτευση εκδόθηκε σε κανονικό βιβλίο από τον Κέδρο και σε δεύτερη έκδοση το 1983 από τη Σύγχρονη Εποχή.

Όταν παίζαμε για τη νίκη, Καραγκιόζη μου

Συγγραφέας: Γιώτα Κ. Αλεξάνδρου

Εικονογράφηση: Αχιλλέας Ραζής

Εκδόσεις: Ελληνοεκδοτική

Οι ιστορίες της Γιώτας Αλεξάνδρου έχουν τη χρυσόσκονη των παραμυθιών και το φως μιας όμορφης μέρας. Ωστόσο σε αυτό το βιβλίο έχουμε να κάνουμε με ιστορικά γεγονότα. Αλήθεια πώς στήνεται ένας ιστορικός απολογισμός; Μόνο με ονόματα, χρονολογίες και τοπωνύμια; Μια φορά κι έναν καιρό οι άνθρωποι πίστευαν πως μέσα στις σελίδες της Ιστορίας χωράνε μόνο η ψυχρή λογική και η αντικειμενικότητα. Από τότε πέρασαν χρόνια πολλά.

Πλέον ο φακός της Ιστορίας εστιάζει στο συναίσθημα και την καθημερινότητα.

Μέσα στο βιβλίο της Γιώτας Αλεξάνδρου οι ήρωες γίνονται σκιές διαβατάρικες στο σεντόνι της ζωής. Κατεβαίνουν στο κέντρο της Αθήνας, ενώ βρέχει «όχι» και «ζήτω». Το φεγγάρι φοράει ένα δίκοχο χακί. Το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες διαλαλούν τις νίκες και η Βέμπο τραγουδά ξανά και ξανά τους ίδιους στίχους.

Δε γίνεται η Ιστορία να αδιαφορεί για το συναίσθημα. Δεν πρέπει ν’ αφήνει έξω από τα σημαντικά την καθημερινή ζωή.

Ο πατέρας λείπει στο μέτωπο και ο γιος διαβάζει ξανά και ξανά κάθε γράμμα του. Μέχρι να έρθει το επόμενο. Η ήττα θα τρυπώσει στα σπίτια μέσα από ασφαλισμένα παραθύρια και στόματα. Ο ελληνικός λαός θα προσγειωθεί σε ένα προβληματικό παρόν, επειδή η στρατιωτική ηγεσία πρόδωσε και η πολιτική δραπέτευσε.

Σκιές είναι κι αυτοί που θα έρθουν. Σκιές που διώχνουν τον ύπνο κι απλώνουν το σεντόνι του θανάτου. Ο πατέρας επιστρέφει νικητής σε μια ηττημένη πόλη.

Και μετά ο χειμώνας… η πείνα κι ανάμεσά τους η αντίσταση.

Για να μπορέσουν να αντέξουν τη σκληρή καθημερινότητα, αλλά και να συνεχίσουν να ζουν σαν να μη συμβαίνει αυτό που συμβαίνει. Βρίσκοντας τρόπους απλούς καθημερινούς μικρούς να αντισταθούν, να αντιδράσουν, να αντέξουν και να προχωρήσουν για να διώξουν τον εφιάλτη. Με τις παραστάσεις για τους τραυματίες στις γειτονιές κρυφά με τσιλιαδόρο. Η ιστορία μεταμορφώνεται από γεγονός σε βίωμα. Η ψυχρή λογική υποχωρεί. Η ιστορία διδάσκει το συναίσθημα. Πώς επιβιώνεις σε ένα προβληματικό παρόν; Πώς μπορείς να αντέξεις το αφόρητο; Πώς μπορεί να γίνει ο θάνατος μια καθημερινή συνήθεια, ακούγοντας παντού αυτό το σπαρακτικό «πεινάω».

1.264 ημέρες περνούν που ο ήρωάς μας τις μετράει μία μία.

Επιτέλους ελεύθεροι.

Ο εφιάλτης φεύγει νικημένος.

Τελειώνει όμορφα η ιστορία μας;

Όχι. Ενώ η αρχή του πολέμου κατακτά μια σημαντική θέση στη συλλογική μνήμη, το τέλος απωθείται. Η 28^η Οκτωβρίου είναι πλέον μια μεγάλη γιορτή. Η 12^η Οκτωβρίου μια συνηθισμένη μέρα.

Η απελευθέρωση βρίσκει τη σκοτεινότερη δεκαετία στην ιστορία της ανεξάρτητης Ελλάδας σχεδόν στη μέση και τα χειρότερα δεν έχουν ακόμη εμφανιστεί. Θα ακολουθήσει σύγχυση σε μια κοινωνία διχασμένη που σύρθηκε στη θηριωδία του άγριου Εμφυλίου. Η Γιώτα Αλεξάνδρου δεν ξαναφέρνει στην αφήγησή της τη βροχή από «ζήτω». Γράφει με τον αφαιρετικό ποιητικό της τρόπο:

«Μετά όμως… δε θέλω να θυμάμαι».

Θα δανειστώ τις σκέψεις του Πρίμο Λέβι, ενός από τους επιζώντες του Άουσβιτς.

Ο ωκεανός της θλίψης περικύκλωνε όσους επέζησαν.

Κάλυπτε τους χαρμόσυνους ήχους της απελευθέρωσης.

Η στάθμη του ωκεανού της θλίψης

χρόνο με τον χρόνο

ανέβαινε…

Δε γίνεται η Ιστορία να αδιαφορεί για το συναίσθημα.

Ζητείται ελπίς...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ελπίς

Ύστερα πρόσθεσε το όνομά του και τη διεύθυνσή του. Φώναξε το γκαρσόνι. Ήθελε να πληρώσει, να πάει κατευθείαν στην εφημερίδα, να δώσει την αγγελία του, να παρακαλέσει, να επιμείνει να μπει οπωσδήποτε στο αυριανό φύλλο.

Το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σ' ένα κρουασάν

1. "Τι διαβάζεις αυτό τον καιρό;" Απαντώ στην ερώτηση και εισπράττω χαμόγελα και απορία: "Μου ξαναλές τον τίτλο;"
2. Απολαυστικός τρόπος γραφής και αλλόκοτος τρόπος σκέψης ή το αντίστροφο. Θα σας γελάσω.
3. Τι μπορεί να συμβεί στα έγκατα της Βαρκελώνης όταν τριγυρνάει το τρελαμένο μαύρο πρόβατο πάμπλουτης οικογένειας, οπλισμένο με μεγάλες ποσότητες κυνικού χιούμορ και ψάχνει να βρει τον "The First";
4. Τρολ δικό μου: "Το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σε ένα κρουασάν είναι να το αλείψουν με βούτυρο" (Τελικά το μυστήριο του τίτλου αποκαλύπτεται στην πρώτη πρόταση του βιβλίου. Αλλά υπάρχουν κι άλλα).
:) :)

Γκιακ

"Αυτό το βιβλίο πρέπει οπωσδήποτε να το διαβάσεις, επειδή σου αρέσει η Ιστορία", επέμενε η Διονυσία.
Το άνοιξα περισσότερο από περιέργεια για τον τίτλο και διάβασα ανόρεχτα την πρώτη σελίδα. Μετά τη δεύτερη... και... κόλλησα...
Προφορικός λόγος άγριος όπως τα συμβάντα που αφηγείται. Στρατιώτες που πολέμησαν και κάποτε επέστρεψαν. Γεμάτη πολέμους κάθε βιβλίο Ιστορίας, αλλά τη φρίκη οι περισσότεροι την πλησιάζουν με αριθμούς.
Γκιακ είναι το αίμα, ο νόμος του αίματος που σκιάζει τις ζωές των ηρώων.
Συγκλονιστικό.

"Ο απατεώνας" του Χαβιέρ Θέρκας

Λίγα λόγια για ένα συναρπαστικό βιβλίο...
1. Ένας συγγραφέας που αρνείται τη μυθοπλασία και διαλέγει την πραγματικότητα, για να φτιάξει το μυθιστόρημά του.
2. Ένας αντι-ήρωας που από το 1977 κι έπειτα, εμφανιζόταν ως ήρωας του Εμφυλίου και αντιφασίστας, ως εκτοπισμένος κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Φλόσσενμπεργκ, ως θαμώνας των κελιών της δικτατορίας, και αργότερα ως πολιτικός ηγέτης της εργατιάς.
3. Και στο τέλος η ανατροπή με το σκάνδαλο του 2005.
4. Εκείνες τις μέρες ίσως να μην υπήρξε στην Ισπανία ούτε ένα μέσο μαζικής ενημέρωσης που να μη μετέδωσε την είδηση, που να μη δημοσίευσε ένα άρθρο, ένα ρεπορτάζ, μια συνέντευξη, μια δήλωση ή ένα ανέκδοτο για τον Ενρίκ Μάρκο.
5. Η διεθνής κριτική το αξιολόγησε ως (ενοχλητικό) αριστούργημα...

Sebastian Fitzek, Η θεραπεία

1. Συγκλονιστικό θρίλερ. Ό,τι πιο εθιστικό έχω διαβάσει.
2. Ο Fitzek ήδη έχει φτιάξει το φανατικό κοινό του. Όχι άδικα.
3. Μου αρέσουν τα βιβλία που ήρωας και αναγνώστης προσπαθούν να ανακαλύψουν τι είναι πραγματικό και τι ψεύτικο.
4. Ανατροπές μέχρι την τελευταία τελεία.

Λεϊλά Σλιμανί "Γλυκό τραγούδι"

1. Η νεαρή Γαλλομαροκινή Λεϊλά Σλιμανί διαλέγει ίσως το πιο δύσκολο θέμα για ψυχολογικό θρίλερ και δεν επιλέγει το σασπένς αλλά το σχόλιο.
2. Ρατσισμός, μοναξιά και οικογενειακές σχέσεις στις γειτονιές μιας μεγαλούπολης.
3. Διαβάζεται απνευστί.

Ζουλφί Λιβανελί, "σερενάτα".

 
1. Όταν πέφτεις με τα μούτρα σε ενα βιβλίο και ταυτίζεσαι με τους ήρωες...
2. Ένα βιβλίο που οι κριτικοί το χαρακτήρισαν συγκινητικό όπως το "Σινεμά ο Παράδεισος" και συγκλονιστικό όπως η "Λίστα του Σίντλερ"
3. Μαθήματα ιστορίας και ανθρωπιάς από τον εξαιρετικό συνθέτη Ζουλφί Λιβανελί και το βιβλίο του "σερενάτα".

"Μόνο αν θέλω" της Γιώτας Αλεξάνδρου

Το βιβλίο "Μόνο αν θέλω" που έγραψε η Γιώτα Αλεξάνδρου, είναι γεμάτο με τις όμορφες εικόνες που δημιούργησε για μας η Σάντρα Ελευθερίου. Ένα βιβλίο, στο οποίο συναντιούνται σε παρομοιώσεις και μεταφορές ο Μικρός Πρίγκιπας (ο αγαπημένος μου ήρωας), η Λερναία Ύδρα, ο Τζακ της μαγικής φασολιάς και ο Γκιούλιβερ. Κάθε σελίδα του ειναι μια ευκαιρία για συζήτηση με θέμα τις ανθρωπινες σχέσεις και κυρίως το δικαίωμα του παιδιού στο σώμα του. Θέμα ιδιαίτερα ευαίσθητο. Δεν ειναι όλες οι αγκαλιές σαν της μαμάς, που είναι... "δροσερή, γλυκιά, βελούδινη σαν μια θάλασσα γιαούρτι" ή του μπαμπά που είναι... "μια μεγάλη τραμπάλα. Πότε φιλάω τα λουλούδια και πότε κυνηγάω τα σύννεφα".
Υπάρχουν αγκαλιές που τα παιδια θέλουν να αποφύγουν. Από ανθρώπους που μοιάζουν με γίγαντες, "σαν αυτούς τους τρομακτικούς στα παραμύθια".
Ο τρόπος που γράφει η Γιώτα Αλεξάνδρου ανάβει ένα φως στο δωμάτιο, ανεβάζει την κουβέρτα μέχρι τα μάτια και κανει τη φωνή της μαμάς ή του μπαμπά πιο γλυκιά.
Οι ιστορίες της εχουν τη χρυσόσκονη των παραμυθιών και το φως μιας όμορφης μέρας. Ο κόσμος μέσα από τις λέξεις της μεταμορφώνεται σε ενα τεράστιο χαμόγελο.

Ελληνική Νομαρχία

"Ελληνική Νομαρχία"
Ανωνύμου του Έλληνος
"Ω, πόσον ήθελε τρομάξει κάθε αισθαντικός άνθρωπος, οπού βλέπει τα βασιλικά παλάτια, τα οποία από το έξω μέρος φαίνονται τόσο λαμπρά και ζωγραφισμένα, αν ήθελεν ιδεί με την ιδίαν ευκολίαν εκείνους, οπού τα κατοικούσι, εις την αληθή στάσιν της καρδίας των και της διαθέσεώς των."
(Ολόκληρο το κείμενο)