Ο Μεγάλος Δικτάτορας

Τέτοια μέρα σαν τη σημερινή μαύρη επέτειο 
σκέφτομαι τον «Μεγάλο Δικτάτορα» του Τσάπλιν. 
Η παραγωγή της ταινίας ξεκίνησε το 1937, 
όταν ακόμη ελάχιστοι είχαν φανταστεί 
πόσο καταστροφική ήταν η ιδεολογία του ναζισμού.
Λίγο πριν τελειώσει η ταινία,
οι Γερμανοί μπήκαν στη Γαλλία
και ο Τσάπλιν αποφάσισε να αλλάξει το τέλος
προσθέτοντας τη συγκλονιστική αντιρατσιστική ομιλία του πρωταγωνιστή.
Μάλιστα δήλωσε πως αν γνώριζε
την πραγματική έκταση των κτηνωδιών των Ναζί
«δε θα διακωμωδούσε ποτέ τη δολοφονική τους παράνοια».

Ο Βωμός του Δία στην Κεντρική Ευρώπη

Σα να ακούω την απορία να έρχεται:
"Είχε και η Κεντρική Ευρώπη την ελληνιστική εποχή της, κύριε;"

Εικόνα από το βιβλίο Ιστορίας της Δ΄ δημοτικού

Βύρωνας

Στις 16/4/1924 ο προσφυγικός συνοικισμός Παγκρατίου (1923) μετονομάστηκε σε Συνοικία Βύρωνος με την ευκαιρία του εορτασμού των 100 χρόνων από το θάνατο του Λόρδου Βύρωνα, του μεγάλου φιλέλληνα ποιητή που πέθανε στο Μεσολόγγι το 1824.... 
Πηγή: Πάλαι ποτέ στον Βύρωνα.

Γιατί τα κοράκια είναι μαύρα;

Γιατί τα κοράκια είναι μαύρα;

Στην ελληνική μυθολογία 

ο Λυκαβηττός ήταν ένας βράχος 

που κουβαλούσε στα χέρια της η Θεά Αθηνά, 

της έπεσε όμως έπειτα από

 μια κακιά είδηση 

που της έφερε ένα κοράκι. 

Από τότε τα κοράκια έγιναν μαύρα. 

Μόνο στην ταινία "Ξύπνα Βασίλη" 

ο ποιητής Φανφάρας έβλεπε 

κοράκια σε όλα τα χρώματα.

Εικόνα: Οδός Λυκαβηττού, Κολωνάκι, 1934.

Με τη στάμπα της λύπης...

Θυμάμαι όποτε είχα πέμπτη τάξη,

διαβάζαμε τους στίχους του Παλαμά στο παλιό Ανθολόγιο

«και στο σπίτι το άραχνο 

γυρνώντας, ω ακριβέ μας,

γίνε αεροφύσημα 

και γλυκοφίλησέ μας!»

Προσπαθούσα να κερδίσω χρόνο

να πω πότε γράφτηκε το ποίημα και γιατί, 

δεν προλάβαινα όμως, 

έσπαγε η φωνή μου

και κλαίγαμε όλοι στην τάξη.

Δεν αναλύαμε ποτέ τους στίχους… 

Συζητούσαμε για την απώλεια 

που λίγη σημασία έχει 

αν είναι ξαφνική ή αναμενόμενη.

Τη βλέπαμε μετά ως απουσία 

που περνάν τα χρόνια 

και δεν πιάνει κανένα γιατροσόφι.

Και πάντα κάπου στο τέλος του μαθήματος 

πεταγόταν κάποιος κι έλεγε πως 

υπάρχουν μέρες 

με τη στάμπα της λύπης 

κι οι αναμνήσεις επιστρέφουν αυτόματα…

Γ.Γ.

Εικόνα: Σκηνή από την ταινία του Ingmar Bergman "The seventh Seal" (1957)