Οι κάτοικοι ενός χωριού ζουν απομονωμένοι, καθώς το κοντινό δάσος είναι γεμάτο τρομερά πλάσματα. Όσο δεν πλησιάζουν τα δέντρα, οι "άλλοι" δεν τους ενοχλούν. Όταν ένας νεαρός τραυματίζεται σοβαρά, μια τυφλή κοπέλα αποφασίζει να διασχίσει την απαγορευμένη περιοχή και να φτάσει στις πόλεις, προκειμένου να φέρει φάρμακα. Αντιδιαστολή Νο 1: Από τη μια το χωριό (The village) ένας κόσμος όμορφος, αγγελικά πλασμένος, όλοι αγαπημένοι, τα παιδιά ακούνε τους μεγάλους, γιορτάζουν, χαίρονται και λυπούνται όλοι μαζί. Σκηνικό του 19ου αιώνα όπου ο πολιτισμός δεν έχει αλλοιώσει τίποτα. Το φως είναι από λάμπες πετρελαίου και το φαγητό μαγειρεύεται στη φωτιά.
Από την άλλη οι πόλεις ένας κόσμος διαβολικός, όπου οι κάτοικοι του χωριού δεν επισκέπτονται ποτέ. Ο λόγος; Όχι μόνο επειδή προτιμούν οι κάτοικοι τον αγγελικό τους κόσμο, αλλά φοβούνται κιόλας.
Ανάμεσα στο χωριό και τις πόλεις ένα δάσος όπου μέσα σ' αυτό κατοικούν τρομερά πλάσματα.
Αντιδιαστολή Νο 2: το χρώμα των χωρικών είναι το κίτρινο, το χρώμα των πλασμάτων το κόκκινο. Οι χωρικοί αποφεύγουν το κόκκινο χρώμα κι επομένως και το αίμα (βία).
Ανατροπή Νο1: ο Λούσιους αρνείται να παντρευτεί την κόρη του άρχοντα και ερωτεύεται την τυφλή μικρότερη αδερφή της.
Ανατροπή Νο2: ο τρελός του χωριού μαχαιρώνει τον Λούσιους
Ανατροπή Νο3: η τυφλή θα διασχίσει το δάσος μόνη για να φέρει φάρμακα, ώστε ο Λούσιους να γίνει καλά.
τελική ανατροπή: πλάσματα στο δάσος δεν υπήρχαν ποτέ. Ήταν όλα ένα παραμύθι των μεγάλων, για να κρατήσουν για πάντα τα παιδιά τους μακριά από τις πόλεις. Δε βρισκόμαστε στον 19ο αιώνα αλλά στον 21ο αιώνα. Το δάσος καταλήγει σε ένα τεράστιο τείχος, το οποίο φυλάνε φύλακες, πιστεύοντας πως φρουρούν τα όρια ενός προστατευμένου ζωολογικού πάρκου.
Μάλιστα υπάρχει και μια νύξη πως άνθρωποι της κυβέρνησης πέτυχαν να απαγορευτεί η πτήση αεροπλάνων πάνω από το "πάρκο".
Όλα συνωμοτούν, ώστε το χωριό να συνεχίσει τη ζωή του ανεπηρέαστο από την εξέλιξη του υπόλοιπου κόσμου.
Επιπλέον ένα γεγονός θα ενισχύσει την προσπάθεια των μεγάλων να συνεχίσουν να στηρίζουν το παραμύθι με τα πλάσματα.
Ο τρελός του χωριού έχει ανακαλύψει μια στολή τέρατος στο δωμάτιο των γονιών του. Με αυτή την αμφίεση θα επιτεθεί στην τυφλή κοπέλα όσο διασχίζει το δάσος, όμως θα σκοτωθεί.
Οι άρχοντες του χωριού θα ισχυριστούν πως ο τρελός σκοτώθηκε από τα πλάσματα.
Η έννοια της εθνικής ταυτότητας χρησιμοποιείται μάλλον για να δηλώσει το δυνατό και ιδανικό παρά το πραγματικό.
Παραμένει ολοζώντανη όσο οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να μοιράζονται μεταξύ τους το φόβο, το σκοτάδι, το ψωμί και τα δάκρυα.
Αναπτύσσεται στη συγκεκριμένη κοινότητα, που είναι εμπειρικά αντιληπτή και την ίδια ώρα στη φαντασιακή κοινότητα, που αναπαράγεται ως παρελθόν στη συλλογική μνήμη των ανθρώπων.
Οι εθνικισμοί είναι θρησκείες χωρίς θεό. Για την ακρίβεια, υποκαθιστούν την πίστη στο θεό με την πίστη στην πατρίδα, την ενισχύουν ή τη συγχέουν με αυτήν.
Η ενότητα στο εσωτερικό της ομάδας, της κοινότητας ή εθνότητας, του λαού ή του έθνους – κράτους διαμορφώνεται και χαλυβδώνεται με υπαρκτές ή τεχνητές εχθρότητες προς τα έξω. Η ιστορία μιλάει για ανταγωνιστικά ζεύγη: Έλληνες – Πέρσες, Βυζαντινοί και Σασανίδες, Αιγύπτιοι και Ασσύριοι, Χμερ και Βιετναμέζοι, Άραβες και Ισραηλινοί.
«Ο πόλεμος κάνει το κράτος και το κράτος τον πόλεμο» διακήρυξε ο Τίλι (Tilly)[1]
Συγκαλύπτεται όμως η εσωτερική πραγματικότητα, που δείχνει ότι οι άλλοι βρίσκονται και εντός των τειχών, μια και η κοινωνία λειτουργεί κατά βάση με ανταγωνισμούς και συγκρούσεις.
[1] Anthony D. Smith «Εθνική ταυτότητα»
