Για τα ιστορικά γεγονότα δε μιλάμε μόνο στις επετείους.
Η Ιστορία δεν είναι δωμάτιο χωρίς γωνίες. Η ιστορική αφήγηση δεν είναι πια υποχρεωμένη
να διώξει το συναίσθημα. Αυτό που μας έμαθαν να αποκαλούμε στο Πανεπιστήμιο ως «δημόσια
Ιστορία» μπορεί να γίνει η αφορμή, για να ενδιαφερθούν τα παιδιά για τη «σχολική
Ιστορία».
«Κύριε, ένας Τούρκος ήταν καλός και έσωσε τη
γιαγιά μου από βέβαιο θάνατο και κάποιοι άλλοι ήταν κακοί».
Ιστορία δεύτερη
Η γιαγιά της μαμάς μου, η προγιαγιά μου δηλαδή,
η Αφέντρα Κεφαλίδου, ήταν από τα Κοτύωρα του Εύξεινου Πόντου. Είναι το αρχαίο
όνομα της πόλης στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Σήμερα τη λένε Ορντού. Η μαμά
μου θυμάται ακόμα τις διηγήσεις της. Περιέγραφε η προγιαγιά μου τον τρόμο που
ένιωσαν όλοι στα Κοτύωρα όταν έμαθαν ότι οι Τούρκοι θα πήγαιναν στο χωριό τους.
Μέσα σε λίγες ώρες παντού φωτιά, νεκροί άνθρωποι, παιδιά, κραυγές! Ένας Τούρκος
γείτονας έκρυψε την προγιαγιά μου και τη μαμά της σε μια σπηλιά και μετά τις πήγε
σε ένα καράβι κι έφυγαν για την Ελλάδα.
Μια μικρή ιστορία που θυμάται η μαμά μου για τον
προπάππο μου είναι στην ίδια εποχή με την προηγούμενη. Οι Τούρκοι εκβίαζαν και
απειλούσαν Έλληνες να κόψουν δέντρα και να τα κουβαλήσουν στην πλατεία που εκεί
φτιάχνανε κρεμάλες για τους Έλληνες.
Φώτης Παναγιωτόπουλος
