Whatever gets you through the night

Όταν ο Έλτον Τζον άκουσε τον φίλο του να παίζει αυτό το τραγούδι, εντυπωσιάστηκε:
"Τζον, να μου το θυμηθείς, αυτό θα φτάσει νούμερο 1"
"Φίλε, με τίποτα", γέλασε ο Λένον.
"Πάμε στοίχημα; Αν φτάσει νούμερο ένα, θα έρθεις να παίξεις στη συναυλία μου"
Και πήγε...

Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα

"Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα"
Πρεμιέρα χτες σε ένα γεμάτο θέατρο, δυόμισι ώρες μαζί με το διάλειμμα.
1. Ο Νιάρρος ως ο 15χρονος Κρίστοφερ και πάλι εξαιρετικός (όπως επίσης και στο "Στέλλα Κοιμήσου")
2. Αλεξάνδρα Αϊδίνη: σε όποιο έργο έχει παίξει είναι μοναδική ("Η Μεγάλη Χίμαιρα" συν "Οι τρεις αδερφές")
3. Κείμενο πολύ καλό του Σάιμον Στίβενς: Μια γλυκόπικρη ιστορία για τον αυτισμό, την εφηβεία, την οικογένεια, τα μαθηματικά και τα χρώματα.
4. Σκηνοθεσία ευρηματική από τον Θεοδωρόπουλο
5. Μουσική, φωτισμοί, κίνηση συνδυάζονται άψογα σε μια καλοκουρδισμένη παράσταση.
6. Θέμης Πάνου: βραβευμένος στη Βενετία για το Miss Violence και τώρα πατέρας του Κρίστοφερ, την τελευταία στιγμή, επειδή ο Χρυσοστόμου τσακώθηκε με τον Θεοδωρόπουλο (έτσι, για να κάνουμε και λίγο gossip).

Η επέτειος του Πολυτεχνείου

Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου αναφέρονται ως η κορυφαία, αλλά εμφανίζονται τελικά ως η μοναδική στιγμή αντίστασης ενάντια σε ένα καθεστώς που παραμένει άγνωστο στις παιδικές ψυχές. Η άγνοια όμως γεννά πάντα τον τρόμο. Δε μιλάμε για μια ιστορία γεμάτη παύσεις. Μιλάμε για τη σιωπή που σπάει ένας θόρυβος εκκωφαντικός αλλά… ακατανόητος. Δε θα φτάσουμε ποτέ να απαντήσουμε το γιατί έγιναν όλα αυτά στη χώρα μας, αφού φαίνεται πως κάποιοι προσπαθούν να ξεχάσουμε «ποιοι», «πότε», «πού» και «πώς ακριβώς» έφεραν το χάος.

"Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας.

Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.

Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.

Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.

Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους".

Χαλίλ Γκιμπράν, Ο κήπος του προφήτη 

(εκδόθηκε το 1933, δύο χρόνια μετά το θάνατό του)