"Ποιος σκέφτηκε να ρίξει κέρματα σε ένα άδειο αρχαίο πηγάδι;", ρώτησε ένας μαθητής την ξεναγό και ξεκίνησε ολόκληρη συζήτηση στο τέλος της εκπαιδευτικής επίσκεψης στο Μουσείο της Ακρόπολης.
Στα αρχαία χρόνια, το νερό δεν ήταν κάτι δεδομένο. Σήμερα βέβαια ανοίγεις τη βρύση κι αν δεν τρέξει σταγόνα, αναφέρεις βλάβη στην ΕΥΔΑΠ, ψάχνεις υδραυλικό και μετά από λίγο τρέχουν σε κουζίνα και μπάνιο καταρράκτες.
Παλιότερα όμως το νερό ήταν μαγικό. Υπήρχε τη μια μέρα στις πηγές και στα πηγάδια και την επομένη στέρευε το σύμπαν. Έπιναν μια γουλιά οι άνθρωποι κι ευχαριστούσαν τους θεούς, έστηναν δίπλα αγάλματα κι άφηναν δώρα, μήπως κι εξευμενίσουν κάποια θεότητα πριν θυμώσει.
Τα αρχαία πηγάδια έξω από το Μουσείο της Ακρόπολης, ο κόσμος που περνά πιστεύει πως έχασαν μόνο το νερό. Όχι τη μαγεία. Πετάνε οι τουρίστες κέρματα και κάνουν ευχές.
"Να βοηθήσουμε τους φύλακες να καθαρίσουν τα πηγάδια;" ρώτησε ο Ν. πονηρά.
"Ή έστω να κάνουμε μια βουτιά όπως ο Σκρουτζ", έδειξε να συμβιβάζεται ο Γ.
