Έχει τελειώσει η επίσκεψη της έκτης τάξης στη Βουλή και υπάρχει χρόνος
για έναν μικρό αλλά διαφορετικό περίπατο. Ανεβαίνουμε τη Βασιλίσσης Σοφίας και
στην πρώτη είσοδο μπαίνουμε στον Εθνικό Κήπο. Περπατάμε ήδη δέκα λεπτά χαμένοι
μέσα σε δέντρα και θάμνους.
«Ένας μικρός τόσο δα κηπάκος για τη βασίλισσα Αμαλία», σχολιάζει η
Κωνσταντίνα.
«Ταιριάζει στο μικρούτσικο παλατάκι του Όθωνα», συμπληρώνει ο Νικόλας.
Αρχίζω να μιλάω με αριθμούς.
«3 ώρες την ημέρα ασχολιόταν με τον κήπο η Αμαλία, ενώ έφερε από Γένοβα 15.000 καλλωπιστικά φυτά, τα οποία συμπληρώθηκαν με άλλα από Σούνιο και Εύβοια».
Δε μ’ ακούει κανείς. Όλοι τρέχουν προς τα ζωάκια. Αγριοκάτσικα, χελώνες
και πάπιες. Μετά ασχολούμαστε με τα αγάλματα. Καθένα και μια ιστορία. Το άγαλμα
του Εϋνάρδου είναι το πρώτο άγαλμα που ανεγέρθηκε σε δημόσιο χώρο της Αθήνας.
Ελβετός τραπεζίτης και Φιλέλληνας.
«Είχαμε μιλήσει για αυτόν, όταν κάναμε για τον Καποδίστρια. Αν και δεν
ήταν Έλληνας, πλήρωσε μισό εκατομμύριο φράγκα για το χρέος της Ελλάδας».
Βγαίνουμε σε ανοιχτό χώρο. Στο βάθος δεξιά εμφανίζεται ένα μεγαλοπρεπές
κτίριο που μοιάζει λίγο με αρχαίο ναό (κορινθιακού ρυθμού οι κίονες) και λίγο
με παλάτι.
Ο Κωνσταντίνος έχει ετοιμάσει πληροφορίες.
«Ζάππειο Μέγαρο ονομάστηκε προς τιμήν του ευεργέτη που πλήρωσε για την
ανέγερσή του και υπήρξε το πρώτο σε όλο τον κόσμο κτίριο, το οποίο κτίστηκε
αποκλειστικά για Ολυμπιακούς Αγώνες. Ευάγγελος ή Ευαγγέλης Ζάππας ο ευεργέτης,
ο οποίος δεν πρόλαβε να το δει ολοκληρωμένο το 1888»
«Πολλά τα οχτάρια, εύκολη η χρονολογία», σκέφτομαι.
Βγαίνουμε στη Λεωφόρο Αμαλίας και έχουμε χρόνο να δούμε και το Μνημείο του
Άγνωστου Στρατιώτη. Φωτογραφίες. Οι ακίνητοι εύζωνες. Το φως που καίει στο
κενοτάφιο και είναι από την Αγία Λαύρα. Η απορία των περισσότερων παιδιών όμως προσπερνάει
το παρελθόν.
«Πόσες ώρες στέκεται ακίνητος ο εύζωνας;»
Ρωτάω τον υπεύθυνο υπαξιωματικό.
«Η υπηρεσία διαρκεί μία ώρα και στη διάρκεια ενός εικοσιτετραώρου
επαναλαμβάνεται τέσσερις φορές», μου απαντάει με ευγενικό χαμόγελο.
Η ώρα πέρασε. Επιστρέφουμε στην είσοδο του Εθνικού Κήπου επί της Αμαλίας. Με ύφος ξεναγού, που βιάζεται, λέω ότι στη γωνία Αμαλίας και
Όθωνος ήταν το τείχος της παλιάς πόλης και η πύλη της Μπουμπουνίστρας, που πήρε
το όνομα από μια πηγή, η οποία κατέβαζε νερό από τους Αμπελόκηπους με θόρυβο
τρελό σαν μπουμπουνητό. Τρία αγόρια φοράνε κουκούλες και έχουν κάνει κύκλο γύρω
από δύο φορητά μικρά ηχεία. Τα υπόλοιπα παιδιά χορεύουν, γελάνε και σπρώχνονται
μέχρι να ανεβούμε στο πούλμαν.
Στη γωνία Όθωνος και Αμαλίας μας πιάνει βροχή, αλλά εμείς το
διασκεδάζουμε. Τα μπουμπουνητά είναι σαν να έρχονται από τη Βουλή. Σαν μια
υπόγεια πηγή να κατεβάζει νερό. Από τους Αμπελόκηπους.
