Η πόλη μου...

"Η πόλη μου δεν είναι όμορφη 

να την περπατήσεις…

Τρέχει και σου κρύβεται σε γωνιές 

που ο ουρανός τυλίγεται με σύρματα, 

τα σύννεφα ταλαντεύονται στα μπαλκόνια 

και ο αέρας σκαρφαλώνει τοίχους, πεζούλια και κάγκελα.

Είναι όμορφη η πόλη μου 

να την περπατήσεις, 

αλλά να κοιτάς ψηλά… "

Σε δύο μέρες χειμώνας...

Τα παιδιά έχουν την πολυτέλεια

να καταλαβαίνουν αλλιώς ό,τι τους λες.

Ακούνε πως σε δύο μέρες 

έρχεται ο χειμώνας,

αλλά βλέπουν έναν ήλιο ασπρουλιάρη

να πηγαινοέρχεται πάνω από 

μία θάλασσα -σε γενικές γραμμές- ήρεμη 

γεμάτη μέδουσες όμως

και σου λένε με σιγουριά 

"Δεν το πιστεύει και ο ίδιος πως έρχεται"

Την Κυριακή έχουμε γάμο...

Αυτό το βιβλίο θα το διαβάζω και θα θυμάμαι 

την απογευματινή υποψία βροχής να πετά ανάμεσα στα σύννεφα, 

έναν θεατρικό μονόλογο να διώχνει την ανία που πολύ συνηθίζουν ανάλογες στιγμές 

εικόνες να δραπετεύουν προκλητικότατα από σελίδες 

να μας βγάζουν τη γλώσσα κλαίγοντας και γελώντας

και τέλος να σωπαίνουν στην τελευταία ατάκα του Ξανθούλη:

«Όλες οι λύπες αντέχονται αν τις βάλεις σε μια ιστορία»

Δεν είναι και ο πιο σύντομος δρόμος...

"Εντάξει, δεν είναι και ο πιο σύντομος δρόμος.

Κατεβαίνω όμως το βουνό 

και στο βάθος με περιμένει η θάλασσα

κάτω από έναν τρύπιο ουρανό.

Κι εκεί ακριβώς που σκάει το κύμα

χάνεται το τελευταίο φως της ημέρας.

Εντάξει, δεν είναι και ο πιο σύντομος δρόμος, 

αλλά δεν τη χάνω αυτή τη θέα"

Γραμματοκιβώτιο

Με τρομάζουν τα γραμματοκιβώτια.

Κάποια μοιάζουν πολύ με ανθρώπους.

Δε συμφωνεί το χαμόγελο με το βλέμμα τους.

...

Χτες όμως το γραμματοκιβώτιο του σχολείου

έκρυβε κάτι διαφορετικό!

Σαν βγω από αυτή τη φυλακή...

Άκουγα και ξανάκουγα ειδήσεις στο ραδιόφωνο.
“Ένα παράθυρο λοιπόν, στην ελπίδα” έταξε ο Πρωθυπουργός σε παιδιά που νομίζουν απόλυτα φυσιολογικό τα παράθυρα να έχουν κάγκελα και οι άνθρωποι να επιβιώνουν χωρίς ελπίδα.
Τέλειωσε το λόγο του ποιητικά με τον στίχο του Νιόνιου "Σαν βγω από αυτή τη φυλακή, κανείς δεν θα με περιμένει" και όπως συχνά συμβαίνει ο καθένας αντέδρασε με τον δικό του τρόπο.
Κάποιοι κορόιδεψαν πως τάχα ο στίχος αναφερόταν αποκλειστικά στον ρήτορα Δημοσθένη που απομακρύνεται από τα ερείπια της Ολύνθου λίγο πριν ο ήλιος αποκοιμηθεί.
Κι άλλοι προτίμησαν να περιγράψουν το πρόβλημα προσπερνώντας κάθε διάθεση να βρεθεί λύση.
Άλλαξα σταθμό στο ραδιόφωνο και πάτησα περισσότερο γκάζι ακούγοντας την Αλεξίου στο «Δημοσθένους Λέξις».
Γ.Γ. (3/11/2015)

Εικόνα: Από τις 21 Μαρτίου του 1963 οι ομοσπονδιακές φυλακές του Αλκατράζ έπαψαν να λειτουργούν. Οι τελευταίοι φυλακισμένοι την εγκαταλείπουν.