Όλο το σχολείο θυμίζει ποταμόπλοιο που κυλάει αργά όπως και τα λεπτά...
Είναι ακριβώς αυτό το δεκάλεπτο που διασκεδάζω πιο πολύ από όλη τη μέρα μου. Όχι, επειδή σχολάω όμως. Ναι, είναι λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι και τα παιδιά της πρώτης βιάζονται να μαζέψουν τις τσάντες τους. Σε λίγο θα δουν τη μαμά, τη γιαγιά, τον παππού, κάποιον τελοσπάντων τυχερό και πρόθυμο να ακούσει την πρώτη γκρίνια «πεινάω», «η Έφη δεν είναι φίλη μου», «ο δάσκαλος σήμερα μας φώναξε», «ο Βασίλης μου πήρε την αγαπημένη μου τάπα».
Λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι όμως, τα παιδιά της τάξης μου χαμογελάνε. Μαζεύουν τα πράγματα και πλησιάζουν στην έδρα. Δεν ξαπλώνουν βέβαια, αλλά όλο το υπόλοιπο σκηνικό θυμίζει ψυχανάλυση.
Η Δανάη διηγείται τις στιγμές που είναι μόνη στο σπίτι κι ακούει κλασική μουσική στο youtube γιατί μια μέρα θα γίνει μουσικός. Ο Θανάσης περιγράφει σε ποια σημεία στο προαύλιο κρύβονται τα μυρμήγκια και πώς ο ίδιος βρίσκει κόλπα να τα κρύβει με πετρούλες, φυλλαράκια να μην τα εντοπίσουν τα υπόλοιπα παιδιά αλλά και μεγάλα ζώα που έρχονται και κόβουν βόλτες το βράδυ στο σχολείο. Και η συζήτηση πηγαίνει από μόνη της στις μαμάδες…
Η Ελένη λέει για τη δική της που έχει ένα πολύ καλό κομπιούτερ, το καλύτερο που υπάρχει, που δεν το πιάνει καμιά αρρώστια.
Ο Κωνσταντίνος με κοιτάει και δε μιλάει, μου δείχνει τη Νικολέτα που κρύφτηκε κάτω από το θρανίο, για να τρομάξει τον διπλανό της και το βλέμμα του αναρωτιέται πότε χτυπάει το κουδούνι. Ο Θανάσης λέει πως η δική του μαμά διαβάζει πολλά βιβλία, γιατί δουλεύει στην τράπεζα και η Δανάη λέει πως η δική της μαμά παίζει πιάνο.
Και ο Κωνσταντίνος μου κάνει νόημα, μου ψιθυρίζει στ’ αυτί «η δική μου μαμά είναι απλή». Ούτε ακούω καλά ούτε καταλαβαίνω και το δείχνω κουνώντας το κεφάλι δεξιά κι αριστερά. Επαναλαμβάνει δύο φορές ακόμη πιο ψιθυριστά και πιο κοντά στο αυτί μου «απλή μαμά, απλή μαμά». Και τότε ακριβώς χτυπάει το κουδούνι και το ωραιότερο δεκάλεπτο τελειώνει…
Γ.Γ. (9/6/2016)
Εικόνα: Katerina Mertikas - Dusk is Here
