Έμοιαζε εργοστάσιο
ίσως πιο πολύ στρατόπεδο,
γυρνούσα στο προαύλιο,
τα παιδιά δεν έμπαιναν στις τάξεις,
ζητούσαν με τα μάτια
και σκαρφίζονταν παιχνίδια.
Οι γονείς δε γυρνούσαν στα σπίτια
έμεναν κρεμασμένοι στα κάγκελα
δεν τους περίμενε καμιά δουλειά
δεν είχαν λόγο καλό να πουν,
όταν μιλούσαν για τους άλλους.
Δεν μπορούσα να καταλάβω ποιους.
Από τα μεγάφωνα έβγαιναν ονόματα
και από τις αίθουσες στοίβες χαρτιά
αλλά κανείς δεν πρόσεχε πως πίσω
κρύβονταν άνθρωποι.
Έβλεπα και το όνομά μου να πετάει
ανάμεσά τους.
Ήχοι δεν υπήρχαν όμως ...
