Βρέχει.
Οι διάδρομοι γεμάτοι
από εμάς τους δειλούς
που χαζεύουμε τη ζωή από μακριά.
Μοιάζουμε όλοι στους
μισοτελειωμένους φόβους μας
ν’ αγγίξουμε
τα μεγάλα μακρινά γεγονότα.
Υποπτευόμαστε τους πάντες
όταν ξεστομίζουμε συγκρίσεις
με το παρελθόν.
«Τότε όλα ήταν όμορφα»
Είναι όμως ένα μικρό παιδί
αυτό που μας κλέβει τη σιγουριά.
Το βλέμμα του έρημη θάλασσα,
έτοιμη απάντηση,
γυαλιστερό δάκρυ.
(ελαιογραφία του Simon Andrews, Winter Pond
http://artiseternal.wordpress.com/)
