Φωτογράφιζα τον ήλιο που έφευγε αργά. Ίσως το κάνει επίτηδες, χαμογέλασα.
Για να τον προλάβω πριν κρυφτεί πίσω από το ακρωτήρι. Η Χαρά αναρωτιόταν πού
είχαμε ξανά την ίδια αίσθηση, σαν να είμαστε σε καράβι.
Έκλεισα τα μάτια.
Στο μυαλό μου ξετυλίγονταν εικόνες από το βιβλίο του Λίτελ. Ο Μαξιμίλιαν
Άουε ταξίδευε σε ένα βαγόνι από το Βερολίνο στο Πότσδαμ. Δίπλα η αδερφή του και
στο κεφάλι του η κυλινδρική άδεια διαδρομή μια σφαίρας από τις τελευταίες μέρες
της 6ης στρατιάς στο Στάλινγκραντ.
Άνοιξα τα μάτια.
Τα παιδιά κοιτούσαν θαμπωμένα τον Άγιο Νικόλα χτισμένο μες
στον όρθιο βράχο. Πίσω τα Πουριά και ψηλά στο βάθος η Χώρα.
Το κύμα έσκαγε στα βράχια κάτω από τα πόδια μας και από το
ηχείο μια γλυκιά γυναικεία φωνή μας καλούσε να πάμε «να βρούμε ένα αστέρι σε
έναν κόσμο μαγικό».
Γιώργος Γιώτης (30/6/2018)
