Όλα στο πρόγραμμα

Όλη μέρα έψαχνα την κατάλληλη λέξη. 
Την άκουσα στο ραδιόφωνο. «Πρόγραμμα». 
Ναι, τελικά, όλα ήταν στο πρόγραμμα.
Ίδια και απαράλλαχτα. 
Τα παιδιά που ζητωκραύγαζαν επειδή θα έχαναν μάθημα. 
Οι γονείς που δυσανασχετούσαν «ποιος θα φυλάξει 

το παιδί τόσες ώρες;».
Ο διευθυντής που θα έπρεπε να αλλάξει το πρόγραμμα.
Οι συνάδελφοι
που – για μία ακόμη φορά –
θα αυτοαναγορεύονταν σε «προσωπικό ασφαλείας»
και θα έφτιαχναν ένα τρίωρο
στα μέτρα τους.
Οι διαδηλωτές με βήμα παρέλασης,
αστυνομικοί όμως πουθενά,
αλλά στην ώρα τους τα επεισόδια
και όπως απαιτεί το πρόγραμμα η ηρωική έξοδος των ροπαλοφόρων.
Στο τέλος της γιορτής
βγήκαν οι δημοσιογράφοι να συμπεράνουν
πως το τέλος μετράει γι’ αυτούς
και … πάει … η εικόνα χάλασε!
Η μονοτονία γεννάει θλίψη.
Το μέλλον απόλυτα προβλέψιμο και πάλι όμως επικίνδυνο!
Αύριο, το «προσωπικό ασφαλείας» δε θα μας κοιτάει στα μάτια.
Στο πρώτο διάλειμμα μόνο …