Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007

"Ο Εβραίος Συς"

Στην ταινία "Ο Εβραίος Συς" (1940)[1] χρησιμοποιείται η τεχνική της συγχώνευσης των εικόνων και δεν είναι ένα αθώο οπτικό εφέ. Όταν ο Συς[2] σκορπίζει στο γραφείο του δούκα Karl Alexander του Württemberg χρυσά νομίσματα, αυτά μετατρέπονται σε χορεύτριες. Τι υπονοείται; Ο Εβραίος χρησιμοποιώντας το χρυσάφι, το οποίο θεωρείται ότι ελέγχει, εισάγει στον κόσμο του πύργου τη δίψα για το κέρδος, που συνδέεται στενά με την ηθική διαφθορά. Έτσι παρασύρει στη διαστροφή μια κοινωνία αρχικά εύρωστη πλήττοντας την υγεία της φυλής.[3]
[1] Ταινία του Veit Harlan , βασισμένη σε νουβέλα του Wilhelm Hauff (1827). Μία ακριβή παραγωγή με τη συμμετοχή των κορυφαίων Γερμανών ηθοποιών. Ένα ιστορικό μελόδραμα, το οποίο διαφημίστηκε πως βασίζεται σε ιστορικά γεγονότα και γυρίστηκε υπό την αυστηρή επιτήρηση του Paul Joseph Goebbels. Σύμφωνα με τη διαφημιστική αφίσα της εποχής, την ταινία την είδαν 8.000.000 θεατές. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά της ιστορίας του Εβραίου τραπεζίτη ήταν το 1934 και αγγλικής παραγωγής, αλλά δεν είχε μεγάλη επιτυχία στις Η.Π.Α., ενώ στην Αυστρία απαγορεύτηκε. Αυτή η εκδοχή του μύθου βασίστηκε στη νουβέλα του Feuchtwanger και αντίθετα από τη γερμανική ταινία τασσόταν ενάντια στον αντισημιτισμό. Η βρετανική λογοκρισία αμήχανη δε θέλησε με κανένα τρόπο να προκληθεί διπλωματικό επεισόδιο με τη Γερμανία του Χίτλερ όπου οι διωγμοί των Εβραίων είχαν ήδη ξεκινήσει.
(Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/Jud_S%C3%BC%C3%9F#Film.2C_TV_or_theatrical_adaptations )
[2] Joseph Süß Oppenheimer, Εβραίος τραπεζίτης στη Στουτγγκάρδη.
[3] Marc Ferro, Κινηματογράφος και Ιστορία, πρόλογος: Σώτη Τριανταφύλλου, μτφρ. Πελαγία Μαρκέτου, Μεταίχμιο, Αθήνα2001, σ. 146

1 σχόλιο:

Unknown είπε...

Η Ιστορία πρέπει να ασχολείται με την Τέχνη. Και η Τέχνη οφείλει να ασχολείται με την Ιστορία. Όποτε όμως το επιχειρούν ξεκινούν τα προβλήματα.