Είναι κι εκείνη η στιγμή
που ο ήλιος χάνεται,
το μυαλό θυμάται μόνο του
όσους έφυγαν
κι άφησαν πίσω τους
αντικείμενα, υποσχέσεις, χρέη
και κάποια υπονοούμενα
που αλλάζουν σημασία
όποτε τα επαναλαμβάνεις μόνος.
Εκείνη τη στιγμή
που το μυαλό θαμπώνει,
θέλω να είμαι μόνος
και κάπου ψηλά,
να φωνάζω
και κανείς να μη με κρατάει,
να κλαίω
και κανείς να μην ακούει.
Είναι μια στιγμή όμως,
που κρατάει λίγο,
σχεδόν όσο ένα τραγούδι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου