Η λεζάντα

Στο προαύλιο βροχή.
Οι διάδρομοι ξέχειλοι από παιδιά. 
Στον αέρα νιφάδες από άχνη ζάχαρη 
και στα βλέμματα το ίδιο ερωτηματικό: 
«Ποιος κατάπιε το φλουρί;»
Ο Παναγιώτης με ύφος Αρτέμη Μάτσα
(«Πατριώτες, είναι φίλοι μας οι Γερμανοί»)
«έδινε στεγνά»
όσους εφημερεύοντες έμπαιναν στο γραφείο.
Με πλησίασε η Κ. να μου δώσει τα κλειδιά της τάξης.
Μαθήτρια μου, δώδεκα χρονών με γνώσεις Μάστερ Σεφ.
- Έχουμε καμία συνταγή για μανιταρόπιτα,
θέλησα να την κουρδίσω.
Γούρλωσε τα μάτια της
και φοβήθηκα πως αναγνώρισε τη διάθεσή μου.
- Ανοίγετε φύλλο,
με ρώτησε με ύφος Ηλία Μαμαλάκη
(«Τσιγαρίζετε τα μανιταράκια μαζί με τα κρεμμυδάκια»).
Ψέλλισα με το δικό μου δειλό ύφος «όχι».
Εκείνη έγραψε υλικά και οδηγίες
στα γρήγορα
και χάθηκε αγέλαστη
σε ένα σουρεάλ σκηνικό
θολό από την άχνη ζάχαρη
πίσω από τις σταγόνες μίας μακρινής βροχής.
Έλειπε όμως η λεζάντα.

(Εικόνα: Linda Paul, Louisiana Kitchen)