Ημέρες ραδιοφώνου

Έκλεισε την τηλεόραση

ακριβώς την ώρα

που άρχισαν οι συνδέσεις με τη Βουλή.

Όλη τη νύχτα διάβαζε ένα κείμενο

που έμοιαζε με δοκίμιο

αλλά και μυθιστόρημα

για ένα παραχαράκτη

που «ανακάλυψε» την αρχαιότητα.

Μόνο την ώρα της ψηφοφορίας

άκουσε από το διπλανό διαμέρισμα βρισιές

και έβαλε δυνατά ραδιόφωνο.

Θυμήθηκε το Radio Days του Woody Allen,

κοίταξε την ώρα,

ήταν αργά,

άκουσε ως τελευταίους ήχους:

«Ο Γιάννης ο φονιάς

Παιδί μιας Πατρινιάς

κι ενός Μεσολογγίτη».

Την άλλη μέρα στο γραφείο

όλοι μιλούσαν για τα πολιτικά.

Πλησίασε δειλά τη Λουίζα.

Εκείνη δεν ήξερε το τραγούδι.

Εκείνος προσπάθησε να της το θυμίσει:

«Του βγάλαμε γλυκό,

τού βγάλαμε και μέντα
μα για το φονικό

δεν είπαμε κουβέντα».

Οι συζητήσεις σταμάτησαν.

Οι τελευταίοι στίχοι

στριφογύρισαν λίγο

«στην άκρη της γωνιάς».

Τα «φεγγάρια μακρινά»

κυλούσαν στη λάσπη,

έκοβαν κι έραβαν

«τ’ όνειρο που εχάθη»

στο σχήμα της θλίψης …