«Όταν ήμουνα ζωντανός κι είχα ανθρώπινη καρδιά», του απάντησε το άγαλμα, «δεν ήξερα τι είναι τα δάκρυα, διότι ζούσα στο ανάκτορο Σαν Σουσί, που σημαίνει «Ανέμελο». Κι εκεί η θλίψη απαγορεύεται να μπει. Την ημέρα έπαιζα με τους φίλους μου στον κήπο και τα βράδια άνοιγα το χορό στην Αίθουσα Δεξιώσεων. Γύρω από τον τοίχο υψωνόταν τοίχος πανύψηλος, αλλά εγώ δε σκέφτηκα ποτέ να ρωτήσω τι υπήρχε από την άλλη πλευρά, διότι όλα γύρω μου ήταν τόσο ωραία. Οι αυλικοί μου με ονόμασαν Ευτυχισμένο Πρίγκιπα και, πράγματι, υπήρξα ευτυχισμένος, αν θεωρήσουμε δεδομένο πως οι υλικές απολαύσεις συνεπάγονται ευτυχία. Έτσι έζησα κι έτσι τέλειωσα τις ημέρες μου. Όμως τώρα, που είμαι πεθαμένος, με στήσαν εδώ, τόσο ψηλά, που βλέπω την ασχήμια και την αθλιότητα της πόλης μου. Και παρ’ όλο που η καρδιά μου είναι φτιαγμένη από μολύβι, δεν αντέχω και κλαίω συνέχεια»
Όσκαρ Ουάιλντ, Ευτυχισμένος Πρίγκιπας (1888).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου