Χρώματα

(Joan Miro, The Farm, 1921-1922)

Μ’ αρέσουν τα χρώματα, αν και … δεν μπορώ να τα ξεχωρίζω. Όταν όμως είμαι ανάμεσα σε παιδιά, νιώθω λιγότερο ενοχλητική αυτή την αδυναμία μου. Νομίζουν ότι προσποιούμαι τον ανήξερο, μόνο και μόνο για να τους αναγκάσω
να ανακαλύψουν επίθετα σε –ής.
Για παράδειγμα:
Μπορώ να πω
«ο καφετής στο χρώμα του καφέ
είναι πολύ πικρός
χωρίς τον ζαχαρή
και όχι τόσο στιφός
όσο ο βυσσινής»
και να αποφύγω να δώσω λεπτομέρειες
για τις αποχρώσεις.
Ζήλευα ανθρώπους σαν τον Μιρό
που ανακάτευε χρώματα
αλλά όλοι καταλάβαιναν πού ήταν ο ουρανός
και πού τα σπίτια.
Ζήλευα ανθρώπους σαν τον Λουντέμη
που έβλεπε τα πράγματα
να βαδίζουν στη γη με το αληθινό τους χρώμα:
"τη χαρά άσπρη
τη θλίψη χλωμή".
Ζήλευα λίγο και τους πολιτικούς
που κάποτε μπορούσαν να πουν με σιγουριά:
«Ψηφίστε μας επειδή είμαστε πράσινοι, δεν είμαστε μαύροι»
«Ψηφίστε μας για ένα λόγο, είμαστε καθαροί γαλάζιοι
ούτε μπλε ούτε κόκκινοι».