ένα κενό ...

Σήμερα, ξύπνησα με ένα κενό στο στομάχι ... κρεμόμουν από ένα παράθυρο μιας τάξης για να διακρίνω τι ακριβώς γινόταν στο προαύλιο. Δεν καταλάβαινα. Ακουγόταν η φωνή του διευθυντή, αλλά οι φίλοι μου μαζεμένοι κοιτούσαν ψηλά προς την αντίθετη κατεύθυνση ... κρύφτηκα πίσω από μία κουρτίνα ... αισθάνθηκα το κενό στο στομάχι ... βγήκα κι έτρεξα στις σκάλες ... οι φίλοι τώρα μαζεμένοι πάλι ... αυτή τη φορά πιο κοντά ο ένας με τον άλλο ... πιο φοβισμένοι και δεν κοιτούσαν πουθενά ... έξω από το γραφείο του διευθυντή που φώναζε για κάποιους αλήτες (κοιταχτήκαμε ένοχα) που έπαιζαν μπάλα στο προαύλιο Κυριακή πρωί. Έπειτα βγήκε από το γραφείο ο διευθυντής και πίσω του μία γιαγιά ... δε φορούσε κουκούλα αλλά συνεχώς έδειχνε ... αυτός ... αυτός και αυτός σε πέντε κατεβασμένα κεφάλια ... και μετά το ίδιο κενό στο στομάχι ...