3

Αρχή - Προηγούμενο - Επόμενο

Για τη Σοφία ήταν πριν έξι μήνες και καθόλου παράξενο που ακόμη αυτό θυμόταν. Καμιά σιγουριά δεν ένιωθε τότε ψάχνοντας για το γραφείο της Διεύθυνσης. Μόνο στην τύχη έλπιζε. Να πέσει πάνω στον προορισμό της ή σε κάποιον υπάλληλο πρόθυμο να την προσανατολίσει σωστά. Και μ’ αυτή την ελπίδα συνέχιζε τις περιπλανήσεις στους αχανείς διαδρόμους. Κάθε τόσο άνοιγε διστακτικά μια πόρτα , που έδειχνε να οδηγεί σε πιο επίσημο μέρος, για να καταλήξει - δίχως να θέλει - πίσω στους προαύλιους χώρους.
Το κτίριο έμοιαζε εγκαταλειμμένο κι αν δεν είχε βρει την εξώπορτα ορθάνοιχτη, θα είχε πειστεί πως ήταν κλειστό. Εκτός αν δεν την ήθελε. Αν το κτίριο ολόκληρο αντιδρούσε στην εμφάνιση της Σοφίας. Επιτέλους η μοίρα τής χαμογέλασε αν και με γυρισμένη την πλάτη.

Χάιδεψε πάλι στο βάθος της ανοιχτής τσάντας το βιογραφικό που είχε μόλις το προηγούμενο βράδυ ετοιμάσει. Με νευρικές ασυντόνιστες κινήσεις κατέβασε ακόμη πιο κάτω το στρίφωμα της σκουρόχρωμης φούστας. Θέλησε ν’ απαντήσει στο επαγγελματικό χαμόγελο της προϊσταμένης της – αν βέβαια όλα εξελίσσονταν ομαλά- και το μόνο που κατάφερε ήταν να προσαρμόσει τους χτύπους της καρδιάς με τις παλμικές κινήσεις του μολυβιού που έπαιζε εκείνη, η κυρία Κατερίνα
Γεωργιάδη, η διευθύντρια του πιο ονομαστού ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου της πόλης.
Η Σοφία περίμενε την ευκαιρία. Όταν η κυρία Γεωργιάδη σταματούσε να εκθέτει τις επιπλέον απαιτήσεις ενός « τέτοιου σχολείου », θα έπρεπε η Σοφία να είναι πανέτοιμη για το δικό της μονόλογο, να πείσει τη συνομιλήτρια για την αυτοπεποίθησή της, να δηλώσει ξεκάθαρα πάθος για δουλειά, κρύβοντας ταυτόχρονα κάθε λαχτάρα για πρόσληψη. Δεν ήταν κι εύκολο.
Δεν ήταν όμως η Σοφία που διέκοψε. Τώρα που το ξαναθυμάται προσπαθεί να βρει τις πρώτες λεπτομέρειες από εκείνον. Τι πρόσεξε πάνω του; Η ισχυρή διευθύντρια έδειξε να ξαφνιάζεται περισσότερο. Έκανε να σηκωθεί. Ένα σκούρο κοστούμι έπλεε αργά πάνω απ’ τα μάτια της Σοφίας, τα μάτια που δήθεν χάζευαν το χρώμα του δαπέδου. Το σκούρο κοστούμι άραξε για λίγο στον ώμο της διευθύντριας κι έσκυψε συνωμοτικά ως το αυτί της. Η Σοφία αφουγκραζόταν τον τόνο της λεπτής ανδρικής φωνής, που ξεχείλιζε απ’ τα πτερύγια της σαστισμένης κυρίας Λινού .
« Να σας συστήσω έναν συνάδελφο », χαμογέλασε αυτή τη φορά όχι επαγγελματικά και χωρίς ν’ αναφέρει ονόματα.
Η Σοφία δεν αναρωτήθηκε το περιεχόμενο των ψιθύρων. Λέξη δεν μπόρεσε ν’ ακούσει. Ούτε φοβήθηκε την πηγή του θάρρους που τίναζε το νεαρό καθηγητή στη σφαίρα της οικειότητας με τη διευθύντρια του διδακτηρίου , κυρία καθηγήτρια Κατερίνα Γεωργιάδη. Έτσι , χαμογέλασε για πρώτη φορά με ίχνη αισιοδοξίας.
« Συνάδελφος τίνος » Το κτητικό που έλειπε προφανώς προοριζόταν για τη Σοφία, άρα … Άρα; Μήπως ένας πλάγιος τρόπος για να της ανακοινωθεί η πρόσληψη; Ίσως.

Επόμενο