Μαρακές

Μια φορά κι έναν καιρό…
Έτσι ξεκινούν τα παραμύθια. Το μακρινό 1917 ένας Γάλλος ζωγράφος με το όνομα Ζακ Μαζορέλ ταξίδεψε ως το Μαρόκο. Κάθισε μερικές μέρες στην Καζαμπλάνκα και μετά επισκέφθηκε το Μαρακές. Αμέσως ερωτεύτηκε τα χρώματα και το φως της περιοχής και αποφάσισε να χτίσει εκεί σπίτι με κήπο. Για 40 σχεδόν χρόνια ήταν ευτυχισμένος. Καλλιεργούσε με αγάπη 135 είδη φυτών κι όσοι τον επισκέπτονταν νόμιζαν πως είχαν μπει στον Κήπο της Εδέμ.
Ο Παράδεισος όμως είναι ακριβός. Το 1947 άνοιξε τον κήπο στο κοινό, μήπως και καλύψει κάπως τα τεράστια έξοδα συντήρησης, αλλά στη ζωή υπάρχει και το απρόβλεπτο. Ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο, ο ακρωτηριασμός του αριστερού του ποδιού και τέλος το τεράστιο οικόπεδο με το σπίτι μαζί πουλήθηκε.

Τα χρόνια περνούσαν, ο κήπος ρήμαζε εγκαταλειμμένος και λίγο πριν κατεδαφιστεί, για να μεταμορφωθεί ολόκληρη η περιοχή σε ξενοδοχειακό συγκρότημα, εμφανίστηκαν ο σχεδιαστής Yves Saint-Laurent και ο φίλος του Pierre Bergé.
Οι κηπουροί έγιναν 20, τα φυτά 300 και ο κήπος μεταμορφώθηκε πάλι σε παράδεισο. Σήμερα είναι το πρώτο σε επισκεψιμότητα αξιοθέατο στο Μαρόκο.
Πώς τελειώνουν τα παραμύθια; Α, ναι…
Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
(Το 2008 ο κήπος δέχτηκε τη στάχτη του Σεν Λοράν και το 2017 έφυγε και ο Μπερζέ. Ο δρόμος μπροστά στον κήπο τώρα ονομάζεται Υβ Σαιν Λοράν, αλλά εξακολουθεί να είναι γεμάτος κόσμο).

Πλατεία Jemmaa el-Fnaa

1. Η πιο πολυσύχναστη πλατεία της Αφρικής
2. το μεγαλύτερο παραδοσιακό παζάρι
3. Κάποτε χώρος εκτελέσεων
Must: καφές, τσάι ή φαγητό σε κάποια ταράτσα

Πλατεία Rahba Kedima

1. Εκεί που περπατάς μέσα στα σουκς και νομίζεις πως χάθηκες, βλέπεις στο βάθος φως και βγαίνεις.
2. Εδώ υπάρχουν τα πάντα όλα, όπως και στα σουκς δηλαδή, χαλιά, καλάθια, μπαχαρικά, χαμαιλέοντες, χελώνες, καφετέριες κι εστιατόρια στις ταράτσες, είπαμε... τα πάντα όλα
Must: 4 λεπτά περπάτημα και φτάνεις στο Μουσείο Μαρακές.

Bahia Palace
1. Φήμες λένε ότι ο Νίκος Ξανθόπουλος, το παιδί του λαού, ήταν εδώ, όταν έριχναν τα μπετά και τραγουδούσε μαζί με τους εργάτες το "Πετραδάκι πετραδάκι για τα σένα το 'χτισα / της αγάπης το τσαρδάκι κι όμως δε σ' απόκτησα"
2. Εντάξει. 80.000 τετραγωνικά και 160 δωμάτια με βιτρό, σκαλιστά ταβάνια, εσωτερικές αυλές και κήπους, συγγνώμη, αλλά τσαρδάκι δεν το λες.
3. Πάντως τσαρδάκι ή παλατάκι, όποτε έρχονταν οι Γάλλοι ως κατακτητές κι ήθελαν κάπου να περάσουν τη νύχτα, ένα μέρος να ακουμπήσουν το κεφαλάκι τους και να ρημαδοκοιμηθούν, εδώ κατέληγαν.
4. Παραπονιούνται στα σχόλια του TripAdvisor οι διάφοροι καλοπροαίρετοι ταξιδιώτες πως τα δωμάτια είναι άδεια. Εγώ πάντως έβλεπα παντού θαυμασμό κι ενθουσιασμό και πόζες και σέλφι και τι ωραία πλάνα είναι αυτά και σε τι σκηνικό για ταινία μπήκαμε κι άλλα τέτοια πολλά.
5. Ένα από τα μεγαλύτερα παλάτια του Μαρακές. Bahia = λαμπρότητα. Κατασκευάστηκε τον 19ο αιώνα από τον Ahmed bin Musa στη μνήμη της συζύγου του.
6. Κοντά στην Place des Ferblantiers και στη Mellah.

Mellah
1. Η παλιά εβραϊκή συνοικία του Μαρακές
2. Στα αραβικά σημαίνει αλάτι. Οι Εβραίοι της πόλης πλούτισαν με το εμπόριό του.
3. Το εβραϊκό σουκ ειδικεύεται στα μπαχαρικά αλλά και στο Argan, το superfood του νοτιοδυτικού Μαρόκου.
4. Λένε πως εδώ δε γίνονται παζάρια. Λένε...
5. Μόνο τα ονόματα των οδών θυμίζουν πως κάποτε στην περιοχή κατοικούσαν Εβραίοι.

Marrakech Museum
1. Το 1997 μετέτρεψαν αυτό το παλάτι του 19ου αιώνα σε μουσείο.
2. Εντυπωσιακή η παραδοσιακή εσωτερική αυλή
3. Όπλα, σκεύη και άλλα αντικείμενα
4. Όαση ηρεμίας ειδικά το απογευματάκι λίγο πριν κλείσει.
5. Περισσότερο αξίζει ο χώρος παρά τα εκθέματα.

Τζαμί Κουτούμπια
1. Το μεγαλύτερο στο Μαρακές
2. Το σήμα κατατεθέν της πόλης
3. Ύψος 773 μέτρα.
4. Ολοκληρώθηκε στο τέλος του 12ου αιώνα.
5. Πρότυπο για άλλα διάσημα κτίρια (Giralda στη Σεβίλλη, Hassan Tower στο Ραμπάτ)

Οδός Πανεπιστημίου

Με κυνηγούν οι μέλισσες,
νυχτερίδες κι αράχνες, γλυκιά μου
ο Σκαϊγουώκερ κι ο Νταρθ Βέιντερ μαζί χριστουγεννιάτικα στην Πανεπιστημίου...

Αξύριστα πηγούνια

Αξύριστα πηγούνια
1. Ο συγγραφέας του "Άγριου σπόρου", Γιάννης Τσίρος βάζει στο κέντρο του ενδιαφέροντος το ανδρικό βλέμμα στη γυναικεία υπόσταση.
2. Το παρελθόν περιγράφεται: μια ξένη γυναίκα που βρισκόταν παράνομα στην Ελλάδα και η "διαφορετική" σχέση της με τρεις άντρες.
3. Το παρόν στη σκηνή: οι τρεις άνδρες σε ένα νεκροτομείο. Όλοι τους εργαζόμενοι. Όλοι τους εμπλεκόμενοι με "διαφορετικό" τρόπο.
4. Ο σκηνοθέτης, Γιώργος Παλούμπης πετυχαίνει να στήσει με ρεαλισμό, χιούμορ και σασπένς το εφιαλτικό σκηνικό του παίρνοντας δυνατές ερμηνείες από τους ηθοποιούς του.
5. Τελικά οι πιο τρομακτικές ιστορίες είναι οι αληθινές. Εκεί που δεν υπάρχουν καλοί και κακοί.
6. Θέατρο "Από μηχανής" δίπλα στην πλατεία Αυδή και βόλτα στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας.

«(Ghost) Riders in the Sky»

Πρώτα ήρθε η Διδώ με αστραπές, βροντές και καταιγίδα.
Μετά θυμήθηκα το Riders on the storm.
Στο τέλος αναρωτήθηκα πώς γεννήθηκε αυτό το υπέροχο κομμάτι.
Λένε πως τα μέλη των Doors αυτοσχεδίαζαν πάνω στο καουμπόικο τραγούδι «(Ghost) Riders in the Sky» του Stan Jones...
Ο Morrison είπε:
"Έχω στίχους για αυτό"
και ο Manzarec απάντησε:
«Κάτσε να σκεφτώ τι μπορώ να κάνω»
και άρχισε να πατάει τα πλήκτρα στο ηλεκτρονικό του πιάνο...

"Τίποτα"

Διαβάζω στον «Διώκτη» του Λαρς Κέπλερ έναν γρίφο:
«Οι πλούσιοι το χρειάζονται,
οι φτωχοί ήδη το έχουν
και αν το τρως πεθαίνεις»
Η λύση αποκαλύπτεται στην επόμενη σελίδα. Μια μικρή λέξη. Άλλες φορές πολύ σημαντική κι άλλες εντελώς ασήμαντη. «Τίποτα».
Οι πλούσιοι δε χρειάζονται τίποτα. Οι φτωχοί έχουν το «τίποτα» και όταν τρως το «τίποτα», πεθαίνεις.
Η πρώτη λέξη στο αγαπημένο μου τραγούδι.
Σαν σήμερα έφυγε αυτός που το έγραψε.
Όλα είχαν κυλήσει σαν «ατέλειωτη βροχή σε χάρτινο ποτήρι».
Βράδυ του 1967: Η φράση «words are flowing out like endless rain into a paper cup» στριφογυρίζει στο μυαλό του Λένον.
Σηκώνεται από το κρεβάτι του, παίρνει χαρτί και μολύβι και αρχίζει να γράφει τους στίχους για ένα «συμπαντικό» τραγούδι.
Το πρωί, κάθεται στο πιάνο και αρχίζει να γράφει τη μουσική.
4 Φεβρουαρίου 1968: το τραγούδι ηχογραφείται και μπαίνει στο συρτάρι.
Η απήχησή του θύμιζε αυτό που χρειάζονται οι πλούσιοι.
Δεκαετία του '70: Σε συνέντευξή του στο περιοδικό Rolling Stone, ο Λένον λέει ότι το «Across the Universe» είναι ό,τι πιο λυρικό έχει γράψει ποτέ του.
8 Δεκεμβρίου 1980, μεσημέρι: Ο Μαρκ Τσάπμαν ζητάει από τον Τζον Λένον να του υπογράψει ένα αυτόγραφο. Λίγες ώρες αργότερα τον δολοφονεί έξω από το σπίτι του. Όπως έχει πει ο ίδιος ο δράστης, πίστευε ότι με τη δολοφονία του Λένον θα γινόταν κάποιος....
Έμεινε στην ιστορία ως αυτό που έχουν οι φτωχοί.
5 Φεβρουαρίου 2008, 2 το πρωί ώρα Ελλάδος: το «Across the Universe» μεταδίδεται από τις αντένες του Διαστημικού Κέντρου της Μαδρίτης προς το μακρινό διάστημα και το άστρο Πολάρις, που απέχει 431 έτη φωτός από την Γη.
Η απάντηση έμοιαζε πολύ σε αυτό που όταν το τρως, πεθαίνεις.