Bella Ciao

«Αντάρτη, πάρε με μαζί σου
Γιατί νομίζω πως θα πεθάνω»
Ο Καθηγητής και ο Μπερλίν τα πίνουν στο τραπέζι της έπαυλης όπου οι ήρωες του La Casa de Papel προετοιμάστηκαν για τη μεγάλη ληστεία. 
Και ο Καθηγητής ξεκινά να τραγουδά…
Ένα τραγούδι που τραγουδούσαν οι γυναίκες στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν μάζευαν ρύζι στις φυτείες της ιταλικής επαρχίας Terre d'Acqua κοντά στην Μπολόνια. Στους στίχους του 1906 το αφεντικό «μ' ένα ραβδί στο χέρι» παρακολουθεί τους εργάτες, χαραμίζει τη ζωή των γυναικών και δεν πληρώνει τους μισθούς. Η μέρα όμως πλησιάζει, που οι εργάτριες θα απελευθερωθούν.
Η μελωδία έγινε παγκόσμια γνωστή από την ιταλική αντίσταση ενάντια στο φασισμό κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μπήκαν όμως άλλοι στίχοι που μιλούν για τον αγώνα των παρτιζάνων, τον ηρωικό θάνατο κι ένα λουλούδι. "Ένα λουλούδι είναι αυτό που μένει πίσω, η ψυχή που δεν πεθαίνει ή η μνήμη που δε χάνεται.
"Το πρωί ξύπνησα
και βρήκα τους εισβολείς.
Αντάρτη, πάρε με μαζί σου
Γιατί νομίζω πως θα πεθάνω
Κι αν πεθάνω αντάρτης
θα πρέπει να με θάψεις.
Θα με θάψεις ψηλά στο βουνό
κάτω απ’ τον ίσκιο ενός όμορφου λουλουδιού.
Και οι διαβάτες θα λένε:
«Τι όμορφο λουλούδι!»
Είναι το λουλούδι του αντάρτη
που πέθανε για τη λευτεριά".