Η Ελληνοπούλα του David d' Angers

Ένα από τα σημαντικότερα καλλιτεχνικά έργα που ενέπνευσε η εθνεγερσία σε ξένους γλύπτες και ζωγράφους, είναι η «Ελληνοπούλα», επιτύμβιο άγαλμα που σμίλεψε, για τη μνήμη του ήρωα Σουλιώτη πολέμαρχου Μάρκου Μπότσαρη ο Γάλλος γλύπτης «Δαβίδ από την Αγγέρη» (Pierre-Jean David d’ Angers). Ο David d'Angers παρακολουθούσε με θαυμασμό τους αγώνες και μάθαινε για τους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης για την ελευθερία. Όταν πληροφορήθηκε τον θάνατο του Μπότσαρη, βαθιά συγκινημένος, θέλησε να αφιερώσει μνημείο γλυπτό στη μνήμη του. Επί ημέρες, μάλιστα, προσπαθούσε να βρει πώς θα ήταν αυτό το άγαλμα.

«Μόλις πληροφορήθηκα τον θάνατο του Μάρκου Μπότσαρη αποφάσισα να φτιάξω μνημείο για χάρη του... Πρόσμενα την έμπνευση. Μια μέρα, καθώς έκανα τον περίπατό μου κοντά σ’ ένα κοιμητήριο, είδα μια παιδούλα γονατιστή πάνω σ’ έναν τάφο να συλλαβίζει, με οδηγό το δάχτυλό της, τη χαραγμένη επιγραφή. Αυτό θα είναι το θέμα της συνθέσεώς μου, σκέφθηκα...».

Ήταν πολλοί αυτοί που αντέδρασαν στην ιδέα να φτιαχτεί άγαλμα για τον Μπότσαρη και μεταξύ αυτών ξεχώριζε ο ίδιος  ο βασιλιάς της Γαλλίας Κάρολος Ι΄, ο οποίος δεν ήθελε να φιλοτεχνηθεί έργο για «επαναστάτη», όπως χαρακτήριζε τον ήρωα. Ο καλλιτέχνης όμως επέμεινε στην αρχική του πρόθεση και τελικά πραγματοποίησε ολοκλήρωσε το έργο του. Για πρώτη φορά το γλυπτό εκτέθηκε το 1827, σε έκθεση των Παρισίων, προκαλώντας τον γενικό θαυμασμό. Όλοι έλεγαν ότι επρόκειτο για αριστούργημα, ενώ ο ίδιος ο καλλιτέχνης το ονόμαζε «λατρευτό παιδί» του. Ίδια θερμή υποδοχή συνάντησε το έργο αυτό και επτά χρόνια αργότερα, το 1834, όταν εκτέθηκε ξανά στους φιλότεχνους και στο ευρύ κοινό.

Ο Έλληνας λόγιος Μιχαήλ Σχινάς πρότεινε στον Όθωνα να γίνει το μνημείο αυτό ελληνικό και να διακοσμήσει, σε ένα νέο ενταφιασμό των οστών του, το μνήμα του Μάρκου Μπότσαρη στο Μεσολόγγι. 

Πράγματι, με διαταγή της Αντιβασιλείας προς τη Γραμματεία Εξωτερικών, ζητήθηκαν πληροφορίες από την ελληνική πρεσβεία στο Παρίσι για το έργο και τον Μάρτιο του 1834 ο γραμματέας Εξωτερικών Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος αναφέρει ότι, σύμφωνα με πληροφορίες από το Παρίσι, ο γλύπτης της «Ελληνοπούλας», ή και αλλιώς ονομαζόμενης «Κόρης του Μπότσαρη», είχε εκφράσει πρόθεση-επιθυμία να προσφέρει το περίφημο αυτό έργο του ως δώρο στην Ελλάδα.

 Η Ελληνοπούλα φτάνει με το γαλλικό πλοίο Αχιλλεύς στο Ναύπλιο και τον Ιανουάριο του 1835 μεταφέρεται στον τόπο της ταφής του ήρωα στο Μεσολόγγι. Εκεί παραμένει προς φύλαξη στο σπίτι χήρας Μεσολογγίτη λογίου.

Στον  David d'Angers απονέμεται, τιμής ένεκεν, ο αργυρούς σταυρός του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρος.

Μετά από πολλές καθυστερήσεις, στις 18 Οκτωβρίου 1838 πραγματοποιείται η τελετή τοποθετήσεως του γλυπτού της «Κόρης» στον τάφο του Μάρκου Μπότσαρη, με εγκαίνια παράλληλα του Τύμβου των Ηρώων του Μεσολογγίου.

Κατά την εκταφή μάλιστα των λειψάνων του ήρωα βρέθηκε και το φονικό βόλι με το οποίο είχε χτυπηθεί στο κεφάλι, τη μοιραία νύχτα της 8ης Αυγούστου του 1823, σε καταδρομική επιχείρηση εναντίον των Τούρκων στο Καρπενήσι.

Το 1843, στο γενικότερο κλίμα δυσαρέσκειας που υπήρχε εναντίον του Όθωνα, μερικοί αντιβασιλικοί στο Μεσολόγγι, για να εκδικηθούν τον Δημήτριο Μπότσαρη, γιου του Μάρκου Μπότσαρη, επειδή τον θεωρούσαν βασιλόφρονα επέδραμαν κατά του τάφου του νεκρού πατέρα του. Με ασυγκράτητη βιαιότητα τον ανέσκαψαν και σκόρπισαν τα κόκαλά του. Και για να συμπληρώσουν τη βεβήλωσή τους, «τραυμάτισαν» στο πρόσωπο και το γλυπτό που είχε τοποθετηθεί στον τάφο του.

Το 1852 το είδε ο David d'Angers έτσι τραυματισμένο και στενοχωρήθηκε ιδιαίτερα μαθαίνοντας ότι οι ζημιές προκλήθηκαν από ελληνικά χέρια. Την επόμενη χρονιά πέθανε και δεν πρόλαβε να αποκαταστήσει τις φθορές.

Αργότερα όμως το γλυπτό μεταφέρθηκε στο Παρίσι, όπου οι μαθητές του David d'Angers έκαναν τις κατάλληλες επεμβάσεις για την αποκατάσταση των ζημιών και των φθορών. Τελικά το άγαλμα επαναφέρθηκε στην Ελλάδα και τοποθετήθηκε στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, ώστε να είναι προφυλαγμένο από πιθανή νέα βεβήλωση και από φθορά λόγω καιρικών μεταβολών.

Αντίγραφό του, που τοποθετήθηκε στο μνημείο του Μάρκου Μπότσαρη στο Μεσολόγγι, το 1915, είναι έργο του γλύπτη Γεωργίου Μπονάνου που έγινε με χορηγία του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Πηγή: http://www.istoria.gr/

http://messolonghi.elea.gr/

Notorious

Η κάμερα ταξιδεύει από το μπαλκόνι της εσωτερικής σκάλας της έπαυλης, καταγράφει τον κόσμο στη δεξίωση και στο τέλος εστιάζει στο χέρι της Μπέργκμαν, όπου βρίσκεται κρυμμένο το κλειδί του κελαριού. 
Δεκαετία 40 στο Ρίο Ντε Τζανέιρο ο Χίτσκοκ δημιουργεί με φόντο τον κόσμο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μια "σοβαρή" ερωτική ιστορία (για πρώτη φορά μάλιστα, σύμφωνα με τον βιογράφο του). Δίπλα στους Κάρι Γκραντ, Κλοντ Ρέινς (υποψήφιος για όσκαρ β΄ ανδρικού) και Ίνγκριντ Μπέργκμαν ο δικός μας Άλεξ Μινωτής τότε ως ο μπάτλερ της έπαυλης, Τζόζεφ.

Quo vado - Checco zalone

Κινητικότητα και εθελούσια έξοδος για τους δημοσίους υπαλλήλους το θέμα της ταινίας και:
1. Πόσο μοιάζουμε με τους Ιταλούς!
2. Πόσο όμορφη είναι η Νορβηγία!
3. Πόσος κόσμος (και πολλοί γνωστοί) στο θερινό τη Δευτέρα!
4. Νάτσος με τυρί και μπύρα!!!
:)

Sully

Η έμπνευση της Χαράς να μην πάμε σε θερινό μας γλίτωσε από τη νεροποντή. 
Τα πλάνα του Eastwood εντυπωσιακά. 
Το θέμα όμως για μένα δύσκολο. 
Στο επόμενο αεροπορικό ταξίδι (όποτε γίνει) 
1. θα υπάρχει έγκριση από meteo (μην πέσουμε σε κακοκαιρία), 2.άδεια και σφραγίδα από ορνιθολογική εταιρεία με έγγραφη βεβαίωση πως ούτε θα έρχονται ούτε θα φεύγουν τις ώρες απογείωσης και προσγείωσης σμήνη πτηνών ανυπόμονων να συναντήσουν τον δημιουργό τους και 
3. θα ξεχάσω με ψυχανάλυση, ειδική θεραπεία, δεν ξέρω με τι άλλο, ό,τι ταινίες έχω δει με αεροπορικά δυστυχήματα: The flight, Fearless, Sully, Alive, κλπ

The Man Who Knew Infinity.

- Αυτός ο άνθρωπος μοιάζει με άστεγο. Πάρτε τον από δω.
- Συγχωρήστε την εμφάνισή μου. Αυτό που βλέπετε τώρα είναι ένα γυαλί. Αλλά σας υπόσχομαι ότι σύντομα θα δείτε ένα διαμάντι.

Perfetti Sconosciuti.

Η ταινία της χρονιάς στην Ιταλία. Η ιδέα είναι πολύ ωραία. Σε ένα δείπνο με φίλους όλα τα κινητά τηλέφωνα θα βρίσκονται επάνω στο τραπέζι. Κάθε κλήση, μήνυμα, υπενθύμιση, mail κτλ. θα γίνεται φανερό σε όλους. Και μετά... τίποτα δε θα είναι ίδιο...

La Pazza Gioia.

Δύο γυναίκες το σκάνε από ψυχιατρική κλινική και ζουν μια απρόβλεπτη περιπέτεια. Χιούμορ και συγκίνηση σε road movie που μόνο θεματικά θυμίζει «Θέλμα και Λουίζ». Άλλη μια ευχάριστη έκπληξη από τους γείτονες. 

Inferno

Συνταγή Νταν Μπράουν αυτή τη φορά με Φλωρεντία, λίγο από Βενετία και τελική σκηνή Βυθισμένο Παλάτι στην Κωνσταντινούπολη. Από Ιστορία ανακατεύετε λίγο τον ποιητή που "ζωγράφισε" την Κόλαση και άλλο λίγο από τον "προδότη σταυροφόρο" Ενρίκο Ντάντολο. Με κύριο πρωταγωνιστή πάντα τον πανεπιστημιακό καθηγητή Ρόμπερτ Λάνγκτον (λέγε με Τομ Χανκς) και δίπλα του τη Φελίσιτι Τζόουνς (πολλά θαυμαστικά!!!)

Foreign Correspondent

Μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων της ταινίας ο Χίτσκοκ επηρεασμένος από τις φήμες για επικείμενο βομβαρδισμό του Λονδίνου άλλαξε τον επίλογο προσθέτοντας τη σκηνή στο ραδιοφωνικό σταθμό πριν ξεκινήσουν οι βομβαρδισμοί. Η σκηνή του αναχαιτισμού του αεροσκάφους από τους Γερμανούς, είναι μια από τις σκηνές που συνεχίζει να προκαλεί δέος στους θεατές.

Οπτικά τρικ Χίτσκοκ: 
1. στη σκηνή στην οποία ο Τζόελ ΜακΚρέι το σκάει από το παράθυρο του ξενοδοχείου Europe, όπου αγγίζει κατά λάθος την φωτισμένη επιγραφή Hotel Europe στα γράμματα E και L, τα οποία σβήνουν για να αποκαλύψουν την κατάσταση στην οποία βρισκόταν η Ευρώπη εκείνη την περίοδο Hot Europe (Καυτή Ευρώπη).
2. εμφανίζεται κι η εικόνα του Χίτλερ στη σκηνή του ανεμόμυλου.

Me before you

Μου άρεσε ως απλή ιστορία που δεν προσπαθεί να ερμηνεύσει ή να δικαιολογήσει τα πάντα. Μερικές φορές τα πράγματα γίνονται έτσι ακριβώς όπως τα θέλουν οι άνθρωποι που τα ζουν. Και άλλες φορές όχι. Και δε χρειάζεται πάντα να ψάχνουμε το "δίδαγμα", δηλαδή ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Δεν μπαίνω στη σύγκριση με το Intouchables. Πολύ δύσκολο το θέμα και εύκολα θα γινόταν μια δακρύβρεχτη ιστορία γεμάτη υπερβολές. Έμεινε μια τρυφερή και πολύ αληθινή ταινία με ωραίες ερμηνείες.

The light between oceans

- Γίνεται ένας σκηνοθέτης να εικονογραφεί με διαβήτη και χάρακα τα έντονα συναισθήματα; 
- Γίνεται.
- Και το αποτέλεσμα;
- Υπέροχο!!!
(Δείτε το οπωσδήποτε!!!)

The girl on the train

H χωρισμένη και αλκοολική Ρέιτσελ μαθαίνει πως μια νεαρή παντρεμένη γυναίκα, την οποία βλέπει κάθε μέρα από το τρένο της, αγνοείται. 
Τρεις γυναίκες αφηγούνται την ίδια ιστορία και το παιχνίδι παίζεται ανάμεσα στην αλήθεια, την παραίσθηση και την κρυφή ζωή των προαστίων. 
Διαβάζοντας τις κριτικές, προσπαθούσα να καταλάβω τι τους έφταιξε η ταινία και την έθαψαν. 
1. Θυμίζει (έστω στον τίτλο) το Gone Girl και δεν το φτάνει;
2. Το βιβλίο είναι καλύτερο από την ταινία; Κι αν ναι, πρώτη φορά συμβαίνει κάτι τέτοιο;
Βλέποντας την ταινία, χάρηκα ιδιαίτερα που για άλλη μια φορά δε με επηρέασαν οι κακές κριτικές. Είναι μια πολύ καλή ταινία. Η Ρέιτσελ σαν άλλος "Σιωπηλός Μάρτυρας" ράβει και ξηλώνει την πλοκή, ενώ ο Τέιτ Τέιλορ με τον χρόνο να κινείται ανάποδα βοηθάει την πρωταγωνίστριά του να θυμηθεί. Το αν είναι προβλέψιμο ή όχι είναι άλλη ιστορία.

Hell or High Water

Είμαστε Βουλιαγμένης, περνούν τα λεπτά και είμαστε ακόμα στο ίδιο σημείο, φτάνει 7.10 και είμαστε ακόμα μακριά από το Ατλαντίς που 7.10 θα ξεκινούσε "Ο Εμποράκος" που θέλαμε να δούμε. Θέλαμε. Το πρόγραμμα αλλάζει. Μέσα από στενά φτάνουμε τελικά στο Νανά 7.25. Πιάνουμε κουβέντα με την ταμία για τις ταινίες που παίζονται. Καταλήγουμε στο "Πάση θυσία" και θα περιμένουμε μέχρι τις 8. Συναντάμε φίλους που θα δουν τη Ρόζα της Σμύρνης κι έχουν ταλαιπωρηθεί να βρουν πάρκινγκ.
Μουσική υπέροχη (πρόλαβα να διαβάσω Nick Cave), πλάνα από μικρές και έρημες πόλεις του Δυτικού Τέξας, μια ειρωνεία στην περιγραφή του εγκλήματος και ένας αθυρόστομος Ranger λίγο πριν βγει στη σύνταξη (Τζεφ Μπρίτζες).
Έπεσα πάνω της τυχαία, αλλά...
Πολύ πολύ καλή μέχρι την τελευταία σκηνή!!!
Αξίζει να την δεις στη μεγάλη οθόνη!!!