Χαμογελούσε με τη μουσική που άκουγα,
παίζαμε μαζί τάβλι,
ήξερε πιο πολλά από μένα,
αλλά θαύμαζε ό,τι του έλεγα.
Καταλάβαινε πότε ήμουν χάλια,
κι όταν χαιρόμουν,
τα κατάφερνε
και ταξίδευε στον χρόνο,
γινόταν μικρός
και γελούσε σαν παιδί.
Τέτοιες στιγμές τις κρατούσε
και τις ζούσε ξανά και ξανά.
Δεν έζησε όμως πολύ.
Όχι όσο εγώ θα ήθελα.
Αυτός, που δεν τα κατάφερε
να σταματήσει τον χρόνο,
πέταξε ξαφνικά από πάνω μας,
πάτησε ελαφριά στη σιωπή
και χάθηκε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου