Κάποτε είχαν όνειρα ...

Οι σημερινοί όμως φοιτητές 

είναι αριθμοί 

σε στατιστικές που θα αναλυθούν 

στο δελτίο των 9, 

κρύβουν τα πρόσωπά τους, 

αλλάζουν το όνομά τους 

και τους "κάνουν" 

να ξεχνούν πως κάποτε 

είχαν όνειρα.

Και η Ιστορία όμως σήμερα 

άλλαξε συνήθειες.

Κολλάει με τις ώρες 

μπροστά σε μια οθόνη 

και δεν της αρέσει καθόλου 

να επαναλαμβάνεται ...

Αν σταματούσε τον χρόνο ...

Χαμογελούσε με τη μουσική που άκουγα,

παίζαμε μαζί τάβλι,

ήξερε πιο πολλά από μένα, 

αλλά θαύμαζε ό,τι του έλεγα.

Καταλάβαινε πότε ήμουν χάλια,

κι όταν χαιρόμουν, 

τα κατάφερνε 

και ταξίδευε στον χρόνο, 

γινόταν μικρός 

και γελούσε σαν παιδί.

Τέτοιες στιγμές τις κρατούσε 

και τις ζούσε ξανά και ξανά. 

Δεν έζησε όμως πολύ.

Όχι όσο εγώ θα ήθελα.

Αυτός, που δεν τα κατάφερε 

να σταματήσει τον χρόνο, 

πέταξε ξαφνικά από πάνω μας, 

πάτησε ελαφριά στη σιωπή 

και χάθηκε...

Η στιγμή

Είναι κι εκείνη η στιγμή 

που ο ήλιος χάνεται,

το μυαλό θυμάται μόνο του 

όσους έφυγαν 

κι άφησαν πίσω τους 

αντικείμενα, υποσχέσεις, χρέη 

και κάποια υπονοούμενα 

που αλλάζουν σημασία 

όποτε τα επαναλαμβάνεις μόνος.

Εκείνη τη στιγμή

που το μυαλό θαμπώνει,

θέλω να είμαι μόνος 

και κάπου ψηλά,

να φωνάζω 

και κανείς να μη με κρατάει,

να κλαίω 

και κανείς να μην ακούει.

Είναι μια στιγμή όμως,

που κρατάει λίγο, 

σχεδόν όσο ένα τραγούδι...