Το νέο έτος

Πριν ακόμα έρθουν οι γιορτές, 

εγώ είχα πάρει τα επιπλέον κιλά.

Πριν ακόμα χαλάσει ο καιρός,

εγώ αρρώστησα.

Και να τώρα λέω...

να μπω στο νέο έτος νωρίτερα 

και να σας περιμένω εκεί!

Γιάννης Ξανθούλης, Ο γιος του δασκάλου

Μου αρέσουν τα βιβλία και οι ταινίες που δίνουν έμφαση στον τρόπο που αφηγούνται την ιστορία τους και παρασυρμένος από την "Κυριακή έχουμε γάμο" άρχισα αμέσως τον "Γιο του δασκάλου". Το εξώφυλλο βέβαια δεν είναι και τόσο διαφωτιστικό της υπόθεσης για ένα "προ σαράντα ετών μυστήριο". Ο συγγραφέας διάλεξε για εξώφυλλο το βλέμμα του Χορστ Μπούχολτς και τον συννεφιασμένο παρισινό ουρανό πάνω από τη Λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων για να ντύσει μια ιστορία που τελικά τυχαία αποκαλύφθηκε εξαιτίας μιας ξαφνικής καλοκαιρινής βροχής σε μια μίζερη Αθήνα.

Επιχείρηση: Πρώτη φορά μελομακάρονα

Αγαπητό ημερολόγιο, λίγο η ζήλια για όσους δεν πολυασχολούνται με τις τιμές των χριστουγεννιάτικων γλυκών λίγο μια βαρεμάρα να μαζεύω τέταρτα του κιλού σε πολλά πολλά κουτάκια από κάθε γνωστό και άγνωστο ζαχαροπλαστείο και φούρνο αποφάσισα φέτος να βάλω μπρος την "Επιχείρηση: Πρώτη φορά μελομακάρονα". 
Έπαιξε ρόλο και το παράπονο της κόρης "Δε θα μυρίσει το σπίτι μας Χριστούγεννα;" και 29 του Δεκέμβρη ατμοί κανέλας, γαρίφαλου, πορτοκαλιού και μελιού ταξίδευαν στον αέρα, χόρευαν με τη φωνή του Crosby και σχημάτιζαν όλοι μαζί ένα τεράστιο βέλος που σημάδευε το δέντρο μας αλλά γυρνούσε ξανά στο μπολ με το σιρόπι που έπρεπε να περάσουν 4 ώρες για να κρυώσει.
29 Δεκεμβρίου; Θα πείτε νωρίς το θυμήθηκα και θα απαντήσω χωρίς ίχνος ειρωνείας "Κάλλιο αργά παρά αργότερα"όπως σχολίασε κι ο Π.
Γιατί όχι κουραμπιέδες; Θα πείτε παίρνω θέση στο ντέρμπι των αιωνίων και θα πω "Δε μου περισσεύει ζάχαρη άχνη αλλά μισό βαζάκι μέλι και μάλιστα ήδη ελαφρώς ζαχαρωμένα"
Συμπεράσματα λοιπόν από την "Επιχείρηση: πρώτη φορά μελομακάρονα"
1. Χρειάζονται πολλά υλικά για να γίνουν αυτές οι μπουκίτσες, όπως χρειάζονται συνήθως πολλά πράγματα για να πει κάποιος ότι είναι ευτυχισμένος. Πολλά και στη σωστή δόση. Για τα μελομακάρονα μιλάω. Αλλά και για την ευτυχία.
2. Αν λείπουν δυο υλικά, δεν το ρίχνεις στο κλάμα. Δεν ήρθε η καταστροφή του κόσμου. Την επόμενη φορά δε θα ξεχάσεις να προσθέσεις σιμιγδάλι και μοσχοκάρυδο αλλά μέχρι τότε προσποιείσαι ότι δε λείπει τίποτα. Ομοίως και στο ζήτημα της ευτυχίας. Δε χρειάζονται υποκατάστατα της τελευταίας στιγμής. Άλλωστε έχουν το νόημά τους και οι απουσίες!

Η γάτα και το ποντίκι

Ήθελε μ΄αυτό το αθώο βλέμμα
να πιστέψω 
πως μπορούσα να πιάσω το ποντίκι
και να συνεχίσω τη δουλειά μου...
Στη σκέψη του όμως 
το ποντίκι ήταν δικό του...

Ο χρόνος

Ο χρόνος είχε στο βλέμμα τη φράση "τι δουλειά έχεις εσύ εδώ". Ανακάτευε τις αναμνήσεις μου σαν τραπουλόχαρτα που πετούσαν ως το ταβάνι και ξαναγυρνούσαν με τις φιγούρες να χαμογελούν, να λένε ιστορίες, να φανερώνουν μυστικά οικογενειακά, ερωτικά, επαγγελματικά και να μπερδεύουν τις δεκαετίες, αφού σε ένα χαρτί ήμουν ο γιος που όλο παραπονιόταν και στο άλλο ο πατέρας που έπρεπε να συμβουλεύει...
Κρατήθηκα από το βλέμμα του χρόνου και όσο έπεφταν ακόμα τα τραπουλόχαρτα - αναμνήσεις, στριμώχτηκα δίπλα του να βλέπω τις ίδιες εικόνες αλλά αυτή τη φορά να φεύγουν και όχι να ξαναέρχονται...
Γ.Γ. (26/12/1966)

Εικόνα: Iwona Lifsches, A tribute to "Frederik Sending Love Letters To The World"

Το μπουφανόδεντρο

Στο Β1 κατοικοεδρεύει η «αστυνομία μόδας» του σχολείου μας
κι αν δεν ταιριάζουν χρωματικά αυτά που φορώ,
αποφεύγω να μπω στην αίθουσα.
Κορίτσια και αγόρια σχολιάζουν
κι είναι κάθε φορά κάτι σαν χαιρετισμός μεταξύ μας, 
πριν τους ανακοινώσω κάτι,
να πουν:
«Ωραίο πουκάμισο φοράτε»,
να ρωτήσουν: «καινούρια είναι τα παπούτσια;»
εξηγώντας αμέσως «δεν τα έχετε ξαναφορέσει».

Όταν την προηγούμενη βδομάδα κάποιος παρατήρησε:
«Καινούριο μπουφάν;»
είπα με νόημα «είμαι τυχερός»
εκμεταλλεύτηκα τη σιωπή που απλώθηκε
«έχω ανακαλύψει ένα δέντρο,
κάθε μέρα βγαίνουν στα κλαδιά του
και διαφορετικά μπουφάν,
το μόνο που έχω να κάνω είναι να διαλέξω
ποιο μου αρέσει».
Το καταευχαριστήθηκαν και μάλλον τους άρεσε ιδιαίτερα
το «Μπουφανόδεντρο» που μόνο εγώ ξέρω πού βρίσκεται.

Σήμερα ο Άγγελος από την «αστυνομία μόδας» του σχολείου μας,
το γνωστό Β1,
με πλησίασε στο προαύλιο
«κύριε Γιώργο»
Μου έδειξε μία ζωγραφιά
«το μπουφανόδεντρο στολισμένο»
και με ένα χαμόγελο μου ευχήθηκε για την πιο όμορφη γιορτή του χρόνου
που το ημερολόγιο σκέφτηκε να την κρατήσει τελευταία.
Κάτι σαν έκπληξη…
Γ.Γ. (14/12/2015)

Κυριακάτικο ξύπνημα...

Αναρωτιόμουν πώς βρέθηκα εκεί. Μια τεράστια αίθουσα με έναν πίνακα όσο ο τοίχος και γεμάτος θρανία ο χώρος με τα παιδιά λίγα και ήσυχα στις θέσεις τους. Δεν άκουγαν τι έλεγα κι ούτε μιλούσαν μεταξύ τους. Κατέβηκε με θόρυβο ένα πανί που κάλυψε τελικά το κέντρο του πίνακα. Ο θόρυβος ήταν από πλήκτρα γραφομηχανής και δε βρήκα άλλον παραξενεμένο όσο κι αν έψαξα με το βλέμμα όλη την αίθουσα.

Μια ταινία έπαιζε κι ήθελα να πάρω τον λόγο να πω «δε διάλεξα εγώ αυτό που βλέπετε», φοβόμουν τη στιγμή τόσα μάτια να στραφούν ξαφνικά πάνω μου και μου πέρασε η ιδέα να σταματήσω την προβολή και να κρυφτώ. Όλα ήταν μαγικά σ’ αυτή την αίθουσα, μαγικά και κατά έναν τρόπο ανεξήγητα. Τριγυρνούσα ανάμεσα στα θρανία αόρατος και το ένιωθα ήμουν σε όνειρο κι έψαχνα τον τρόπο να βγω. Εντόπισα πίσω στο βάθος μια πόρτα.

Σε άλλα όνειρα κυκλοφορούσα με ένα παπούτσι στη μέση ενός δρόμου και με κοιτούσαν όλοι, ακόμη και τα αυτοκίνητα ή ένας γορίλας στο στυλ της πρώτης ταινίας του 33 αλλά τρομακτικός και καθόλου ψεύτικος έσπαγε το τζάμι, έμπαινε στο σπίτι κι ερχόταν καταπάνω μου. Τώρα όμως… Όλα γίνονταν χωρίς εμένα.

Έξω από την πόρτα ένας στενόμακρος διάδρομος, ένας εργάτης έβαφε τον τοίχο και τρεις κάθονταν σταυροπόδι με τις κιθάρες και τα μπουζούκια τους, «ενοχλείτε» ξεκίνησα να λέω κι ο τρίτος των καθήμενων σηκώθηκε να φέρει δυο βόλτες ζεϊμπέκικο. «Θα μιλήσω στην Τεχνική Υπηρεσία» ψέλλισα και σα να άκουσα όλους μαζί τραγουδιστά να απαντούν «να μιλήσεις». «Ίσως είναι το ρεφραίν σε δικό τους τραγούδι» σκέφτηκα και πίσω στην αίθουσα τα παιδιά ήταν περισσότερα κι ανάμεσά τους μεγάλοι που έγραφαν, έγραφαν, έγραφαν ίσως την υπόθεση της ταινίας που έβλεπαν τα παιδιά, τα παράπονά τους μην τα ξεχάσουν, αναμνήσεις από τα σχολικά χρόνια ή κάποια ωραία συνταγή και τιπς που θα αναδείξουν το φαγητό «πότε να κλείσεις με καπάκι την κατσαρόλα και με ποια φορά να ανακατεύει η ξύλινη κουτάλα τον πηχτό βυθό».

Δε χτύπησε το κουδούνι, τα παιδιά είχαν βαρεθεί στα θρανία, οι μεγάλοι αντάλλασσαν τις σημειώσεις τους, μερικοί σα σαΐτες και οι εργάτες περισσότεροι από τέσσερις έμπαιναν μέσα στην αίθουσα κι απλώνονταν σαν αέριο παντού, έβαφαν, τραγουδούσαν, χόρευαν, τηλέφωνα χτυπούσαν κι άλλοι ήχοι παρόμοιοι μαζεύονταν δίπλα να πετύχουν ρυθμικά και μελωδικά ένα ακόμη κυριακάτικο ξύπνημα.

Γ.Γ. (6/12/2015) 

Στον σκοτεινό θάλαμο του ασανσέρ...

Λίγο νωρίτερα ή λίγο αργότερα να μπαίναμε, όλα θα ήταν αλλιώς. Λίγο προς τα πάνω ή λίγο προς τα κάτω θα πήγε, αλλά σα να ταλαντεύτηκε στο κενό και μετά σταμάτησε χωρίς να μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πού και πώς.

Απόλυτο σκοτάδι και μια υποψία πανικού πίσω από τις φωνές που γίνονταν πιο δυνατές, πιο αγχωμένες και σε έναν τόνο προσβλητικές.

Τέσσερις ήμασταν οι εγκλωβισμένοι. Τσίριζε συνεχώς αυτό που οι παλιοί στα τρένα το έλεγαν κομβίο κινδύνου, αλλά σήμερα και μέσα στον σκοτεινό θάλαμο του ασανσέρ εύκολα το περνούσες για έναν ακόμη όροφο.

Όταν, ώρα μετά, όλα είχαν τελειώσει, ένας γείτονας «ακόμα αγουροξυπνημένος» έλεγε πόσο μοιάζει ο ήχος από το σήμα κινδύνου με νταλίκα που κάνει όπισθεν και γελούσε που στον ύπνο του ταίριαζε πολύ με τους θορύβους που είχαν σηκώσει μια γειτονιά στο πόδι κι εκείνος φώναζε στον νταλικέρη που πήγαινε, πήγαινε, πήγαινε και ούτε κι εκείνος ήξερε πού πήγαινε και μετά ξύπνησε από αυτόν τον ήχο. Κανείς δε γέλασε κι ο «ακόμα αγουροξυπνημένος» κοίταξε το ρολόι του και χάθηκε χωρίς δικαιολογία πίσω από την πόρτα.

Πίσω στην ώρα του εγκλωβισμού, η κυρία στον τέταρτο ήταν με το καροτσάκι της λαϊκής και ούρλιαζε να την ακούσει κάποιος με το μυαλό στα ψάρια που μόλις είχε αγοράσει και θέλανε ψυγείο. Φώναζε χτυπώντας το κλειδί στον καθρέφτη να την ακούσει ο γιος της να ξυπνήσει, να βγάλει το κοτόπουλο από το ψυγείο και να το μαρινάρει με γιαούρτι και μαγιονέζα και θα συνέχιζε τη συνταγή με όλες τις λεπτομέρειες παρά τα σκουντήματα των συνεγκλωβισμένων, αν δεν ακουγόταν η σειρήνα της πυροσβεστικής.

Ο νεαρός στον τρίτο έψαχνε τις εφαρμογές στο κινητό και η μάνα του δίπλα μες στη μουρμούρα «ένα απλό κινητό έχω και πιάνει, ένα κινητό που δεν έχει φωτογραφική, δεν μπαίνει το ίντερνετ, μόνο ξυπνητήρι έχει και ραδιόφωνο, αλλά πιάνει, ακούς που μου ήθελες iphone» κι ο γιος άκουγε, αλλά ακόμη έψαχνε την εφαρμογή του φακού με γυρισμένη την πλάτη. Όση ώρα η μητέρα του τρίτου τηλεφωνούσε σε πυροσβεστική, τεχνικό ασανσέρ, Εταιρεία Ηλεκτρισμού, μια φίλη της στη Λαμία και τη μητέρα της που ανησυχούσε «πού είσαστε, γιατί δεν απαντάτε στο σταθερό;», ο γιος ανέβαζε σε διάφορα σημεία το iphone αλλά πουθενά δεν είχε σήμα κι εγώ έψαχνα μέσα μου τι νιώθω, αν φοβάμαι, αν τρέχει πιο γρήγορα το αίμα στις φλέβες και στον λαιμό, έπιανα την καρδιά μου να καταλάβω αν με έπιασε ήδη πανικός.

Ο πυροσβέστης που μας απεγκλώβισε πήρε τα ονόματά μας κι όλοι τα έβαλαν πρώτα με τον διαχειριστή κι όταν δικαιολογήθηκα πως εγώ είμαι ο διαχειριστής και ήμουν δίπλα τους στα δύσκολα, τα έβαλαν με τον τεχνικό που τον πληρώνουμε ένα κάρο λεφτά αλλά πάλι κινδυνεύσαμε και μάλιστα χωρίς λόγο. Αυτό το «χωρίς λόγο» δε θυμάμαι ποιος το είπε, δεν κατάλαβα γιατί το είπε και ούτε ρώτησα, αλλά ως διά μαγείας εμφανίστηκε ο τεχνικός χαμογελαστός και μας έδειξε πως η λύση ήταν μπροστά μας και πόσο εύκολα θα μπορούσαμε χειροκίνητα να απεγκλωβιστούμε, αφού το ασανσέρ είχε κατέβει σε όροφο. Δεν υπήρχε πλέον φταίχτης να του φωνάξουμε και κλειστήκαμε όλοι στα διαμερίσματά μας, αφήνοντας χώρο στον «ακόμα αγουροξυπνημένο» γείτονα να δραπετεύσει και μετά ξαναβγήκαμε. Ναι, δέκα λεπτά μόνο ησυχάσαμε και συναντηθήκαμε όλοι στην είσοδο της πολυκατοικίας, είχαν μαζευτεί κι άλλοι που ρωτούσαν, εμείς φωνάζαμε αυτή τη φορά εναντίον της Εταιρίας Ηλεκτρισμού και μας έφταιγαν πολλά ακόμη.

Ο νεαρός του τρίτου μόνο δεν κατέβηκε μαζί μας, μας κοίταξε λίγο από το μπαλκόνι και τραβήχτηκε αμέσως μέσα με το βλέμμα χαμένο και μάλλον αποφασισμένος να γράψει την ιστορία μας χωρίς αρχή, χωρίς τέλος και χωρίς φυσικά να μας ζητήσει την άδεια να την ανεβάσει στο blog του.

Η πόλη μου...

"Η πόλη μου δεν είναι όμορφη 

να την περπατήσεις…

Τρέχει και σου κρύβεται σε γωνιές 

που ο ουρανός τυλίγεται με σύρματα, 

τα σύννεφα ταλαντεύονται στα μπαλκόνια 

και ο αέρας σκαρφαλώνει τοίχους, πεζούλια και κάγκελα.

Είναι όμορφη η πόλη μου 

να την περπατήσεις, 

αλλά να κοιτάς ψηλά… "

Σε δύο μέρες χειμώνας...

Τα παιδιά έχουν την πολυτέλεια

να καταλαβαίνουν αλλιώς ό,τι τους λες.

Ακούνε πως σε δύο μέρες 

έρχεται ο χειμώνας,

αλλά βλέπουν έναν ήλιο ασπρουλιάρη

να πηγαινοέρχεται πάνω από 

μία θάλασσα -σε γενικές γραμμές- ήρεμη 

γεμάτη μέδουσες όμως

και σου λένε με σιγουριά 

"Δεν το πιστεύει και ο ίδιος πως έρχεται"

Την Κυριακή έχουμε γάμο...

Αυτό το βιβλίο θα το διαβάζω και θα θυμάμαι 

την απογευματινή υποψία βροχής να πετά ανάμεσα στα σύννεφα, 

έναν θεατρικό μονόλογο να διώχνει την ανία που πολύ συνηθίζουν ανάλογες στιγμές 

εικόνες να δραπετεύουν προκλητικότατα από σελίδες 

να μας βγάζουν τη γλώσσα κλαίγοντας και γελώντας

και τέλος να σωπαίνουν στην τελευταία ατάκα του Ξανθούλη:

«Όλες οι λύπες αντέχονται αν τις βάλεις σε μια ιστορία»

Δεν είναι και ο πιο σύντομος δρόμος...

"Εντάξει, δεν είναι και ο πιο σύντομος δρόμος.

Κατεβαίνω όμως το βουνό 

και στο βάθος με περιμένει η θάλασσα

κάτω από έναν τρύπιο ουρανό.

Κι εκεί ακριβώς που σκάει το κύμα

χάνεται το τελευταίο φως της ημέρας.

Εντάξει, δεν είναι και ο πιο σύντομος δρόμος, 

αλλά δεν τη χάνω αυτή τη θέα"

Γραμματοκιβώτιο

Με τρομάζουν τα γραμματοκιβώτια.

Κάποια μοιάζουν πολύ με ανθρώπους.

Δε συμφωνεί το χαμόγελο με το βλέμμα τους.

...

Χτες όμως το γραμματοκιβώτιο του σχολείου

έκρυβε κάτι διαφορετικό!

Σαν βγω από αυτή τη φυλακή...

Άκουγα και ξανάκουγα ειδήσεις στο ραδιόφωνο.
“Ένα παράθυρο λοιπόν, στην ελπίδα” έταξε ο Πρωθυπουργός σε παιδιά που νομίζουν απόλυτα φυσιολογικό τα παράθυρα να έχουν κάγκελα και οι άνθρωποι να επιβιώνουν χωρίς ελπίδα.
Τέλειωσε το λόγο του ποιητικά με τον στίχο του Νιόνιου "Σαν βγω από αυτή τη φυλακή, κανείς δεν θα με περιμένει" και όπως συχνά συμβαίνει ο καθένας αντέδρασε με τον δικό του τρόπο.
Κάποιοι κορόιδεψαν πως τάχα ο στίχος αναφερόταν αποκλειστικά στον ρήτορα Δημοσθένη που απομακρύνεται από τα ερείπια της Ολύνθου λίγο πριν ο ήλιος αποκοιμηθεί.
Κι άλλοι προτίμησαν να περιγράψουν το πρόβλημα προσπερνώντας κάθε διάθεση να βρεθεί λύση.
Άλλαξα σταθμό στο ραδιόφωνο και πάτησα περισσότερο γκάζι ακούγοντας την Αλεξίου στο «Δημοσθένους Λέξις».
Γ.Γ. (3/11/2015)

Εικόνα: Από τις 21 Μαρτίου του 1963 οι ομοσπονδιακές φυλακές του Αλκατράζ έπαψαν να λειτουργούν. Οι τελευταίοι φυλακισμένοι την εγκαταλείπουν.

Στα όνειρά του...

Στα όνειρά του γίνεται παιδί 

με το βλέμμα κλειδωμένο στο φόβο 

για όλα αυτά 

που αν ήταν πιο μακριά του 

θα τα θαύμαζε.

Γ.Γ. 

Εικόνα: Fran Forman, Butterfly Boy, 2009.

Θέατρο

Έτσι όπως χάζευα 

τους ηθοποιούς να παίζουν τον ρόλο τους 

κάποιος με έσπρωξε 

κι έπεσα στη σκηνή δίπλα τους. 

Έπρεπε να πω τα λόγια μου, 

αλλά δεν τα ήξερα...

Κέρδιζα χρόνο αραδιάζοντας 

δικαιολογίες και ψέματα.

Κανείς δεν κατάλαβε

κανείς δεν έδωσε σημασία 

και το έργο συνεχίστηκε...

Γ.Γ.

Εικόνα: Yosemite National Park

Καλοκαίρι στους τέσσερις τοίχους

Να κλείνεται το καλοκαίρι 
στους τέσσερις τοίχους
στα ίδια χρώματα 
και μια μελωδία 
να σε έχει ρίξει στο πάτωμα.
Να νιώθεις πως
θέλει να τρέξει το καλοκαίρι μπροστά
κι εσύ όμως να μένεις πίσω
με όλα αυτά που φανταζόσουν πως θα έρθουν
και μετά μόνος…
Γ.Γ.

Όνειρο στην άκρη της νύχτας

Λες "καλοκαίρι μου" 

και σε κυνηγούν αναμνήσεις παιδικές. 

Τη στιγμή που πατάει ακριβώς στην άκρη της νύχτας. 

Λες "Δεν πιστεύω τίποτα" 

και άγρια ζώα σου χαμογελούν και σου υπόσχονται. 

"Τίποτα δεν έγινε" λες 

και νιώθεις πως χάθηκαν όλα. 

"Καθόλου επικίνδυνα" λες 

και τινάζεις από πάνω σου το όνειρο 

κι ανοίγεις τα μάτια.

Γ.Γ.

Μιλώντας μεταφορικά...

Ο Μάλαμας έλεγε πως άλλα θέλει κι άλλα κάνει. Υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν μεταφορικά κι εμείς τα παίρνουμε τοις μετρητοίς μέχρι τη στιγμή της διάψευσης (έρχεται κάποτε κι αυτή η ρημάδα, αργά ή γρήγορα).
Άρχισα λοιπόν κι εγώ να μην πιστεύω κανέναν. Κι όταν άκουσα τη φράση "ομορφιά να την πιεις στο ποτήρι", αμέσως σχεδόν αντέδρασα "σας κατάλαβα, μιλάτε μεταφορικά, η ομορφιά είναι αφηρημένο πράγμα και δεν πίνεται". Και για να βεβαιωθώ κοίταξα πιο προσεχτικά το ποτήρι μου.
Γ.Γ.

Συμπεριφορές ενηλίκων

Σταματημένος σε φανάρι σκεφτόμουν την αφίσα που ετοίμασαν τα παιδιά της τετάρτης για τη βία και σα να μου ψιθύριζε κάποιος για αυτό το θέμα. 

Η φωνή όμως ερχόταν απ' το ραδιόφωνο: 

"Στου δειλινού την άκρη 

δε βλέπεις όνειρα

αυτά που γίναν βλέπεις

και τα επόμενα"

Κάποιος κόρναρε κι έβριζε που το φανάρι ήταν πράσινο αλλά εγώ ακόμα δεν ειχα φύγει βολίδα. Κι ήταν ενήλικος.

Και ναι και όχι

"Και ναι και όχι" έλεγε με τον πιο φυσικό τρόπο πως θέλει τον καφέ του ο πατέρας μου και πάντα παραξενευόμουν που ο σερβιτόρος καταλάβαινε. Μια φορά τον ρώτησα τι ακριβώς σημαίνει. "Ναι" σε τι; και "όχι" πάλι για ποιο πράγμα; και πώς ταιριάζουν τα δυο μαζί; Μου εξήγησε και το ξέχασα αμέσως.
Γ.Γ.

Οι μουσικοί

Η ορχήστρα σκορπούσε τις αρμονίες της

να πετάνε δίπλα και να ντύνουν

τον καπνό και τη στάχτη.

Οι μουσικοί μάλλον ήταν συγγενείς αυτών που καίγονταν.

Οι μουσικοί ίσως και να έκλαψαν κάποια στιγμή

για αυτούς που χάνονταν,

γιατί κάποιες νότες βγήκαν ένα τόνο πιο λυπητερές.

Όπως έφευγαν,

παραπάτησαν στο αηδιαστικό νερό,

που πολύ παλιά ίσως και να ήταν θάλασσα.

Και έτσι λερωμένοι επέστρεψαν σπίτι.
Γ.Γ.

Κάποιος άγγελος...

Τα παιδιά μαθαίνουν στα παραμύθια 
πως όταν ακούγεται μια καμπάνα, 
κάποιος άγγελος κερδίζει τα φτερά του. 
Όμως, μεγαλώνουν κάποτε ... 
κάποιοι απ' αυτούς γελούν 
με όσους πιστεύουν ακόμη σε αγγέλους.
Και κάποιοι απλά συνεχίζουν να το πιστεύουν.
Μυστικά.
Γ.Γ.

Εικόνα: Σκηνές από την ταινία "it's a wonderful life" (1946) που με έβαλε σε σκέψεις

Σύννεφο

Τρεις συλλαβές και στην αρχή

του φάνηκαν τελείως διαφορετικές.

Στο σχολείο προσπαθούσε να απομνημονεύσει:

ύψιλον, δύο νι, έψιλον και όμικρον.

Ήθελε να ρωτήσει «γιατί δύο νι;».

Το φανταζόταν μάσκα για να κρύψει

το καλοκαιρινό του πρόσωπο ο ουρανός.

Το έβλεπε ώρες ώρες να σκεπάζει τα χαμόγελα

και τις σκέψεις και όλα όσα ένιωθε ο ίδιος

για τους δικούς του ανθρώπους.

Άρχισε να το φοβάται.

Μέχρι που το πήρε απόφαση πως

υπάρχει και χειρότερο χρώμα από το μαύρο.

Τέλος σχολικής χρονιάς

Μία ακόμη σχολική χρονιά τελειώνει
με τους πρωταγωνιστές πάνω σε σκηνές 
μπροστά από μικρόφωνα 
πίσω από χαμόγελα 
με λιγότερο ή περισσότερο άγχος.
Όπως παλιά
έτσι και τώρα
και η ίδια υπόσχεση να ακούγεται,
για τα παιδιά της έκτης που θα φύγουν
και για αυτά του νηπιαγωγείου που θα έρθουν
"Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε".
Κι αν όλα γίνουν ασπρόμαυρα,
"χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε"

Επιστροφή

Κι εκεί που ακούς τα βήματα του χειμώνα, 
"κάτι ξέχασε" σκέφτεσαι 
"θα το βρει και θα φύγει"
επιστρέφει το καλοκαίρι, 
με σύννεφα όμως
κι η πόρτα της ντουλάπας μπροστά σου ανοιχτή
κι αφού κανείς δεν κρύβεται μέσα της
χώνεσαι εσύ.

Οι φίλοι

Χτίζουν στον ίδιο κύκλο τα σπίτια τους

Σε κοιτούν όσο κλαις, 

και περπατούν μαζί σου

λιώμα σε όλη την πόλη.

Επειδή δε μεγάλωσαν ποτέ

και σα μικρά παιδιά με τα χέρια στις τσέπες 

σου κάνουν αστείες γκριμάτσες.

Πίνουν μπύρες, 

βλέπουν ασπρόμαυρες ταινίες 

και δε φοβούνται που νυχτώνει.

Εικόνα από την ταινία Rear Window (1954) του Alfred Hitchcock

Αγγελία γνωριμίας

Χρόνος μουλωχτός

κι αιχμάλωτος κακών σκέψεων, 

με εχθρική διάθεση στα χαμόγελα

και νοσταλγός μιας καταχνιάς.

Ζητά γνωριμία

με τόπο άγριο

και όμηρο αγαθών προθέσεων

με σύννεφα στα βουνά του

και κανένα χρώμα πάνω του.

Μάιος

Σκόνη στον άνεμο 

και καλλιτεχνικά κόκκινη. 

Ο Μάιος καταφθάνει 

ψεκασμένος, σκονισμένος 

και μάλλον καθόλου σκοτισμένος,

επαναλαμβάνοντας φάλτσα

το ρεφρέν του Dust in the Wind.

Βράδυ Σαββάτου ...

Να πλησιάζει βράδυ Σαββάτου

με πονοκέφαλο τριών ημερών -χωρίς πυρετό-

και υποψία μιας ακόμη βδομάδας

που σε κρυφοκοιτάζει όπως τρέμεις

να δει αν ήρθε η σειρά της

να αρπάξει το μικρόφωνο

και να φωνάζει ξανά μες στ’ αυτί σου.

Ο κύκλος του νερού

Ο χρόνος σταματάει για λίγο 

και τα μάτια σου να λένε πως

«Ό,τι μας έμεινε είναι αυτή η σιωπή».

Η σιωπή που ξέρουμε 

πως δεν είναι δική μας στα σίγουρα

και σέρνεται στο σκοτάδι.

Το σκοτάδι που σα να ακούει 

τον ήλιο έξω να ανεβαίνει

και τότε κρύβεται μαζί μας.

Εμάς που κάτω από τις κουβέρτες

βλέπουμε το νερό να ανεβαίνει 

να κάνει κύκλο και να σταματάει τον χρόνο.

Εικόνα: City at the top of a waterfall. artwork by Chen Zhe

Βυθός = θάλασσα

Θέλησε να φανταστεί τη θάλασσα 

γεμάτη ζωή. 

Έκλεισε την τηλεόραση 

και μοιράστηκε τους μαρκαδόρους του 

με τα παιδιά της τάξης του. 

Μια μέρα που ο βυθός 

σήμαινε φόβο.

Άσπρη θάλασσα

Δεν είχε πάνω του 

τα βλέμματα των άλλων,

αλλά κουβαλούσε μια όρεξη 

να αστειευτεί με όλους.

Δεν έψαχνε λόγια.

Δε θα απαντούσε στις ερωτήσεις τους.

Έκοψε δρόμο από το παράθυρό μου 

και σκαρφάλωσε στα κλαδιά 

που χάνονταν ψηλά.

Τον κατάπιε μια άσπρη θάλασσα 

που κρεμόταν και κουνιόταν 

μπροστά στα μάτια μας.

Μέσα του ένα παιδί 

έτρεμε από χαρά

έτσι όπως φανταζόταν το όνειρο

σα δώρο 

να ξετυλίγεται μπροστά του...

Εικόνα: Jean Deletre, Artodyssey

Πολύ νωρίς

Δεν αποφάσισε αυτός 

πώς θα έρθουν τα πράγματα στη ζωή του.

Στις παρέες χαμηλώνει τη φωνή 

και μιλάει για εκείνη την ψευδαίσθηση 

πως έχει ακόμη επιλογές.

Σε μια παλιά γραφομηχανή 

χτυπάει ξανά και ξανά 

πως νιώθει προδομένος 

και δε φοβάται τη μοναξιά.

Μπορεί και ταξιδεύει

μες στη μέρα αόρατος.

Μόνο …

Μόνο την ώρα που βγαίνει απ’ τ’ όνειρο 

βλέπει με τεράστια γράμματα τη λέξη 

«ΤΕΛΟΣ» 

και δεν μπορεί να το παλέψει.

Και είναι νωρίς, 

πολύ νωρίς και πρωί.

Οι λέξεις

Ξεστόμιζε λέξεις κι απολάμβανε να τις νιώθει να μη φεύγουν, να μένουν εκεί κοντά του κι αλλάζοντας νόημα και σχήμα, άλλοτε να γίνονται πιο στρογγυλές κι όσο περνούσε η ώρα κοφτές και λείες, να μεγαλώνουν τη θλίψη του.
Έβλεπε όνειρα έγχρωμα που έπεφταν με δύναμη στο φως κι έσπαγαν σε κομμάτια τα πρόσωπα κι έσβηναν οι φωνές.
Οι λέξεις έλιωναν.
Οι λέξεις που ξεστόμιζε.
Κι απολάμβανε...

Εικόνα: Sally Bartos

Άνοιξη λοιπόν ...

Άνοιξη λοιπόν …

23 βαθμοί, 
ανοιχτά παράθυρα 
και στο βάθος η θάλασσα.

Όμως ήχοι
από κάτι συννεφιασμένο που απειλεί να επιστρέψει
εικόνες
με χρώματα που ξεβάφουν το γαλάζιο
και μυρωδιές
από χώμα βρεγμένο και ξερά φύλλα
με κάνουν να μην πολυπιστεύω πια
ό,τι έχω μπροστά μου.

Άνοιξη όμως …