Οδηγούσα δίπλα στη θάλασσα.
Ένα γκρίζο ύφασμα λυνόταν απ' τα τόπια του ως το βάθος.
Τα σπίτια στην ακτή παλιά, τρύπια, μισοκατεστραμμένα, γκρεμίζονταν και πλάκωναν κατσουφιασμένους ανθρώπους.
Τέλειωναν τα σπίτια και ξεκινούσαν δέντρα καμένα, εκεί που αύριο θα υπήρχαν σπίτια νέα που θα πάλιωναν για να πλακώσουν ανθρώπους κατσουφιασμένους.
Οδηγούσα δίπλα στη θάλασσα με την αίσθηση πως βλέπω όνειρο ... το ίδιο όνειρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου