Αγγαρεία

Η Β. είχε απορία:

- Κύριε, η αγγαρεία πού βρίσκεται ;
- Στην αναγκαστική εργασία. 
Είχα γίνει λεξικό με αυτιά 
που πηγαινοερχόταν 
από θρανίο σε θρανίο. 
Η Β. όμως ξαναχτύπησε.
- Στο χάρτη πού βρίσκεται;
Πάγωσα.
Η μικρή είχε χαμόγελο
που με μπέρδευε.
Σε τίποτα δε θύμιζε
Γερμανίδα ή Γαλλίδα αξιωματούχο.
- Τη βρήκα, κύριε!
"Ουφ!" ξεφύσηξε
σπρώχνοντάς με πιο βαθιά
στο πηγάδι της περιέργειας.
- Δηλαδή; ρώτησα
έτοιμος ν' ακούσω τα πάντα.
- Α! λάθος έκανα!
Ουγγαρία τη λένε.

Μελαγχολία του Ιάσονος Κλεάνδρου· ποιητού εν Κομμαγηνή· 595 μ.Χ.

Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου
είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.
Δεν έχω εγκαρτέρησι καμιά.
Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάπως ξέρεις από φάρμακα·
νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω.

Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.-
Τα φάρμακα σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάμνουνε - για λίγο - να μη νοιώθεται η πληγή.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ο Καβάφης στις αρχές της δεκαετίας του 1920 κλείνει το μάτι σε όλους αυτούς τους ποιητές του καιρού του που χρησιμοποιούσαν κατά κόρον τη λέξη "μελαγχολία". Και είναι σα να τους λέει ειρωνικά: "ψυχραιμία αδέρφια , μελαγχολούσαν κι άλλοι ποιητές σε άλλους τόπους και άλλους καιρούς". Δε φανταζόταν όμως πως θα γινόταν θέμα στις Πανελλαδικές εξετάσεις 90 χρόνια μετά. Ίσως αν τον προειδοποιούσαν να πρόσθετε κι άλλους στίχους ή να αφαιρούσε κάποιους.

Μικρόφωνο

Μου ζήτησαν τη γνώμη
στο όνομα της δημοκρατίας.
Δεν ήθελαν όμως
να διαβάσουν το μήνυμα
και άρχισαν να υπεκφεύγουν
στο όνομα της αλαζονείας.
Το κατάλαβα αμέσως
τι ετοίμαζαν
και το πήρα απόφαση
να ξαναμιλήσω
στο όνομα της ελευθερίας.
Πλησίασα το μικρόφωνο
και ...

Το έντομο

Χτες ήταν συννεφιά.
Όλοι έτρεμαν το κακό 
που ήταν έξω από την πόρτα.
Αυτοί που διώχτηκαν 
φώναζαν, απειλούσαν πως 
κάτω από κάθε πέτρα
κρύβονταν φίδια.
Ο πανικός περπατούσε
σαν έντομο στην επιδερμίδα.

Σήμερα όμως …
Έσκασε ένα χαμόγελο
ο ήλιος που βγήκε.
Ψέματα ήταν όλα
και τα φίδια και η συννεφιά.
Δεν απειλούν τώρα,
δεν σκορπούν τον πανικό,
αλλά δε σωπαίνουν.

Το έντομο πέταξε μακριά
μαζί όμως
με τις σκέψεις
που είχαμε κάποτε αγαπήσει.
Γιατί απλά
αλλιώς είχαμε φανταστεί το τέλος.

Δύο ακόμη εντολές

Εκτός από τις Δέκα Εντολές υπάρχουν δύο ακόμα που γράφτηκαν ειδικά για το στρατό. Τις άκουσα πριν χρόνια από τον φίλο μου τον Άγγελο, τις έγραψα πρόχειρα σε ένα χαρτί, το οποίο μόλις ανακάλυψα παραπεταμένο και λίγο πριν το πετάξω, αντιγράφω εδώ όπως τις άκουσα (σε ελληνικά που θυμίζουν Μποστ):

Ενδεκάτη εντολή κτηθείσα εν τω στρατεύματι:
Ουκ εμφανισθείς ενώπιον του ανωτέρου σου άνευ αποχρώντος λόγου.
Θα βρει ούτος λόγον και δη αποχρώντα τοιούτον.

Δωδεκάτη Εντολή
Στο στρατό μην υποβάλης ποτέ προτάσεις. Θα κληθείς να τις εκτελέσεις.


Και για τη ιστορία: Λοχαγός Χαριτάτος 1972, Άνω Πορόια, Κις Μπουνάρ (Μπέλες)