Στα Γιάννενα κάθε Αύγουστο ζω σαν τον Μπιλ Μάρεϊ τη «μέρα της μαρμότας». Όπως στην ταινία ξανά και ξανά χωρίς να το θέλω κάνω τα ίδια και τα ίδια. Να παρκάρω σε ένα σημείο κοντά στα αξιοθέατα για να έχω εύκολη έξοδο προς Εγνατία, μη χαθώ, μια βόλτα στην καστροπολιτεία, να θυμηθούμε να φάμε γλυκό ή να πιούμε ποτό στο καφενεδάκι μετά την πύλη του Αγίου Γεωργίου (ε, δε θα κάνουμε και διαφήμιση), βόλτα στη λίμνη, φωτογραφίες, φωτογραφίες, φωτογραφίες και μετά κάπου να φάμε. Τα γυρνάμε όλα, όμως αυτά που μας αρέσουν είναι γεμάτα και καταλήγουμε κάθε χρόνο στο ίδιο: ένα εστιατόριο που μοιάζει με στοά και είναι απέναντι από τον εξωτερικό περίβολο, αλλά όνομα δε λέω, είπαμε διαφήμιση δεν κάνουμε.
Φέτος όμως αν και μπήκαμε πάλι από την πύλη του αγίου Γεωργίου, δεν προχωρήσαμε ευθεία, αλλά πήραμε το δρομάκι που προχωράει παράλληλα με το τείχος. Συναντήσαμε το Ασλάν Τζαμί, σπίτια, στενά δρομάκια και μετά το Ιτς Καλέ, το οποίο πιστεύω πως είναι το πιο όμορφο μέρος μες στο κάστρο. Είχα πάρα πολλά χρόνια να δω όλα αυτά τα μέρη. Άρχισα να ψάχνω σε βιβλία και στο διαδίκτυο και να γράφω εντυπώσεις και πληροφορίες:
1. Το κάστρο των Ιωαννίνων είναι το πιο αρχαίο βυζαντινό κάστρο, αφού η οχύρωση ήταν στα πλαίσια του σχεδίου του Ιουστινιανού.
2. Την εποχή του Αλή πασά ήταν το μεγαλύτερο διοικητικό κέντρο ολόκληρης της ελληνικής χερσονήσου.
3. Εκεί πέρασε όλη του τη ζωή ο Αλή πασάς.
4. Τέσσερα είναι τα τμήματα του κάστρου: ο εξωτερικός περίβολος, η ακρόπολη με το Ασλάν Τζαμί, η ακρόπολη με το Ιτς Καλέ και η Καστροπολιτεία, δηλαδή η παλαιά πόλη των Ιωαννίνων
5. Ιτς Καλέ στα τουρκικά θα πει «εσωτερικό κάστρο» και σήμερα θεωρείται όχι άδικα το πιο ζωντανό αρχαιολογικό πάρκο της Ηπείρου.
6. Στο Ιτς Καλέ βρίσκονταν τα ανάκτορα του Αλή πασά.
7. Εκεί και ο οικογενειακός τάφος του, ένα κιγκλίδωμα που θυμίζει μικρό σπιτάκι και κλείνει τον χώρο στον οποίο βρίσκεται το ακέφαλο σώμα του Αλή (σαν θρίλερ ακούγεται) αλλά και της πρώην συζύγου ονόματι Ουμ Γκιουλσούμ Χανούμ ή πιο απλά Εμινέ καθώς και της εγγονής του Αϊσέ.
Πίστευα πως για μια φορά γλίτωσα τη «μέρα της μαρμότας», όμως και πάλι έφαγα στο ίδιο εστιατόριο κι όταν μετά έψαξα να βγω στην Εγνατία πάλι «χάθηκα στη μετάφραση» των πινακίδων (άλλη ταινία του Μπιλ Μάρεϋ) και παρά λίγο να βρεθώ στον παλιό δόμο Γιάννενα – Μέτσοβο, αλλά είδα την πινακίδα για Λιγκιάδες κι αμέσως έκανα αναστροφή για την άλλη μεριά της λίμνης. Ευτυχώς για καλή μου τύχη ένας ποδοσφαιρικός αγώνας ήταν στα πέναλτι με αποτέλεσμα η πόλη των Ιωαννίνων να ξενυχτά και να παραγγέλνει πίτσες και σουβλάκια. Χάρη στις οδηγίες των ντελιβεράδων που έτρεχαν πέρα δώθε να προλάβουν τις παραγγελίες αλλά βρήκαν τον χρόνο κι είχαν την καλοσύνη να εξηγήσουν και σε μένα τον άσχετο τι σημαίνουν οι πινακίδες και γιατί το Google Maps τρελάθηκε, κατάφερα και βρήκα τελικά την Εγνατία.
Φτάσαμε στο χωριό μου πολύ αργά, πρέπει να ήταν μιάμιση μετά τα μεσάνυχτα. Κουρασμένοι αλλά γεμάτοι εμπειρίες. Λίγο ζαλισμένοι όμως από το ταξίδι με τη μηχανή του χρόνου. Όχι, σ’ αυτή την ταινία δεν έπαιζε ο Μπιλ Μάρεϋ.Έτσι νομίζω δηλαδή.
