Κέρματα σε πηγάδι

"Ποιος σκέφτηκε να ρίξει κέρματα σε ένα άδειο αρχαίο πηγάδι;", ρώτησε ένας μαθητής την ξεναγό και ξεκίνησε ολόκληρη συζήτηση στο τέλος της εκπαιδευτικής επίσκεψης στο Μουσείο της Ακρόπολης.
Στα αρχαία χρόνια, το νερό δεν ήταν κάτι δεδομένο. Σήμερα βέβαια ανοίγεις τη βρύση κι αν δεν τρέξει σταγόνα, αναφέρεις βλάβη στην ΕΥΔΑΠ, ψάχνεις υδραυλικό και μετά από λίγο τρέχουν σε κουζίνα και μπάνιο καταρράκτες.
Παλιότερα όμως το νερό ήταν μαγικό. Υπήρχε τη μια μέρα στις πηγές και στα πηγάδια και την επομένη στέρευε το σύμπαν. Έπιναν μια γουλιά οι άνθρωποι κι ευχαριστούσαν τους θεούς, έστηναν δίπλα αγάλματα κι άφηναν δώρα, μήπως κι εξευμενίσουν κάποια θεότητα πριν θυμώσει.
Τα αρχαία πηγάδια έξω από το Μουσείο της Ακρόπολης, ο κόσμος που περνά πιστεύει πως έχασαν μόνο το νερό. Όχι τη μαγεία. Πετάνε οι τουρίστες κέρματα και κάνουν ευχές.
"Να βοηθήσουμε τους φύλακες να καθαρίσουν τα πηγάδια;" ρώτησε ο Ν. πονηρά.
"Ή έστω να κάνουμε μια βουτιά όπως ο Σκρουτζ", έδειξε να συμβιβάζεται ο Γ.

Λυκαβηττός

 

Ο μύθος λέει πως η θεά Αθηνά κουβαλούσε έναν τεράστιο βράχο από μία λοφοσειρά, τον Αγχεσμό (σήμερα τα υψώματα αυτά τα λέμε Τουρκοβούνια) και πήγαινε στην Ακρόπολη να φτιάξει φρούριο, όταν ξαφνικά πετάγεται μπροστά της ένα κοράκι και της λέει ένα άσχημο μαντάτο. Συγκεκριμένα το κοράκι είπε πως ελευθερώθηκε ο Εριχθέας, ένα μωρό τέρας που η θεά είχε κλείσει σε ένα πιθάρι. Επίσης πληροφόρησε τη θεά πως η Άγλαυρος και η Έρση, οι δύο κόρες του Κέκροπα, του πρώτου βασιλιά της Αθήνας γκρεμίστηκαν από την Ακρόπολη
Η θεά σάστισε. Ο βράχος κύλησε από τα χέρια της κι εκεί που έπεσε έγινε το δεύτερο ψηλότερο σημείο της Αθήνας, ο λόφος του Λυκαβηττού. Στην πρώτη θέση τα Τουρκοβούνια (Αγχεσμός τότε και αργότερα Λυκοβούνια).
Κι επειδή το μαντάτο ήταν θλιβερό, τα κοράκια καταδικάστηκαν να είναι μαύρα.

Ακαδημία Αθηνών

 

Ακαδημία Αθηνών, κομμάτι της "νεοκλασικής τριλογίας" της Αθήνας. Σχεδιάστηκε το 1859 και στις 20 Μαρτίου 1887 παραδόθηκε ως "Σιναία Ακαδημία από τον αρχιτέκτονα Ερνέστο Τσίλερ. Τα γλυπτά του αετώματος και τα δύο αγάλματα του Απόλλωνα και της Αθηνάς είναι έργα του γλύπτη Λεωνίδα Δρόση.

Ασφαλώς και δεν πρέπει...

Όταν η βδομάδα ξεκινάει τόσο μελωδικά...
Είσαι στο Παγκράτι,
περιοχή αφιλόξενη προς όλους που αναζητούν μια θέση (όχι στον ήλιο, επειδή έχει βραδιάσει) απλά για πάρκινγκ.
Ακούς τις πρώτες νότες από το αγαπημένο σου τραγούδι.
Χαμογελάς, επειδή το έχεις ξανακούσει χιλιάδες φορές
δεν το έχεις βαρεθεί, αλλά ο.κ. θα το ξανακούσεις
και συνεχίζεις την αναζήτηση της θέσης που λέγαμε.
Η φωνή όμως είναι διαφορετική.
Κι αυτή πολύ αγαπημένη.
Διπλοπαρκάρεις και μένεις στο αυτοκίνητο.
Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.
"Ασφαλώς και το ξέρω
πως δεν είμαστε ίδια
Μοναχά στα παιχνίδια
είμαστε όλοι παιδιά
Και αν εσύ το ξεχάσεις
η ζωή στο θυμίζει
Και πεθαίνει η αγάπη
και σωπαίνει η καρδιά"

Κάθε φορά

Λοιπόν, κόλπο!
Κάθε φορά που (νιώθεις ότι) τελειώνει ο κόσμος
αντί να κλαις, σκας χαμόγελο
και... τραγουδάς!
Αυτά λέω στους μαθητές μου
οπότε αναγκαστικά
πρέπει και να τα εφαρμόζω!!!
:) :)

Ζητείται ελπίς...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ελπίς

Ύστερα πρόσθεσε το όνομά του και τη διεύθυνσή του. Φώναξε το γκαρσόνι. Ήθελε να πληρώσει, να πάει κατευθείαν στην εφημερίδα, να δώσει την αγγελία του, να παρακαλέσει, να επιμείνει να μπει οπωσδήποτε στο αυριανό φύλλο.

Άπτερος Νίκη

 

Θεά Νίκη στην ελληνική μυθολογία,
Βικτόρια στα ρωμαϊκά χρόνια
και σε αντίθεση με άλλες θεότητες
εμφανιζόταν με φτερά.
Πετούσε πάνω από τις αντιμαχόμενες παρατάξεις
και προσγειωνόταν τελικά πάνω από τον νικητή.
Μόνο σε μια πόλη
τη φαντάστηκαν με κομμένα τα φτερά
και να θέλει δηλαδή
να μην μπορεί με τίποτα να φύγει.
Ποτέ...

Εικόνα: Ο Ναός της Αθηνάς Νίκης ή Απτέρου Νίκης, Αθήνα.
James Robertson, περίπου 1854.