Ο Ένοχος

Ο "Ένοχος" από τη Δανία

1. Ένας αστυνομικός που απαντάει στα επείγοντα περιστατικά της Άμεσης Δράσης. Τηλεφωνήματα ρουτίνας και μια βάρδια που τελειώνει...

2. Μια γυναίκα σε απόγνωση. Ίσως σε κίνδυνο... και όλα παίρνουν μια αναπάντεχη τροπή...

3. Αναπάντεχη μέχρι την τελευταία σκηνή

4. Κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, αγωνιώδης πλοκή και τελικά πολύ καλή επιλογή για σινεμά.

Sebastian Fitzek, Η θεραπεία

1. Συγκλονιστικό θρίλερ. Ό,τι πιο εθιστικό έχω διαβάσει.
2. Ο Fitzek ήδη έχει φτιάξει το φανατικό κοινό του. Όχι άδικα.
3. Μου αρέσουν τα βιβλία που ήρωας και αναγνώστης προσπαθούν να ανακαλύψουν τι είναι πραγματικό και τι ψεύτικο.
4. Ανατροπές μέχρι την τελευταία τελεία.

Λεϊλά Σλιμανί "Γλυκό τραγούδι"

1. Η νεαρή Γαλλομαροκινή Λεϊλά Σλιμανί διαλέγει ίσως το πιο δύσκολο θέμα για ψυχολογικό θρίλερ και δεν επιλέγει το σασπένς αλλά το σχόλιο.
2. Ρατσισμός, μοναξιά και οικογενειακές σχέσεις στις γειτονιές μιας μεγαλούπολης.
3. Διαβάζεται απνευστί.

Ζουλφί Λιβανελί, "σερενάτα".

 
1. Όταν πέφτεις με τα μούτρα σε ενα βιβλίο και ταυτίζεσαι με τους ήρωες...
2. Ένα βιβλίο που οι κριτικοί το χαρακτήρισαν συγκινητικό όπως το "Σινεμά ο Παράδεισος" και συγκλονιστικό όπως η "Λίστα του Σίντλερ"
3. Μαθήματα ιστορίας και ανθρωπιάς από τον εξαιρετικό συνθέτη Ζουλφί Λιβανελί και το βιβλίο του "σερενάτα".

Έχουμε τηλέφωνο... έχουμε ίντερνετ... έχουμε Πάπα...

Κάτι χτυπούσε το παράθυρο. Σαν να είχε ζωντανέψει η τελευταία παράγραφος από τον «Φτωχούλη του Θεού». Ήταν μεγαλύτερο από το σπουργιτάκι που φανταζόταν ο Καζαντζάκης: «Ολόβρεχα ήταν τα φτερά του, κρύωνε, σηκώθηκα να του ανοίξω».

Νόμιζα πως ήμουν στο γραφείο μου, αλλά κοίταξα καλύτερα, ήμουν στην τάξη. Ο Κροίσος και ο Σόλων έψαχναν τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο. Η ερώτηση ακούστηκε σαν σφοδρή σύγκρουση αυτοκινήτων. Έψαξα γύρω μου να δω ποιος ρωτούσε.

«Γιατί στο Χόγκουαρτς έχουν τις ημερήσιες κουκουβάγιες;»

Νόμιζα πως ήμουν στην τάξη, αλλά κοίταξα καλύτερα, ήμουν στο γραφείο μου και ξανά ο ίδιος χτύπος στο παράθυρο.

Η Χέντβιχ, η θηλυκή χιονόλευκη κουκουβάγια του Χάρι Πότερ με κοιτούσε πίσω από το τζάμι. Τα μάτια της μιλούσαν:

«Έχω συνηθίσει να μεταφέρω εξάψαλμους, εφημερίδες, περιοδικά και μικρά δέματα. Αν θέλεις μεγαλύτερα δέματα, θα πρέπει να φύγω παρέα με άλλες δυο κουκουβάγιες. Τουλάχιστον».

Βγήκα στο προαύλιο. Όλα βρεγμένα και ο ουρανός θολός.  

Ο Έρολ, η ηλικιωμένη Μεγάλη Γκρίζα κουκουβάγια των Ουέσλι, διαγράφοντας την ελλειπτική τροχιά όλμου, προσγειώθηκε άτσαλα μπροστά στα πόδια μου χωρίς έκρηξη μόνο με αναστεναγμούς από τους πόνους μέσα σε ένα σύννεφο πουπουλένιο.

Κοίταξα ψηλά. Μια δεκαοχτούρα πετούσε χαμηλά σαν το περιστέρι του Νώε με ένα κλαδάκι στο ράμφος.

Δεν μπορούσα να δω κάτι άλλο. Ένας πόνος ανάγκαζε τα μάτια μου να κλείνουν. Κανείς δε χτυπούσε το παράθυρο και ο ήχος γινόταν διαπεραστικός, ρυθμικός, ενοχλητικός… Οδήγησα μέχρι το σχολείο μηχανικά. Μιλούσα με τα παιδιά, τους δασκάλους και τους γονείς, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο παράθυρο του γραφείου. Έβγαινα στο προαύλιο και κοιτούσα ψηλά στον ουρανό. Ούτε οι ημερήσιες κουκουβάγιες του Χόγκουαρτς ούτε το περιστεράκι του Νώε ούτε οι δεκαοχτούρες του Υμηττού.

Λίγο πριν το σχόλασμα άκουσα τον θόρυβο έξω από το παράθυρο και τρόμαξα. Θυμήθηκα το όνειρο. Τον είδα σκαρφαλωμένο σε μια τεράστια σκάλα να ανακατεύει με τα κατσαβίδια του τα καλώδια. Η σκάλα έμοιαζε με αυτή στο όνειρο του Ιακώβ. Στηριγμένη στη γη έφτανε ως τον ουρανό.

«Ρώτησέ τον πού αγόρασε αυτή τη σκάλα», μου χαμογελούσε η γιαγιά του Βασίλη και της Κατερίνας.

Έψαχνα σημάδια γύρω μου να βεβαιωθώ πως βγήκα από το όνειρο.

«Ψάχνω για τη βλάβη στο τηλέφωνο και στο ίντερνετ», ξεκαθάρισε από κει ψηλά ο τεχνικός κόβοντας την απορία όλων ακριβώς στη μέση.

«Ίσως να είναι και φάρσα», σκέφτηκα. «Αλλά χτες μου υποσχέθηκαν από την εταιρία πως θα το φτιάξουν. Όμως δύο βδομάδες το αίτημα προωθείται ως επείγον».

Έψαχνα στις κινήσεις του τεχνικού κάτι ψεύτικο. Έβλεπα τα φωτάκια του ρούτερ να αναβοσβήνουν σαν λαμπάκια σε χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δυο βδομάδες σβησμένα αλλά τώρα…

«Φλώρα, εγώ φεύγω, αν συμβεί κάτι…»

Με έκοψε με μια γκριμάτσα που ξεκαθάριζε πως τίποτα δε θα συμβεί όπως τίποτα δεν είχε συμβεί για δυο βδομάδες. Οδήγησα μέχρι το σπίτι με κουκουβάγιες και δεκαοχτούρες να πετάνε μες στο μυαλό μου, τεχνίτες να σκαρφαλώνουν ως τον ουρανό, να περνάνε οι γιορτινές μέρες και ο Άι Βασίλης να μη φέρνει στο σχολείο τηλέφωνο και ίντερνετ. Άκουγα το «Friday I ’m in love» στο τέρμα και τίποτα άλλο.

Ένιωσα το τρέμουλο του κινητού. Στην οθόνη αναπάντητη από το σχολείο. Έλεγξα μήπως ήταν κάποια ξεχασμένη από τον Νοέμβριο. Κάλεσα πίσω.

«Έχουμε και τηλέφωνο και ίντερνετ», πανηγύριζε η Φλώρα με τον ενθουσιασμό καρδινάλιου στην πλατεία του Αγίου Πέτρου που δείχνει τον λευκό καπνό και φωνάζει «Έχουμε Πάπα».

Κοίταξα ψηλά, επειδή μου φάνηκε πως άκουσα πουλιά να χτυπάνε τα φτερά τους.

Αν η ζωή είναι μια ηχώ...

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Πρόσωπα και γεγονότα είναι φανταστικά, γιατί δε συμβαίνουν τέτοια πράγματα... ποτέ...
Υπάρχουν βάσιμες υποψίες πως η ζωή είναι μια ηχώ. Ό,τι στέλνεις εκεί έξω έρχεται, με χρονοκαθυστέρηση μεν, αλλά έρχεται πίσω. Μέχρι και το τέλος του καλοκαιριού εμείς οι δάσκαλοι και οι γονείς του 6ου και του 7ου τρέχαμε για την κεραία λίγα μέτρα μακριά ή μάλλον πιο σωστά κοντά στο σχολείο μας. Φθινόπωρο πια, λίαν συντόμως χειμώνας και μια ακόμη κεραία φυτρώνει πολύ κοντά σε όμορο σχολείο (πιο όμορο δε γίνεται). Στο 8ο. Ένα πράγμα δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε. Πως δεν έχουν σύστημα. 6, 7 και μετά 8 και έλα να πέσουν τα στοιχήματα πού θα μπει η επόμενη κεραία... ίσως στο 9... και διαβάζω σχόλια πως η τεχνολογία είναι απαραίτητη. Λες και ισχυρίζεται κανείς το αντίθετο. Αλλά κάποιος πολύ πιο δυνατός κάπου πιο ψηλά από μας μάλλον διαθέτει το χιούμορ που λείπει από όλες και όλους μας.
Δευτέρα ξεκίνησαν όλα. Λοιπόν... εδώ και μια βδομάδα στο σχολείο μας δεν έχουμε τηλέφωνο. Το 6ο για να εξηγούμαστε... είπαμε υπάρχει σύστημα και σειρά... Χρειάστηκε η σύμπραξη δύο εταιρειών και τρεις μέρες για να λυθεί το πρόβλημα. Οι ίδιες εταιρείες που προλαβαίνουν να στήσουν μια κεραία μπροστά στη μύτη σου ακριβώς στο δευτερόλεπτο που εσύ κοιτάς λοξά τον γείτονα για τους δικούς σου λόγους. Οι ίδιες εταιρείες που προλαβαίνουν σε χρόνο dt που λένε και οι ασκήσεις μηχανικής στην πρώτη λυκείου να σου πάρουν μια κεραία και να στη μεταμορφώσουν σε καμινάδα, ταμπέλα για υγιεινή διατροφή, ζαρζαβατικά και φρούτα, κουνέλι μέσα από καπέλο, άσο στο μανίκι και ό,τι άλλο θέλουν. Αυτές οι ίδιες εταιρείες τα χρειάστηκαν με τη βλάβη, αλλά τελικά και με τα πολλά κατάφεραν να λύσουν το πρόβλημα. Να λύσουν;
Πέμπτη ήταν, όταν θεώρησαν πως διόρθωσαν το πρόβλημα, αλλά το μόνο που κατάφεραν ήταν να μεταφέρουν την τηλεφωνική γραμμή από το 6ο Δημοτικό Σχολείο Βύρωνα στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Βύρωνα. Πέτυχαν όμως τον λήγοντα κι αυτό θα πρέπει να θεωρηθεί κάτι. Ένα πρώτο βήμα. Ένας μικρός θρίαμβος στη συνοικία των κεραιών και της νανοτεχνολογίας.
Πέμπτη ήταν, όταν τους ενημερώσαμε για το μικρό λαθάκι τους. Το ζήτημα προωθήθηκε ως υπερεπείγον.
Και πέρασαν κι άλλες μέρες. Χωρίς τηλέφωνο και πλέον χωρίς ίντερνετ. Και ξημέρωσε πάλι Δευτέρα. Και ξανά τηλέφωνα σε υπεύθυνους. Και ξανά η λέξη "υπερεπείγον". Αλλά η βλάβη βλάβη. Στην τάξη κλίναμε ξανά και ξανά το επίθετο "ο επείγων, η επείγουσα, το επείγον", έτσι για γούρι, αλλά και πάλι τίποτα. Όταν ζητήσαμε από τους τεχνικούς της εταιρίας κάτι λιγότερο αφηρημένο, έψαξαν στις λίστες τους και είδαν ότι σύμφωνα με αυτούς η γραμμή είχε αποκατασταθεί. Για μια στιγμή κοιταχτήκαμε όλοι. Επιμείναμε πως θέλουμε να μετακομίσουμε από την εικονική πραγματικότητα στην καθημερινότητα επειγόντως. Το μόνο που καταφέραμε βέβαια ήταν να ξαναδηλώσουμε τη βλάβη.
Και περιμένουμε...
Μία φίλη που έμαθε μέσες άκρες τι έγινε σκέφτηκε να τρολάρει και μου έστειλε μήνυμα:
"Η κινητή τηλεφωνία σε εκδικείται. Για τον πόλεμο της κεραίας"
Βιάστηκε να συμπληρώσει πολλά γέλια να μην το πάρω σοβαρά, αλλά εγώ θυμήθηκα αυτό με τη ζωή και την ηχώ.
Γιατί αν τελικά αποδειχτούν βάσιμες οι υποψίες και η ζωή είναι ηχώ, αλίμονό μου...

Joy Division

Ο Κέρτις είχε ήδη φύγει, όταν ξεκίνησα να τους ακούω, το γκρουπ είχε διαλυθεί και περιμέναμε τον καινούριο δίσκο των New Order. Τόσο διαφορετικός ήχος, αλλά το ξεκαθάριζε και το όνομα. Το τραγούδι το ηχογράφησαν τον Μάρτιο του 1980 στο ίδιο στούντιο που οι U2 περίμεναν να μιλήσουν με τον παραγωγό των Joy Division για το δικό τους πρώτο άλμπουμ. Ο Μπόνο έλεγε για τον Κέρτις ότι είχε δύο προσωπικότητες. Ίσως όμως αυτό υπονοούσε με το "Love will tear us apart" ο Κέρτις. Ή και αυτό. Το τραγούδι βγήκε τον Ιούνιο και έκανε τεράστια επιτυχία, αλλά ο Κέρτις είχε ήδη φύγει.

"Μόνο αν θέλω" της Γιώτας Αλεξάνδρου

Το βιβλίο "Μόνο αν θέλω" που έγραψε η Γιώτα Αλεξάνδρου, είναι γεμάτο με τις όμορφες εικόνες που δημιούργησε για μας η Σάντρα Ελευθερίου. Ένα βιβλίο, στο οποίο συναντιούνται σε παρομοιώσεις και μεταφορές ο Μικρός Πρίγκιπας (ο αγαπημένος μου ήρωας), η Λερναία Ύδρα, ο Τζακ της μαγικής φασολιάς και ο Γκιούλιβερ. Κάθε σελίδα του ειναι μια ευκαιρία για συζήτηση με θέμα τις ανθρωπινες σχέσεις και κυρίως το δικαίωμα του παιδιού στο σώμα του. Θέμα ιδιαίτερα ευαίσθητο. Δεν ειναι όλες οι αγκαλιές σαν της μαμάς, που είναι... "δροσερή, γλυκιά, βελούδινη σαν μια θάλασσα γιαούρτι" ή του μπαμπά που είναι... "μια μεγάλη τραμπάλα. Πότε φιλάω τα λουλούδια και πότε κυνηγάω τα σύννεφα".
Υπάρχουν αγκαλιές που τα παιδια θέλουν να αποφύγουν. Από ανθρώπους που μοιάζουν με γίγαντες, "σαν αυτούς τους τρομακτικούς στα παραμύθια".
Ο τρόπος που γράφει η Γιώτα Αλεξάνδρου ανάβει ένα φως στο δωμάτιο, ανεβάζει την κουβέρτα μέχρι τα μάτια και κανει τη φωνή της μαμάς ή του μπαμπά πιο γλυκιά.
Οι ιστορίες της εχουν τη χρυσόσκονη των παραμυθιών και το φως μιας όμορφης μέρας. Ο κόσμος μέσα από τις λέξεις της μεταμορφώνεται σε ενα τεράστιο χαμόγελο.

Ερωτευμένος Σαίξπηρ

 
1. Εξαιρετική παράσταση με μοναδικές ερμηνείες κυρίως από τους Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και Έλλη Τρίγγου.
2. Διασκευασμένη η οσκαρική ταινία του 1998.
3. Ελισαβετιανή Αγγλία και... πώς ο νεαρός Σαίξπηρ εμπνεύστηκε το αριστούργημά του "Ρωμαίος και Ιουλιέτα"
4. Καλύτερη στιγμή: ένα έργο μέσα στο έργο και η σκηνή θυμίζει "Όνειρο θερινής νυκτός"
5. Τελικά ναι... "Είμαστε καμωμένοι από το ίδιο υλικό που είναι φτιαγμένα τα όνειρα και η μικρή ζωή μας... κρατάει όσο ένας ύπνος..."

Bohemian Rhapsody

1. Μέσα στις 10 καλύτερες ταινίες του 2018 σύμφωνα με το Time, αλλά οι κριτικοί τη βρήκαν "με εμφανή προβλήματα", επειδή ο σκηνοθέτης του αριστουργήματος "Οι συνήθεις ύποπτοι" έφτιαξε μια "βιογραφία κατάλληλη για όλους" (όπως την παρουσίασε το Αθηνόραμα) ή "αγιογραφία" (όπως είπε η φίλη μου η Βούλα).

2. Για μένα 2 ώρες και 14 λεπτά που δεν ήθελα να τελειώσουν.

3. Πρώτη παράγραφος η πρώτη συναυλία του συγκροτήματος με τον Φαρούκ Μπουλσάρα από τη Ζανζιβάρη και τελευταία τελεία οι μοναδικές στιγμές στο LiveAid (13/7/1985).

4. Ο πρωταγωνιστής Ράμι Μάλεκ έριξε τρομερή δουλειά και... τα κατάφερε.

5. Δήμητρα, είχες δίκιο...

6. Στο μυαλό μου έμεινε το τελευταίο τραγούδι από το τελευταίο άλμπουμ που έπαιζαν συνεχώς οι ραδιοφωνικοί σταθμοί τέλη Νοεμβρίου του 1991 "The Show must go on"

:) :) :)

Whatever gets you through the night

Όταν ο Έλτον Τζον άκουσε τον φίλο του να παίζει αυτό το τραγούδι, εντυπωσιάστηκε:
"Τζον, να μου το θυμηθείς, αυτό θα φτάσει νούμερο 1"
"Φίλε, με τίποτα", γέλασε ο Λένον.
"Πάμε στοίχημα; Αν φτάσει νούμερο ένα, θα έρθεις να παίξεις στη συναυλία μου"
Και πήγε...

Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα

"Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα"
Πρεμιέρα χτες σε ένα γεμάτο θέατρο, δυόμισι ώρες μαζί με το διάλειμμα.
1. Ο Νιάρρος ως ο 15χρονος Κρίστοφερ και πάλι εξαιρετικός (όπως επίσης και στο "Στέλλα Κοιμήσου")
2. Αλεξάνδρα Αϊδίνη: σε όποιο έργο έχει παίξει είναι μοναδική ("Η Μεγάλη Χίμαιρα" συν "Οι τρεις αδερφές")
3. Κείμενο πολύ καλό του Σάιμον Στίβενς: Μια γλυκόπικρη ιστορία για τον αυτισμό, την εφηβεία, την οικογένεια, τα μαθηματικά και τα χρώματα.
4. Σκηνοθεσία ευρηματική από τον Θεοδωρόπουλο
5. Μουσική, φωτισμοί, κίνηση συνδυάζονται άψογα σε μια καλοκουρδισμένη παράσταση.
6. Θέμης Πάνου: βραβευμένος στη Βενετία για το Miss Violence και τώρα πατέρας του Κρίστοφερ, την τελευταία στιγμή, επειδή ο Χρυσοστόμου τσακώθηκε με τον Θεοδωρόπουλο (έτσι, για να κάνουμε και λίγο gossip).

Η επέτειος του Πολυτεχνείου

Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου αναφέρονται ως η κορυφαία, αλλά εμφανίζονται τελικά ως η μοναδική στιγμή αντίστασης ενάντια σε ένα καθεστώς που παραμένει άγνωστο στις παιδικές ψυχές. Η άγνοια όμως γεννά πάντα τον τρόμο. Δε μιλάμε για μια ιστορία γεμάτη παύσεις. Μιλάμε για τη σιωπή που σπάει ένας θόρυβος εκκωφαντικός αλλά… ακατανόητος. Δε θα φτάσουμε ποτέ να απαντήσουμε το γιατί έγιναν όλα αυτά στη χώρα μας, αφού φαίνεται πως κάποιοι προσπαθούν να ξεχάσουμε «ποιοι», «πότε», «πού» και «πώς ακριβώς» έφεραν το χάος.

"Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας.

Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.

Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.

Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.

Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους".

Χαλίλ Γκιμπράν, Ο κήπος του προφήτη 

(εκδόθηκε το 1933, δύο χρόνια μετά το θάνατό του)

Ο μπλόκος (Βασίλης Τσιτσάνης)

ΜΠΛΟΚΟΣ (Τσιτσάνης)

Βγήκανε νωρίς τ’ αστέρια
βγήκανε και τα μαχαίρια,
για να μας καρφώσουν –
Ωχ! μανούλα μου.
Έφτασαν τα καραβάνια
με σπαθιά και με γκιορντάνια,
για να μας σταυρώσουν –
Ωχ! μανούλα μου.

Εμείς το ξέραμε μια μέρα
πως θα γίνει μπλόκος –
Ωχ! μανούλα μου.
Κι είναι πολλοί αυτοί που
χρόνια μας σταυρώνουν, χρόνια –
Ωχ! καρδούλα μου.
Κράτησε σφιχτά τα χέρια –
την καρδιά σου κάνε πέτρα, μην πονάς.

Μια χούφτα παλληκάρια
πολεμάν σαν τα λιοντάρια,
μέσα στην αντάρα –
μέσα στη σκλαβιά,
το θεριό στα δύο να κόψουν
και τον τύραννο να διώξουν,
όλα θα τα δώσουν –
για τη λευτεριά.

(Το γνωρίζουμε από δίσκο  του 1978, με το συνθέτη και την Ελένη Γεράνη. Ωστόσο, όπως μας πληροφορεί ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, το τραγούδι αυτό είχε βγει στην Αμερική, στις αρχές της δεκαετίας του ’50, με ερμηνευτή τον Αθ. Πειραιώτη)

Οι μαυραγορίτες (Μιχάλης Γενίτσαρης)

Μαύρη αγορά, επειδή η αγοραπωλησία γινόταν στο σκοτάδι. Στην αρχή τουλάχιστον.
Οι μαυραγορίτες έλεγαν πόσα ήθελαν και οι επίδοξοι αγοραστές έμεναν άφωνοι, έτριβαν από έκπληξη τα μάτια και έφευγαν με την ελπίδα πως όλα είναι ένα κακό όνειρο. Ένας εφιάλτης.
Εφιάλτης όμως ήταν η καθημερινότητά τους. Και δεν μπορούσαν να γλιτώσουν.

Στίχοι: Μιχάλης Γενίτσαρης
Μουσική: Μιχάλης Γενίτσαρης

Μικροί μεγάλοι γίνανε
μαυραγορίτες όλοι
κι αφήσαν όλο τον ντουνιά
με δίχως πορτοφόλι

Ακόμα κι οι γυναίκες τους
τη μαύρη κυνηγάνε
τσάντες τσουβάλια κουβαλούν
κανέναν δε ψηφάνε

Πρωί και βράδυ τρέχουνε
στους δρόμους σαν κοράκια
πελάτες ψάχνουν για να βρουν
να γδάρουνε κορμάκια

Πουλήσαμε τα σπίτια μας
και τα υπάρχοντα μας
για δυο ελιές κι ένα ψωμί
να φάνε τα παιδιά μας"

The Disaster Artist (2017)

1. Όταν μια ταινία μιλάει για μια άλλη:
Το "The Disaster Artist" είναι η αληθινή ιστορία του "The Room" μιας από τις χειρότερες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ.
2. Όταν όλοι μιλάνε για τον Tommy:
Η αινιγματική προσωπικότητα του Tommy Wiseau που ως σεναριογράφος, σκηνοθέτης, παραγωγός και πρωταγωνιστής ήθελε η ταινία του "The Room" το 2003 να αντιμετωπιστεί ως ένα σοβαρό δράμα. Το κοινό το αποθέωσε ως σούπερ κωμωδία και κάπως έτσι γεννήθηκε μια από τις πιο καλτ ταινίες "τόσο κακή που είναι καλή".
3. Όταν κανείς δεν ξέρει τίποτα για τον Tommy:
Δύο χαρακτηριστικά είχε ο Tommy: μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και αστείρευτο χρήμα.
4. Όταν βλέπεις ταινία και δε βαριέσαι στιγμή:
Πολλές οι όμορφες στιγμές στην ταινία "The Disaster Artist", αλλά το πιο ενδιαφέρον τελικά είναι που όλα αυτά βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα.

Και η ζωή συνεχίζεται... ευτυχώς

Τα τραγούδια κρύβουν στιγμές

στιγμές που γίνεσαι πιο παιδί

από τους μαθητές σου

και απλά...

μπαίνεις μες στην τάξη 

και παίζεις μαζί τους

γιατί τα σκαθάρια το είχαν φιλοσοφήσει από τότε:

"Obladi oblada life goes on brahhh

Lala how the life goes on"

Siouxsie And The Banshees - Cities in Dust

We found you hiding
we found you lying
Choking on the dirt and sand
Your former glories
and all the stories
Dragged and washed with eager hands...

¨Στέλλα κοιμήσου"

"Στέλλα κοιμήσου"

1. Συγγραφέας και σκηνοθέτης ο Γιάννης Οικονομίδης (βραβευμένος για το "Σπιρτόκουτο")

2. Ένταση σε βαθμό υστερίας

3. Μια κλειδαρότρυπα για να παρακολουθήσουμε με ασφάλεια τις ιδέες και τις αξίες μας που όταν τις βλέπουμε στους άλλους γελάμε.

4. Υπόθεση: Μία οικογένεια, άκρως πατριαρχική. Πατέρας: το μεγάλο όνομα στον υπόκοσμο, η μία κόρη , η Στέλλα, θέλει να τινάξει στον αέρα τον επικείμενο αρραβώνα της με τον γιο ενός πολιτικού, επειδή ερωτεύτηκε έναν ηθοποιό. Αυτός ο αρραβώνας όμως πρέπει να γίνει οπωσδήποτε για να ξεπλύνει το μαφιόζικο όνομα της οικογένειας.

5. Όλοι οι ηθοποιοί καλλιεργούν το κλίμα της αναμονής, μέχρι να έρθει ο πατέρας. Στάθης Σταμουλακάτος: ένας έξω φρενών Αντώνης Γερακάρης (παντού πλέον στο διαδίκτυο και στις κουβέντες της πόλης) ο συγκλονιστικός πρωταγωνιστής του "Στέλλα κοιμήσου".

6. Όλοι οι ηθοποιοί εξαιρετικοί.

7. (Προσωπικό αυτό) Άλλη μια υπέροχη παράσταση που απόλαυσα ως ηθοποιό τον μαθητή μου (στη δευτέρα και στην πέμπτη δημοτικού) Θάνο Περιστέρη (Μάριος Αγγελής στην παράσταση). Περνούν τα χρόνια... αλλά περνούν όμορφα!!!

Νύχτα και ομίχλη

Το πιο δύσκολο ήταν να κοιτάς, αλλά όχι… είχε συνηθίσει να προσπερνά την αθλιότητα, μόνο εστίαζε στο κενό.

Δεν άντεχε τα πτώματα που είχαν στοιβαχτεί έξω από τους λάκκους, αλλά δεν τα έβλεπε. Μόνο την πρώτη φορά τα είδε, άρχισε να σκέφτεται κι αυτό από μόνο του τράβηξε όλη τη δύναμη που είχε μείνει στα χέρια.  Τον έκανε ορατό στους δεσμοφύλακες.

«Νύχτα και ομίχλη». Έτσι τους έλεγαν τους κρατούμενους σαν αυτόν. Η επιχείρηση ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 1941 με διαταγή του Χίτλερ. Με το κεφάλι έτοιμο να εκραγεί φυγαδεύτηκε νύχτα από τα κρατητήρια για άγνωστο προορισμό. Τους είπαν πως προορισμός τους ήταν η Γερμανία. Μια κομψή λέξη, για να μην πεις «θάνατος». Του ήταν αδιάφορο. Ίσως αυτό το τέλος να ήταν η λύτρωση.

Το σχέδιο του Χίτλερ; Όλοι οι κρατούμενοι «Νύχτα και ομίχλη» να εξαφανιστούν και να μην μπορεί να τους βρει κανείς. Ούτε δίκες ούτε εκτελεστικό απόσπασμα ούτε χαρτιά… απλά να χαθούν μια νύχτα στην ομίχλη.

Σκέψεις και συναισθήματα πετούσαν γύρω τους μέσα στο βαγόνι που τους μετέφερε από το άγνωστο κρατητήριο στο άγνωστο στρατόπεδο.

Το πιο δύσκολο ήταν να ακούς τους άλλους κρατούμενους να σωριάζονται στο έδαφος και η τελευταία διαμαρτυρία τους μια πνιχτή προσπάθεια να ανασάνουν, αλλά όχι… είχε συνηθίσει να απομονώνει τη φρίκη, μόνο ησυχία υπήρχε.

Το σχέδιο στα γερμανικά είχε δύο αρχικά Νι «Nacht und Nebel» και στο στρατόπεδο οι κρατούμενοι κουβαλούσαν στην πλάτη ένα κόκκινο Νι, για να ξεχωρίζουν από τους ποινικούς με τα πράσινα σύμβολα, αλλά αυτοί θύμιζαν τον Χριστό όπως κουβαλούσε τον σταυρό του.

Το πιο δύσκολο από όλα ήταν να σκέφτεσαι και να αισθάνεσαι, επειδή σκέψεις και συναισθήματα, τα είχε αφαιρέσει όλα ο πόλεμος.

Γιώργος Γιώτης, 29/9/2018

3 στο κόκκινο

Προσωπική άποψη: Ζηλιασκοπούλου Βίκυ 

Το βιβλίο «3 στο κόκκινο» έχει ως κεντρικό πρωταγωνιστή τον Μάρκο, ο οποίος μετακομίζει στη Σύρο για να διδάξει ως λέκτορας στο Πανεπιστήμιο. Όμως μαζί του κουβαλάει και το τραυματικό του παρελθόν που έχει επηρεάσει την ψυχική του υγεία σε τόσο μεγάλο βαθμό που η καθημερινότητα του κατακλύζεται από παραισθήσεις. 

Στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου παρακολουθούμε τη ζωή του Μάρκου στο νησί και οφείλω να ομολογήσω ότι με μπέρδεψε αρκετές φορές σχετικά με το τι είναι αληθινό και τι ψευδαίσθηση. Υπήρχαν κάποιες σκηνές που ήταν φανερό ότι πρόκειται για παραισθήσεις οι οποίες μάλιστα ήταν δοσμένες με πολύ περιγραφικό τρόπο. Ειδικά στην πρώτη τέτοια σκηνή που δεν ήξερα τι συμβαίνει μπερδεύτηκα αρκετά, ο συγγραφέας δημιούργησε μια σκηνή σαν από εφιάλτη και μάλιστα η περιγραφή ήταν τόσο καλή και έντονη που ήταν σαν να παρακολουθούσα ταινία. Υπήρχαν όμως και άλλες σκηνές που όταν εκδηλώθηκαν οι πρώτες υπόνοιες ότι δεν πρόκειται για την αληθινή ζωή άλλα είναι ψευδαίσθηση ταράχτηκα.

Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ