Το μόνο σίγουρο...

Έτσι όπως το απόγευμα εξαφανιζόταν, 

αφήνοντας πίσω το σκοτάδι, 

 η Αλίκη έριξε μια βουτιά στον καθρέφτη, 

 ο Μικρός Πρίγκιπας έχασε την ισορροπία του και κατρακυλούσε στον μικρό του πλανήτη 

 και ο Εγωιστής Γίγαντας έκλαιγε μόνος. 

Εκείνος πάλευε με το παρελθόν που είχε γίνει φάντασμα. 

 Από αυτά τα αστεία, ευτυχώς, 

 που με ένα τρύπιο σεντόνι κι ένα «μπουουου» 

κόβουν βόλτες στις παλιές κωμωδίες. 

Γέλασε. 

 Όμως σκέφτηκε πως 

άλλη μια μέρα έφυγε 

 που δε θα μπορούσε να θεωρήσει τον εαυτό του νικητή. 

Κοιτούσε έξω 

και το μόνο που θα μπορούσε να έχει σίγουρο και δικό του ήταν 

πως για μία ακόμη φορά είχε νυχτώσει…

Γιώργος Γιώτης (24/9/2016)

Κάτι καλό έφυγε...

Κατέβηκες για πρωινό, η θάλασσα λάδι. Δοκίμασες από τον μπουφέ λίγο από όλα με τη σκέψη πως κάποια στιγμή απαραίτητα πριν το μεσημέρι θα έπρεπε να έχεις χωνέψει, να ρίξεις μερικές βουτιές στη θάλασσα, να ξαναφάς, να κοιμηθείς κι όλο αυτό το ντόμινο σωριαζόταν εύκολα με μια μπουκιά ομελέτα παραπάνω. 
Τα χελιδονάκια είχαν τη φωλιά τους πάνω ακριβώς από το κεφάλι σου, τα μικρά τσίριζαν ότι πεινάνε όσο έβλεπαν μαζι τη μητέρα τους, κελαηδούσαν ότι τους λείπει όποτε εκείνη έβγαινε για ψώνια. Λέμε τώρα.
Και μετά βουτιές, βουτιές, βουτιές, βόλτες, βόλτες, βόλτες, ξενοιασιά. Κοίταξες καλύτερα έτσι όπως ξεθόλωναν όλα και σου φάνηκε πως άκουσες τη μουσική στις ελληνικές ταινίες όταν το όνειρο τελειώνει, όταν όλα είναι χειρότερα και σου μένει ένα ανόητο χαμόγελο και μια αδιόρατη αίσθηση πως κάτι καλό έφυγε και... κάτι σου λείπει...
Κι ύστερα έπιασε να βρέχει...

Γ.Γ. (11/9/2016)