Έχουν ξεκινήσει έργα στον δρόμο μας στην Άνω Γλυφάδα από το Πάσχα κι εδώ και κάποιες μέρες έχουν σταματήσει. Υποτίθεται θα μας προστάτευαν από πλημμύρες, αλλά έχουν βουλιάξει την περιοχή στη λάσπη. Δεν υπάρχει πουθενά άσφαλτος και τα πεζοδρόμια ακόμα είναι σπασμένα. Κολυμπάμε κάθε μέρα στο χώμα, το αναπνέουμε, το τρώμε και το πίνουμε έτσι όπως κατακάθεται παντού και σιγά σιγά το συνηθίζουμε.
Πήρα λοιπόν τηλέφωνο στη Γραμμή Δημότη να ρωτήσω πότε θα τελειώσουν τα έργα. Η πρώτη φωνή μόλις άκουσε πως ο δρόμος είναι μες στο χώμα και το χαλίκι δε χρειαζόταν τίποτε άλλο, είχε καταλάβει και με συνέδεσε με το Τμήμα Καθαριότητας. Εκεί βέβαια κατάλαβαν αμέσως το πρόβλημα και μου είπαν να πάρω στην Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου, μου έδωσαν το τηλέφωνο και μου ευχήθηκαν, δε θυμάμαι τι ακριβώς.
Η φωνή στην Τεχνική Υπηρεσία ήταν η πιο νυσταγμένη και η πιο ήρεμη που ακούστηκε τουλάχιστον στο δικό μου τηλέφωνο.
- Είναι θέμα εργολάβου, κύριε.
- Σπάμε τα αυτοκίνητά μας, κύριε.
- Σας καταλαβαίνω, κύριε.
- Πνιγόμαστε στη σκόνη, κύριε.
- Σας καταλαβαίνω, κύριε.
Η φωνή ακουγόταν όλο και πιο νυσταγμένη όλο και πιο ήρεμη σα να ήταν μαγνητοφωνημένη, ίδιο μήνυμα για κάθε παράπονο.
- Όλοι καταλαβαίνετε, αλλά δεν γίνεται κάτι…
- Ο εργολάβος ξέρει που έχει αναλάβει το έργο.
- Και δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα;
- Και φυσικά υπάρχει.
- Ποιο είναι;
- Ο εργολάβος το ξέρει.
- Και; Μας Το κρατάει για έκπληξη;
- Δεν τον γνωρίζουμε τον εργολάβο, κύριε. Με ειρωνεύεστε;
- Κι αυτό το καταλάβατε;
Κάτι του ευχήθηκα, κάτι μου ευχήθηκε.
Δε θυμάμαι τι ακριβώς. Σε όσους διηγήθηκα τη συνομιλία κούνησαν το κεφάλι:
«Και τι τους πήρες; Δεν ήξερες τι θα γίνει;»
Υ.Γ.
Δεν πρόκειται να σταματήσω να γράφω για αυτά τα χάλια.
Μέχρι κάποιος να ενδιαφερθεί και να δώσει λύση.
Αν συναντήσετε πάλι αυτούς τους αρνητικούς ανθρώπους, ξέρετε αυτούς που ποτέ δε φταίνε, ποτέ δε συγχωρούν, ποτέ δε γλιστρούν έξω από το θυμό τους,
προς θεού μη χάσετε για κανέναν λόγο
την ψυχραιμία σας.
Βρείτε άλλους λόγους
που σας κάνουν να νιώθετε τυχεροί
και ψιθυρίστε τον στίχο του Αγγελάκα
"Διάολε φύγε από μπροστά μου,
μου κρύβεις το θεό"
Κι αν γίνεται να μιμηθείτε και τη φωνή του.
Κλείστε τα αυτιά σας.
Θα ακουστεί ένα μπαμ
που θα σκορπίσει
όλες τις ενοχές σας...
Όλο το σχολείο θυμίζει ποταμόπλοιο που κυλάει αργά όπως και τα λεπτά...Είναι ακριβώς αυτό το δεκάλεπτο που διασκεδάζω πιο πολύ από όλη τη μέρα μου. Όχι, επειδή σχολάω όμως. Ναι, είναι λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι και τα παιδιά της πρώτης βιάζονται να μαζέψουν τις τσάντες τους. Σε λίγο θα δουν τη μαμά, τη γιαγιά, τον παππού, κάποιον τελοσπάντων τυχερό και πρόθυμο να ακούσει την πρώτη γκρίνια «πεινάω», «η Έφη δεν είναι φίλη μου», «ο δάσκαλος σήμερα μας φώναξε», «ο Βασίλης μου πήρε την αγαπημένη μου τάπα».
Λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι όμως, τα παιδιά της τάξης μου χαμογελάνε. Μαζεύουν τα πράγματα και πλησιάζουν στην έδρα. Δεν ξαπλώνουν βέβαια, αλλά όλο το υπόλοιπο σκηνικό θυμίζει ψυχανάλυση.
Η Δανάη διηγείται τις στιγμές που είναι μόνη στο σπίτι κι ακούει κλασική μουσική στο youtube γιατί μια μέρα θα γίνει μουσικός. Ο Θανάσης περιγράφει σε ποια σημεία στο προαύλιο κρύβονται τα μυρμήγκια και πώς ο ίδιος βρίσκει κόλπα να τα κρύβει με πετρούλες, φυλλαράκια να μην τα εντοπίσουν τα υπόλοιπα παιδιά αλλά και μεγάλα ζώα που έρχονται και κόβουν βόλτες το βράδυ στο σχολείο. Και η συζήτηση πηγαίνει από μόνη της στις μαμάδες…
Η Ελένη λέει για τη δική της που έχει ένα πολύ καλό κομπιούτερ, το καλύτερο που υπάρχει, που δεν το πιάνει καμιά αρρώστια.
Ο Κωνσταντίνος με κοιτάει και δε μιλάει, μου δείχνει τη Νικολέτα που κρύφτηκε κάτω από το θρανίο, για να τρομάξει τον διπλανό της και το βλέμμα του αναρωτιέται πότε χτυπάει το κουδούνι. Ο Θανάσης λέει πως η δική του μαμά διαβάζει πολλά βιβλία, γιατί δουλεύει στην τράπεζα και η Δανάη λέει πως η δική της μαμά παίζει πιάνο.
Και ο Κωνσταντίνος μου κάνει νόημα, μου ψιθυρίζει στ’ αυτί «η δική μου μαμά είναι απλή». Ούτε ακούω καλά ούτε καταλαβαίνω και το δείχνω κουνώντας το κεφάλι δεξιά κι αριστερά. Επαναλαμβάνει δύο φορές ακόμη πιο ψιθυριστά και πιο κοντά στο αυτί μου «απλή μαμά, απλή μαμά». Και τότε ακριβώς χτυπάει το κουδούνι και το ωραιότερο δεκάλεπτο τελειώνει…
Γ.Γ. (9/6/2016)
Εικόνα: Katerina Mertikas - Dusk is Here
