Μάιος

Σκόνη στον άνεμο 

και καλλιτεχνικά κόκκινη. 

Ο Μάιος καταφθάνει 

ψεκασμένος, σκονισμένος 

και μάλλον καθόλου σκοτισμένος,

επαναλαμβάνοντας φάλτσα

το ρεφρέν του Dust in the Wind.

Βράδυ Σαββάτου ...

Να πλησιάζει βράδυ Σαββάτου

με πονοκέφαλο τριών ημερών -χωρίς πυρετό-

και υποψία μιας ακόμη βδομάδας

που σε κρυφοκοιτάζει όπως τρέμεις

να δει αν ήρθε η σειρά της

να αρπάξει το μικρόφωνο

και να φωνάζει ξανά μες στ’ αυτί σου.

Ο κύκλος του νερού

Ο χρόνος σταματάει για λίγο 

και τα μάτια σου να λένε πως

«Ό,τι μας έμεινε είναι αυτή η σιωπή».

Η σιωπή που ξέρουμε 

πως δεν είναι δική μας στα σίγουρα

και σέρνεται στο σκοτάδι.

Το σκοτάδι που σα να ακούει 

τον ήλιο έξω να ανεβαίνει

και τότε κρύβεται μαζί μας.

Εμάς που κάτω από τις κουβέρτες

βλέπουμε το νερό να ανεβαίνει 

να κάνει κύκλο και να σταματάει τον χρόνο.

Εικόνα: City at the top of a waterfall. artwork by Chen Zhe

Βυθός = θάλασσα

Θέλησε να φανταστεί τη θάλασσα 

γεμάτη ζωή. 

Έκλεισε την τηλεόραση 

και μοιράστηκε τους μαρκαδόρους του 

με τα παιδιά της τάξης του. 

Μια μέρα που ο βυθός 

σήμαινε φόβο.

Άσπρη θάλασσα

Δεν είχε πάνω του 

τα βλέμματα των άλλων,

αλλά κουβαλούσε μια όρεξη 

να αστειευτεί με όλους.

Δεν έψαχνε λόγια.

Δε θα απαντούσε στις ερωτήσεις τους.

Έκοψε δρόμο από το παράθυρό μου 

και σκαρφάλωσε στα κλαδιά 

που χάνονταν ψηλά.

Τον κατάπιε μια άσπρη θάλασσα 

που κρεμόταν και κουνιόταν 

μπροστά στα μάτια μας.

Μέσα του ένα παιδί 

έτρεμε από χαρά

έτσι όπως φανταζόταν το όνειρο

σα δώρο 

να ξετυλίγεται μπροστά του...

Εικόνα: Jean Deletre, Artodyssey

Πολύ νωρίς

Δεν αποφάσισε αυτός 

πώς θα έρθουν τα πράγματα στη ζωή του.

Στις παρέες χαμηλώνει τη φωνή 

και μιλάει για εκείνη την ψευδαίσθηση 

πως έχει ακόμη επιλογές.

Σε μια παλιά γραφομηχανή 

χτυπάει ξανά και ξανά 

πως νιώθει προδομένος 

και δε φοβάται τη μοναξιά.

Μπορεί και ταξιδεύει

μες στη μέρα αόρατος.

Μόνο …

Μόνο την ώρα που βγαίνει απ’ τ’ όνειρο 

βλέπει με τεράστια γράμματα τη λέξη 

«ΤΕΛΟΣ» 

και δεν μπορεί να το παλέψει.

Και είναι νωρίς, 

πολύ νωρίς και πρωί.

Οι λέξεις

Ξεστόμιζε λέξεις κι απολάμβανε να τις νιώθει να μη φεύγουν, να μένουν εκεί κοντά του κι αλλάζοντας νόημα και σχήμα, άλλοτε να γίνονται πιο στρογγυλές κι όσο περνούσε η ώρα κοφτές και λείες, να μεγαλώνουν τη θλίψη του.
Έβλεπε όνειρα έγχρωμα που έπεφταν με δύναμη στο φως κι έσπαγαν σε κομμάτια τα πρόσωπα κι έσβηναν οι φωνές.
Οι λέξεις έλιωναν.
Οι λέξεις που ξεστόμιζε.
Κι απολάμβανε...

Εικόνα: Sally Bartos

Άνοιξη λοιπόν ...

Άνοιξη λοιπόν …

23 βαθμοί, 
ανοιχτά παράθυρα 
και στο βάθος η θάλασσα.

Όμως ήχοι
από κάτι συννεφιασμένο που απειλεί να επιστρέψει
εικόνες
με χρώματα που ξεβάφουν το γαλάζιο
και μυρωδιές
από χώμα βρεγμένο και ξερά φύλλα
με κάνουν να μην πολυπιστεύω πια
ό,τι έχω μπροστά μου.

Άνοιξη όμως …

Σημειώσεις

Γι' αυτό κρατώ σημειώσεις:
1. Να θυμηθώ τα όνειρα
2. Να φέρω στο μυαλό πάλι στιγμές
3. Να μην ξεχάσω συναισθήματα
4. Να προσπαθήσω να ξαναγίνω παιδί
5. Να καταφέρω τα παραπάνω

Εικόνα: Iwona Lifsches

Να μιλήσει ο ήλιος ...

Θα έπρεπε ο ήλιος να βγει και να μιλήσει. 

Όχι βέβαια να κοκκινίσει από ντροπή και να τρέμει.

Να μιλήσει δυνατά και καθαρά στο μικρόφωνο 

και να βάλει τα σύννεφα στη θέση τους.

Έχει χρέος.

Όχι σ’ αυτούς που με συνένοχη σιωπή 

τα ρίχνουν όλα στον κακό τους τον καιρό.

Να κοιτάξει στα μάτια τα παιδιά 

που ζωγράφισαν άλλους ήλιους 

- τεράστιους και ψεύτικους όμως - 

με κόκκινα μπιμπίκια σα λάμπες 

και στριμωγμένους σε σοφίτες και πατάρια 

πολύχρωμων μονοκατοικιών.

Εικόνα: Telemark, Norway