Ο Johny θα ήταν καλά ...

Κινήθηκε πιο γρήγορα.
Με φευγάτους ήχους πίσω.
Ο καιρός κι αυτός γελούσε.
Κατέβηκε την κατηφόρα.
Το τραγούδι επέμενε, 
αλλά εκείνος δεν ανησυχούσε.
Λογικά με τόσα παρακάλια
ο Johnny θα ήταν καλά …

Μοιάζουν ίδια, αλλά ...

Μοιάζουν ίδια, αλλά ...
Κάθε παιδί διαφορετική ιστορία. 
Γ: απόμακρος, 
με δυσκολία στηρίζει το κεφάλι, 
απαντά ξεψυχισμένα, 
δείχνει να τα έχει παρατήσει.
Κορίτσι (δε θυμάμαι όνομα): δεν έχω άποψη, η δασκάλα μου είπε χαμηλόφωνα για φοβίες.
Κ: κοιτούσε τον Δ. όσο χτυπούσε τα μολύβια και τη δασκάλα να ελέγξει αν είναι θυμωμένη και πόσο.
Μ.: ο μόνος που έδειξε διάθεση για επικοινωνία, μου ανέλυσε τα πάντα για τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ, κουνούσε τα χέρια με άνεση. Χρειάζεται καρότσι.
Δ.: ευαίσθητος, ψάχνει δικαιολογίες γιατί δεν κολύμπησε πολλή ώρα,
βυθίζεται στην αγκαλιά της δασκάλας του,
έπειτα παίρνει το κουτί με τις πλαστελίνες
και της υπόσχεται τα ωραιότερα γλυκά.
Είναι ο μόνος που περπατάει (με κάποια δυσκολία)
Τους χαιρέτησα ανανεώνοντας τη συνάντησή μας για την Παρασκευή.
Το κορίτσι είχε φύγει για θεραπεία και οι υπόλοιποι χάζευαν στο διαδραστικό πίνακα τα βίντεο που διάλεξε η δασκάλα. Με χαιρέτησε μόνο ο Μ. "Κύριε Γιώργο, πείτε στα παιδιά σας πως όλοι εδώ είμαστε ..."
Η δασκάλα ήταν απορροφημένη στο τετράδιο επικοινωνίας.
Οι υπόλοιποι τρεις περίμεναν τον χαρακτηρισμό.
Ο Μ. χαμογέλασε, κλείνοντας το μάτι:
"... είμαστε Ολυμπιακοί, να τους πείτε, κύριε Γιώργο"