Τέρμα η μουσική

Είσαι ένας ήσυχος ανθρωπάκος
οδηγείς την ώρα που πέφτει το απόγευμα
και ξαφνικά θυμάσαι
πως κάποτε ήσουν κι εσύ παιδί.
Δυναμώνεις τη μουσική
όλο και περισσότερο
όσο η κόρη σου σε σκουντάει
"μπαμπά, μας κοιτάνε!!!"

Στο βάθος του ονείρου όμως ...

Στο χτεσινό όνειρο 
ο χρόνος κυλούσε 
σαν αλκοόλ στα ποτήρια φίλων, 
πετούσε 
ίδιος με παλιά μελωδία 
πάνω από τον μεσημεριανό ύπνο, 
λέρωνε
όπως το κόκκινο
στα μάγουλα ερωτευμένου κοριτσιού.
Στο βάθος του ονείρου όμως,
δεν υπήρχε σκιά,
μόνο τα μάτια σου με κοίταζαν
και πάνω τους το γαλάζιο
που βουρκώνει.

Εικόνα: Henri Matisse, Le bonheur de vivre (1905-6)

Η τελική ανταμοιβή

Συμμάζευα όλη μέρα 
βιβλία, σημειώσεις, 
χαρτιά γραμμένα, λευκά.
Έφτιαχνα αρχεία με καταλόγους. 
Πετούσα ό,τι έπειθα τον εαυτό μου 
πως δε χρειάζομαι πλέον.

Και στο μυαλό μου ήδη
από νωρίς το απόγευμα
η τελική ανταμοιβή
και σα να έβλεπα κάπου γραμμένη
τη φράση ολόκληρη.

Είχε νυχτώσει για τα καλά.
Στρίμωξα το χαρτομάνι
κάτω από το τραπέζι
Κι από το σωρό
τράβηξα ένα χαρτί.
«Προλαβαίνω μια αντίδραση,
μόνο αν την προβλέψω».

Χτύπησα στη μηχανή αναζήτησης:
«ΠΙΝΑΚΑΣ»

Διάβασα ένα άλλο χαρτί:
«Το 99% είναι νεώτεροι από μένα.
Το 80% κοιμήθηκαν
με ένα ταμπελάκι στο λαιμό».

Η μηχανή ξερνάει στα κεφαλαία:
«ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ».

Βρίσκω άλλο κείμενο:
«Απεβίωσαν σε ηλικία
που πλησιάζει τη δική μου».

Η μηχανή απαντά:
«Ο ΝΤΑΛΙ ΣΤΑ 6 ΤΟΥ
ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΑΓΕΙΡΑΣ».

«Ξαναζώ το παρελθόν
και το συγκρίνω
με ό,τι με περιβάλλει
όσο ακούω μια φωνή
που με προτρέπει
ξανά και ξανά
να ζήσω όπως όπως
ό,τι μου μένει.
Δεν έχω καμία όρεξη
να αρχίσω τρέλες».

Η μηχανή με ειρωνεύεται:
«Ο ΜΙΡΟ ΠΕΘΑΝΕ
90 ΧΡΟΝΩΝ».

Το θυμάμαι το επόμενο κείμενο.
Είχα κλειστεί στο δωμάτιο,
το έγραψα
και μετά το έκρυψα:
«Σα να βγήκα
από μια μαγική παράσταση
και τώρα όλα γύρω μου
είναι γκρίζα …
το κοστούμι μου πολύχρωμο
αλλά από πιο φθηνό ύφασμα».

Η μηχανή δε με λυπάται,
μου πετάει στα μούτρα
έναν πίνακα του Magritte
χωρίς καμιά εξήγηση.

Η εικόνα: Rene Magritte, Homesickness (1940).

Χαμόγελα

Το αριστερό χέρι 
πασπαλισμένο με θερμαντική αλοιφή 
καίγεται και μυρίζει μέντα. 
Η κόρη μου 
παρακολουθεί mad awards 
και όλη η γειτονιά μαζί της στο πόδι 
με Νίνο και Κόκκινα Χαλιά.
Τουλάχιστον μπορώ
να γράφω στον υπολογιστή
μηνύματα στους φίλους.
Δυσκολεύομαι μόνο
δεν μπορώ με το δεξί
να αλλάξω γραμματοσειρά και
να γράψω
χαμόγελα :)

Εικόνα από Alice Vegrova

Το μέλλον

Ποιος θα σταθεί σε χαμόγελα 
πίσω από εικόνες εξαθλίωσης 
κι ενός κόσμου που καταρρέει; 
Ποιος θα πιάσει 
τις βρισιές μέσα από σφιχτά χείλη 
και τις μυρωδιές από ύποπτα μαγειρέματα;
Κάποιος να ανακατέψει
επειγόντως τις μπογιές,
για να χρωματίσει την κατάντια μας
γιατί το μέλλον ποζάρει γυμνό.

Η εικόνα: "Evening on Karl Johan Street," by Edvard Munch, 1892

Κλέφτης ποδηλάτου

Τα παιδικά μου καλοκαίρια

ήταν βουτηγμένα

στο άγχος των εξετάσεων.

Έπρεπε να αποστηθίσω ευρωπαϊκές πρωτεύουσες

αλλά τις μπέρδευα με πεδία μαχών

και τους τύπους της φυσικής

τους έβρισκα ανακατεμένους με κανόνες γραμματικής

που έμοιαζαν τελικά με προσκοπικά τραγούδια.

Ήθελα να βγω να κάνω ποδήλατο,

αλλά δεν μπορούσα να συγκρατήσω

ονόματα, χρονολογίες, τύπους, κανόνες.

Όλα ένα κουβάρι.

Η βιβλιοθήκη στέναζε από το βάρος των βιβλίων

που είχαν καταφέρει

όλη τη χρονιά δόλιοι πλασιέ

να πουλήσουν στη μητέρα μου,

εκείνη με κοιτούσε με παράπονο

που οι σελίδες τους παρέμεναν άκοπες

κι εγώ κοιτούσα έξω από το παράθυρο

με το φόβο πως θα περνούσε το καλοκαίρι

χωρίς να το πάρω είδηση.

Εκείνο το μεσημέρι φοβήθηκα στ’  αλήθεια.

Μέναμε στο ισόγειο.

Είδα μία σκιά να γλιστράει σκυφτή

έξω από το παράθυρο.

Έτρεξα να προλάβω.

Δεν ήταν το καλοκαίρι που έφευγε στα κλεφτά.

Δεν υπήρχε κανείς.

Η σκιά είχε φτάσει ήδη

στο τέλος του δρόμου

με το ποδήλατο

που είχα αφήσει ξεκλείδωτο.

Πραγματικό σχολείο

Σε ένα ιδεατό σχολείο 
τα παιδάκια θα κάθονταν στα θρανία τους.
Στο πραγματικό σχολείο όμως 
έχει αρχίσει το μάθημα 
και όρθιοι ακόμη μαθητές και μαθήτριες
γυρίζουν σβούρες,
τρώνε σάντουιτς
ή στην καλύτερη περίπτωση
σου ζητούν την άδεια να πάνε για νερό.
Στις αθλητικές δραστηριότητες ενός ιδεατού σχολείου
τα παιδάκια με το χαμόγελο στα χείλη
θα παρακολουθούσαν το διευθυντή
να τεντώνει το τόξο
και να σημαδεύει το βέλος στο κέντρο.
Στις αθλητικές δραστηριότητες του πραγματικού σχολείου όμως
ποια πέρδικα κλαίει το περδικάκι της
για το βέλος που ξέφυγε;
Σε ένα ιδεατό σχολείο
τα παιδιά σε κοιτούν στα μάτια,
ξέρουν όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης
και πριν βγει κάποια από αυτές,
πριν το γράψουν τα βιβλία,
αυτά ξέρουν.
Στο πραγματικό σχολείο
τα παιδιά έχουν μπερδευτεί:
«Είναι η Γερμανία στην Ευρώπη ή στην Αφρική;»
Στο ιδεατό σχολείο
δάσκαλοι και δασκάλες στο γραφείο
ανταλλάσσουν απόψεις,
μαθαίνει ο ένας από τον άλλον.
Στο πραγματικό σχολείο όμως
όλα είναι καλύτερα.
Οι πάντες γνωρίζουν τα πάντα.

(εικόνα: Edward Lamson Henry, A Country School)