Πίσσα και πούπουλα

Σήμερα οι δρόμοι ήταν γεμάτοι πίσσα.
Οι δήμαρχοι την τελευταία τους μέρα αποφάσισαν να το ρίξουν στα έργα.
Όλοι οι δρόμοι κλειστοί από φορτηγά.
Πάρκαρα μακριά και περπάτησα.
Κοιτούσα ασυναίσθητα ψηλά στα μπαλκόνια στενοχωρημένος που για μια ακόμη φορά μας περνάνε για ζώα και μας δουλεύουν τόσο απροκάλυπτα.
...Και τότε ...
είδα όλους έξω στα μπαλκόνια ψηλά
να τινάζουν κομμένα μαξιλάρια και στρώματα
και στον αέρα πούπουλα να καθρεφτίζουν τον ενθουσιασμό τους.
Ναι, μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε ...
"εμείς δεν έχουμε μνήμη"

Ιστολόγιο σχολείου

Πήγα στην ενημέρωση γονέων στο 3ο Γυμνάσιο Γλυφάδας και με περίμενε μία έκπληξη. Τα παιδιά με τη βοήθεια του καθηγητή της Τεχνολογίας έχουν ετοιμάσει ένα blog. Τι πιο δημιουργικό να εμπνεύσεις τα παιδιά να τροφοδοτούν ένα blog και να γράφουν για ένα περιοδικό. Δείτε κι εσείς και βάλτε το στα υπόψη:
Διάλειμμα

Όνειρο ήταν ...

Αθήνα … δρόμοι σκοτεινοί και σε κάθε διασταύρωση μπλόκο … ή μάλλον Ζάκυνθος … έχω την αίσθηση πως οδηγώ μισή ώρα χωρίς να δω πινακίδα. Κάθε τόσο ρωτώ «Ξέρει κανείς πού βρισκόμαστε;» … βουβά πρόσωπα στα πίσω καθίσματα η Χαρά με τα παιδιά και δίπλα μου ο Βαγγέλης αγκαλιά με μια τηλεόραση. Μπαίνω σε ένα στενό και βλέπω φώτα να έρχονται κατά πάνω μου. Τελευταία στιγμή κόβω δεξιά, ανοίγει μια πόρτα, είναι και οι τρεις γνωστοί, δε θυμάμαι κανέναν, ούτε όνομα ούτε πού τους ξέρω, λένε ξανά και ξανά το όνομά μου, τους ρωτώ «πού βρίσκομαι;», τα πρόσωπά τους αλλάζουν, γίνονται κάποιοι άλλοι γνωστοί που δε θυμάμαι καλά και μου δίνουν την ίδια απάντηση «Ιδέα δεν έχουμε». Ξανά στο αυτοκίνητο, το οποίο στο μεταξύ έχει μικρύνει … οι χώροι του, τα κυβικά του, δε θα βγάλω ανηφόρα και πατάω γκάζι, μπαίνω στην αντίθετη λωρίδα μιας λεωφόρου … τα μάτια των αστυνομικών πάνω μου … έχουν βγει όλοι στους δρόμους. Άλλοι ρυθμίζουν την κυκλοφορία, άλλοι για έλεγχο στα μπλόκα, κάποιοι διαμαρτύρονται για τους μισθούς και μερικοί ενώ είναι συνταξιούχοι θέλουν να ξαναγυρίσουν στην υπηρεσία. Βγαίνω από το αυτοκίνητο να το σπρώξω … έχει γίνει μικρό σαν τα συγκρουόμενα στο λούνα παρκ. Τότε πού χωρούσαν οι υπόλοιποι; Η Χαρά και τα παιδιά έχουν περάσει απέναντι και περπατάνε. Ο Βαγγέλης με την τηλεόραση; Χτυπά το τηλέφωνο … ψάχνω στις τσέπες … μια πινακίδα μπροστά μου … τα χάνω και τη διαβάζω ολόκληρη … την πρώτη πινακίδα που συνάντησα δεν τη διάβασα ολόκληρη …
Ol… St
Αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος πως έδειχνε το δρόμο για το Ολυμπιακό Στάδιο. Οι τάξεις των αστυνομικών έχουν πυκνώσει … δεν σπρώχνω πλέον κανένα αυτοκίνητο … μίκρυνε και χάθηκε όπως σε ένα μυθιστόρημα του Μπορίς Βιαν που μίκραινε ο κόσμος δύο εραστών και όλο το σκηνικό θύμιζε λίγο και το τραγούδι «Ο Μαγαπάς κι η Σαγαπώ» του Μαχαιρίτσα, αλλά εγώ ήμουν τώρα μόνος, η Χαρά και τα παιδιά εξαφανισμένοι στο τέλος του δρόμου, το τηλέφωνο δε χτυπούσε και το τοπίο έπαψε να θυμίζει Αθήνα … τόσοι ένστολοι και τόσα μπλόκα μόνο στο Ανατολικό Βερολίνο πριν το 90, όπως στο «Goodbye Lenin». Γύρισα να δω αν η πινακίδα ήταν στα γερμανικά … δεν ακουγόταν αέρας … το σκοτάδι διαλυόταν … τα τζιτζίκια έπιαναν δουλειά κι εγώ πέταξα το σεντόνι και έτρεξα προς το παράθυρο. Η θάλασσα χωρίς κύμα αλλά στο βαθύ μπλε … άρα κρύα μετά τα χτεσινά μποφόρ

Στο λεωφορείο

8 το πρωί. Λεωφορείο 732. Δεν έχω εισιτήριο. Μπαίνω. Κάνω το κορόιδο. Κι αν μπει ελεγκτής; Οι φήμες λένε πως όσοι δεν ακυρώνουν κανονικά το εισιτήριο θα "δίνονται" στη δημοσιότητα ως εχθροί του κράτους και προδότες της δημοκρατίας. Οι περιουσίες τους θα δημεύονται και οι ίδιοι θα στιγματίζονται για πάντα. Ιδρώνω. Δεν κάνει ζέστη. Θα με καταλάβουν. Στην πρώτη στάση ανεβαίνει κύριος με κοστούμι. Περίεργα χρώματα! Γκρι που θυμίζει ... ναι ... μοιάζει με ... είναι ακριβώς τα ρούχα ενός ... Στο τζάμι διακρίνω τα μαλλιά μου που πετάνε καθώς κατεβαίνω.

Μακεδονικός Αγώνας