Ο Κούρος της Αναβύσσου

Ήμασταν στην αίθουσα πληροφορικής του 8ου Δημοτικού Σχολείου Βύρωνα. Τα παιδιά κοιτούσαν εμάς τους μεγάλους όσο θαυμάζαμε τον τρισδιάστατο εκτυπωτή να γεννάει μπροστά στα μάτια μας ένα αντίγραφο του Κούρου της Αναβύσσου. Ο Άρης μου έδωσε ένα μικρότερο αντίγραφο από αυτό που "τυπωνόταν". Χάζευα τις λεπτομέρειες και προσπαθούσα να κρατηθώ από τη στιγμή. Ο Χάρης χαμογελούσε. "Δικό σου", μου είπαν κι οι δυο μαζί. Ήταν το ίδιο αίσθημα, όταν άπειρα χρόνια πριν κάποιος μου χάρισε το πρώτο πλαστικό στρατιωτάκι. Ώρες αργότερα περπατούσα στο κέντρο της Αθήνας. Έβλεπα τα σπίτια με διαφορετικό μάτι. Οι κολόνες είχαν το σχήμα του κούρου της Αναβύσσου. Τότε κάποιος με σκούντηξε. Πριν προλάβω να φοβηθώ με προσπέρασε. Μιλούσε στο τηλέφωνο. "Δεν πρόκειται να δουλέψω περισσότερο για κανέναν και τίποτε", έλεγε. "Να χαρώ, αν κερδίσω χρήματα, αλλιώς ποιος ο λόγος;" Δε με κοιτούσε στα μάτια, όμως ένιωθα πως ήθελε να μου αλλάξει τα μυαλά. "Τσάμπα ενθουσιάζεσαι με το παραμικρό στη δουλειά σου" τον άκουγα να μου λέει. Έσφιγγα τον μικρό πλαστικό κούρο κι ένιωθα πως φτιάχτηκε για να μου θυμίζει πόσο λάθος πήρα τη ζωή μου. Όλοι γύρω μου ήταν ρεαλιστές και ήθελαν να πετάξω από πάνω μου τον ψευτορομαντισμό. Χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα μέσα σε ένα βιβλιοπωλείο. Άρχισα να ξεφυλλίζω τα βιβλία στις προθήκες μήπως απαντήσουν στην ανησυχία μου. Σαν να είχαν γραφτεί για να μου μιλήσουν. Και μου μίλησαν: "Επιτυχία είναι ν' ανησυχείς για το παραμικρό. Εκτός από το χρήμα". "Η επιστήμη είναι ένα υπέροχο πράγμα, αν δε χρειάζεται να βγάλεις το ψωμί σου από αυτήν". "Όπου πας να πηγαίνεις με όλη σου την καρδιά". "Η τέχνη υπάρχει για να δώσει στη ζωή σχήμα" Γ.Γ. 14/2/2025