11:11 όλοι μοναδικοί όλοι ίσοι

Γύρισα σπίτι κι ακόμη στο μυαλό μου είχα τα λόγια που άκουσα. Άρχισα να διαβάζω το βιβλίο. "Καμιά φορά άλλωστε οι μεγαλύτερες δυνάμεις μας βρίσκονται εκεί όπου πιστεύουμε ότι εντοπίζεται η αδυναμία μας". Πόση δύναμη έχουν κάποιοι άνθρωποι! Βουνό τα προβλήματα κι αυτοί απλά χαμογελούν και λένε: "Δεν υπάρχουν προβλήματα παρά μόνο λύσεις. Θα κερδίσω δημιουργώντας και σκορπίζοντας φως". Χωρίς να το καταλάβω έφτασα στη σελίδα 30. Ένας κόμπος στον λαιμό και ταυτόχρονα ένα χαμόγελο που ξεκινούσε από τα χείλη κι αγκάλιαζε όλες τις σκέψεις μου. Είχαν θολώσει και τα μάτια μου. Σταμάτησα. Διάλεξα έναν σελιδοδείκτη στην τύχη. Κίτρινο χαρτόνι και κλεισμένο μέσα σε ζελατίνα κλωνάρι δενδρολίβανο. Θυμήθηκα την επίσκεψη στον Οίκο Τυφλών με τα παιδιά της πρώτης πριν χρόνια... Την επόμενη μέρα έπεφτα κι εγώ συνεχώς πάνω στους ίδιους αριθμούς και δεν ήξερα πώς να το εξηγήσω. "11:11 όλοι μοναδικοί όλοι ίσοι" (Δευτέρα 9/12 ο Δημήτρης Παπανικολάου επισκέφτηκε το σχολείο μας. Μια εκδήλωση που οργάνωσε ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του 11ου Δημοτικού Σχολείου Βύρωνα. Νάτο πάλι το 11).