Κάστρο Άργους

Ανέβαινα παλεύοντας με εικασίες και φόβους, επηρεασμένος πολύ από τις τελευταίες σελίδες που διάβασα με τον καφέ έξω από το νοσοκομείο του Άργους. Στην οθόνη του αυτοκινήτου ο οδικός χαρτης της περιοχής θύμιζε το κεφάλι κάποιου αρπακτικού με το κάστρο να βρίσκεται στην άκρη της φτερούγας. Το κάστρο που τώρα έμοιαζε πολύ με στέμμα στο κεφάλι ενός δράκου... Οι αρχικές πληροφορίες με περίμεναν λίγο πριν την είσοδο. Στριμωγμένα κείμενα και σχέδια σε ένα ορθογώνιο πλαίσιο και μια φωτεινή κηλίδα έκρυβε κάθε φορά το τέλος. Το όνομα του κάστρου Λάρισα. Μια Λάρισα στο Άργος. Ο Στράβωνας έγραψε πως μια ομάδα Πελασγών ήταν οι νονοί. Η αρχαία και μεσαιωνική ακρόπολη του Άργους. Και σε όλες τις εποχές συνέβαινε κάτι σημαντικό. Τα Μακριά Τείχη που έφταναν ως το Ναύπλιο τον 5ο π.Χ. αιώνα. Οι πειρατές του επόμενου αιώνα που κατέκλυζαν τον αργολικό κόλπο και πουλούσαν τα κλοπιμαία τους στην περιοχή. Ο Πύρρος της Ηπείρου που σκοτώθηκε σ' αυτή την πόλη, όταν του ήρθε ένα κεραμίδι στο κεφάλι από μια φτωχή ηλικιωμένη γυναίκα. Στην επόμενη σκηνή οι Αργείοι πολεμούσαν μεταξύ τους, χωρισμένοι σε φιλορωμαίους και αντι-ρωμαίους, πιο μετά έφευγαν στα σκλαβοπάζαρα ως αιχμάλωτοι των Οστρογότθων, αργότερα οι Βυζαντινοί, οι Σταυροφόροι, οι Οθωμανοί, ο Δημήτριος Υψηλάντης... Ένα σμήνος πουλιά απογειώθηκε από τα αγριολούλουδα, ίσως ξαφνιασμένο από κάτι. Διεγραψε στον ουρανό το ίδιο σχήμα που είχα δει στην οθόνη ως χάρτη. Κατέβαινα προς το αυτοκίνητο κι έπαιρνα συνέχεια φωτογραφίες. Τη θέα εξω από την είσοδο του κάστρου, κάτω από τα τείχη, τα σύννεφα που κι αυτά άρχισα να τα βλέπω σε αλλόκοτα σχήματα. Μέσα στο αυτοκίνητο το πόδι μου έτρεμε με την ιδέα πως είχα μπερδευτεί και δεν είχα βάλει σωστά την όπισθεν. Μπροστά μου έχασκε ο γκρεμός που είχα χιλιοφωτογραφίσει. Στο μυαλό μου ήδη είχα καταβαραθρωθεί στον πραγματικό φόβο. Στη θεση του συνοδηγού το βιβλίο που με είχε επηρεάσει τόσο. "Όχι, δε θα πω τον τίτλο" ψιθύριζα και μόνο, όταν το άφησα στο πίσω κάθισμα ένιωσα λίγο καλύτερα. 3/3/2025