Βελιγράδι

Πάντα κάτι σου αφήνει ένα ταξίδι. Η αναμονή πριν, η περιπέτεια κατά τη διάρκεια και οι αναμνήσεις μετά. Ξαναζώ τις στιγμές στο Βελιγράδι μέσα από τις φωτογραφίες. Το ξενοδοχείο Moskva στην άκρη του δρόμου όπου μένουμε. Η kneza Mihaila, το παλιότερο και ίσως πολυτιμότερο αξιοθέατο της πόλης, ένας πεζόδρομος αφιερωμένος στον διαφωτιστή πρίγκιπα της Σερβίας που προώθησε την ιδέα μιας βαλκανικής συμμαχίας εναντίον των Οθωμανών. Η Πλατεία Δημοκρατίας με το Εθνικό Θέατρο, το Εθνικό Μουσείο και το Άγαλμα του Πρίγκιπα Μιχαήλ. Το αιώνιο σύμβολο της πόλης, το Φρούριο Kalemegdan στη συμβολή των δυο ποταμών, του Δούναβη και του Σάββα. Από κάτω ο πύργος Nebojsa, όπου σκότωσαν τον δικό μας Ρήγα Βελεστινλή. Ο Άγιος Σάββας, ο πιο εντυπωσιακός και ο μεγαλύτερος ορθόδοξος ναός στα Βαλκάνια. Το ατμοσφαιρικό Ζεμούν με τον εμβληματικό πύργο της χιλιετίας. Η Skadarlija, η μποέμ γειτονιά με τα πολλά και ωραία μαγαζάκια. Το Dorcol, η παλαιότερη σωζόμενη γειτονιά με το Bajrakli τζαμί και σπίτια της οθωμανικής περιόδου με πλούσια ιστορία. Το Waterfront, το καινούριο κομμάτι της πόλης, σαν ένα αμφιθέατρο πάνω από τον Σάββα, που φιλοδοξεί ν’ αλλάξει το αστικό τοπίο της σερβικής πρωτεύουσας με ουρανοξύστες, εκθεσιακά κέντρα και πολυκαταστήματα κοντά στη γέφυρα Μπράνκο. Το Νέο Βελιγράδι, που δεν είναι ούτε νέο ούτε ωραίο με τις τεράστιες εργατικές και παρατημένες πολυκατοικίες που σε αφήνουν να φανταστείς σκηνές θρίλερ στους ατελείωτους διαδρόμους ανάμεσα στα μικρά διαμερίσματα. Το βομβαρδισμένο υπουργείο. Πλατείες, πάρκα, αγάλματα, το τυρί καϊμάκ, τα κεμπαπάκια, οι σέρβικες μπύρες… Και γενικά η ζωή. Γενικά και ειδικά… Χθες Σάββατο εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι βγήκαν στους δρόμους. Παρά το κλείσιμο των σιδηροδρόμων και τις απειλές της κυβέρνησης. Γυρνούσαν από το μεσημέρι και μετά σε πλατείες, πάρκα και δρόμους. Όχι, δε συγκεντρώθηκαν κάπου συγκεκριμένα. Βρίσκονταν παντού, φώναζαν και σφύριζαν με σφυρίχτρες και καραμούζες. Ζητούσαν εκλογές. Τους τελευταίους μήνες οι φοιτητές διαμαρτύρονται απαιτώντας δικαιοσύνη για τους 16 ανθρώπους που σκοτώθηκαν όταν κατέρρευσε σιδηροδρομικός σταθμός τον περασμένο Νοέμβριο - μια τραγωδία που αποδίδεται στην ανικανότητα και τη διαφθορά της κυβέρνησης. Σάββατο απόγευμα καταλήξαμε στο άγαλμα του Στέφανου Νεμάνια. Σαν ένας τεράστιος ιππότης, έτοιμος να πολεμήσει με το σπαθί του όποιον θέλει το κακό της πόλης. Κάτω από το τεράστιο άγαλμα είναι μαζεμένες μηχανές που κάθε τόσο ανεβαίνουν ως την πλατεία Slavija, κορνάρουν, μαρσάρουν κι επιστρέφουν. Δεν ξέρω ποια φωτογραφία ν’ ανεβάσω. Ίσως κάποια από τα σκοτεινά βρώμικα δρομάκια που δείχνουν την παρακμή και την εγκατάλειψη ή μήπως τα αστραφτερά κομμάτια της πόλης. Διαλέγω τελικά την οδό Skadarska στη Skadarlija. Η πόλη έχει πολλά πρόσωπα. Όπως κάθε πόλη άλλωστε… Κάθε ταξίδι είναι μια ζωντανή απόδειξη ότι ο κόσμος δεν τελειώνει εκεί που φτάνει το βλέμμα μας. Το ταξίδι είναι η υπενθύμιση πως μέσα από το άγνωστο ανακαλύπτουμε τελικά τον εαυτό μας. Ή τουλάχιστον το προσπαθούμε.